Мл҃твами ст҃ы́хъ ѻ҆тє́цъ на́шихъ, гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ бж҃е на́шъ, поми́лꙋй на́съ. А҆ми́нь.

Па малі́твах святы́х айцо́ў на́шых, Го́спадзі Іісу́се Хрысце́, Бо́жа наш, памі́луй нас. Амі́нь.

Сла́ва тебѣ̀ бж҃е на́шъ, сла́ва тебѣ̀.

Сла́ва Табе́, Бо́жа наш, сла́ва Табе́.

Цр҃ю̀ нбⷭ҇ный, ᲂу҆тѣ́шителю, дш҃е и҆́стины и҆́же вездѣ̀ сы́й, и҆ всѧ̑ и҆сполнѧ́ѧй, сокро́вище бл҃ги́хъ, и҆ жи́зни пода́телю, прїидѝ и҆ всели́сѧ въ ны̀, и҆ ѡ҆чи́сти ны̀ ѿ всѧ́кїѧ скве́рны, и҆ сп҃сѝ, бл҃же, дꙋ́шы на́шѧ.

Цару́ Нябе́сны, Уцяшы́целю, Ду́ху і́сціны, Ты ўсю́ды прысу́тны і ўсё напаўня́еш, Ска́рбніца дабра́ і жыцця́ Пада́целю, прыйдзі́ і ўсялі́ся ў нас, і ачы́сці нас ад уся́кай нечыстаты́ і спасі́, До́бры, ду́шы на́шы.

Ст҃ы́й бж҃е, ст҃ы́й крѣ́пкїй, ст҃ы́й безсме́ртный, поми́лꙋй на́съ. [Три́жды.]

Святы́ Бо́жа, Святы́ Мо́цны, Святы́ Несмяро́тны, памі́луй нас. [Тройчы]

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ, и҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху, і цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Прест҃а́ѧ трⷪ҇це, поми́лꙋй на́съ: гдⷭ҇и, ѡ҆чи́сти грѣхѝ на́шѧ: влⷣко, простѝ беззакѡ́нїѧ на̑ша: ст҃ы́й, посѣтѝ и҆ и҆сцѣлѝ не́мѡщи на́шѧ, и҆́мене твоегѡ̀ ра́ди.

Прасвята́я Тро́іца, памі́луй нас; Го́спадзі, ачы́сці грахі́ на́шы; Уладару́, праба́ч беззако́нні на́шы; Святы́, наве́дай і ацалі́ не́мачы на́шы дзе́ля імя́ Твайго́.

Гдⷭ҇и, поми́лꙋй. [Три́жды.]

Го́спадзі, памі́луй. [Тройчы]

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ, и҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху, і цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Ѻ҆́ч҃е на́шъ, и҆́же є҆сѝ на нб҃сѣ́хъ, да ст҃и́тсѧ и҆́мѧ твоѐ, да прїи́детъ црⷭ҇твїе твоѐ, да бꙋ́детъ во́лѧ твоѧ̀, ꙗ҆́кѡ на нб҃сѝ и҆ на землѝ.

О́йча наш, Які ёсць на нябёсах! Няха́й свяці́цца імя́ Тваё, няхай пры́йдзе Ца́рства Тваё, няха́й бу́дзе во́ля Твая́ як на не́бе, так і на зямлі́.

Хлѣ́бъ на́шъ насꙋ́щный да́ждь на́мъ дне́сь: и҆ ѡ҆ста́ви на́мъ до́лги на́шѧ, ꙗ҆́коже и҆ мы̀ ѡ҆ставлѧ́емъ должникѡ́мъ на́шымъ: и҆ не введѝ на́съ во и҆скꙋше́нїе, но и҆зба́ви на́съ ѿ лꙋка́вагѡ.

Хлеб наш надзённы дай нам сёння; і дару́й нам даўгі́ на́шы, як і мы дару́ем даўжніка́м на́шым; і не ўвядзі́ нас у спаку́су, але збаў нас ад зло́га.

Гдⷭ҇и, поми́лꙋй. [в҃і.]

Го́спадзі, памі́луй. [12 разоў]

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ, и҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху, і цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Прїиди́те, поклони́мсѧ цр҃е́ви на́шемꙋ бг҃ꙋ. [Покло́нъ.]

Прыйдзі́це, пакло́німся Цару́ на́шаму – Бо́гу. [Паклон]

Прїиди́те, поклони́мсѧ и҆ припаде́мъ хрⷭ҇тꙋ̀, цр҃е́ви на́шемꙋ бг҃ꙋ. [Покло́нъ.]

Прыйдзі́це, пакло́німся і прыпадзём да Хрыста́, Цара́ на́шага, Бо́га. [Паклон]

Прїиди́те, поклони́мсѧ и҆ припаде́мъ самомꙋ̀ хрⷭ҇тꙋ̀, цр҃е́ви и҆ бг҃ꙋ на́шемꙋ. [Покло́нъ.]

Прыйдзі́це, пакло́німся і прыпадзём да Само́га Хрыста́, Цара́ і Бо́га на́шага. [Паклон]

а҃. Гдⷭ҇ь пасе́тъ мѧ̀, и҆ ничто́же мѧ̀ лиши́тъ.

1. Гаспо́дзь – Па́стыр мой; я ні ў чым не бу́ду мець няста́чы:

в҃. На мѣ́стѣ ѕла́чнѣ, та́мѡ всели́ мѧ, на водѣ̀ поко́йнѣ воспита́ мѧ.

2. Ён па́свіць мяне́ на зялёных ні́вах, на ці́хія во́ды во́дзіць мяне́,

г҃. Дꙋ́шꙋ мою̀ ѡ҆братѝ, наста́ви мѧ̀ на стєзѝ пра́вды, и҆́мене ра́ди своегѡ̀.

3. падмацо́ўвае душу́ маю́, накіро́ўвае мяне́ на сце́жкі пра́ўды дзе́ля імя́ Свайго́.

д҃. А҆́ще бо и҆ пойдꙋ̀ посредѣ̀ сѣ́ни сме́ртныѧ, не ᲂу҆бою́сѧ ѕла̀, ꙗ҆́кѡ ты̀ со мно́ю є҆сѝ: же́злъ тво́й и҆ па́лица твоѧ̀, та̑ мѧ̀ ᲂу҆тѣ́шиста.

4. Калі́ я пайду́ на́ват далі́наю смяро́тнага це́ню, не збаю́ся зла, бо Ты са мно́ю; Тваё жазло́ і Твой по́сах – яны́ суцяша́юць мяне́.

є҃. Оу҆гото́валъ є҆сѝ предо мно́ю трапе́зꙋ, сопроти́въ стꙋжа́ющымъ мнѣ̀: ᲂу҆ма́стилъ є҆сѝ є҆ле́омъ главꙋ̀ мою̀, и҆ ча́ша твоѧ̀ ᲂу҆поѧва́ющи мѧ̀, ꙗ҆́кѡ держа́вна.

5. Ты прыгатава́ў для мяне́ трапе́зу на вача́х во́рагаў маі́х; нама́сціў але́ем галаву́ маю́; ча́ша мая́ перапо́ўнена.

ѕ҃. И҆ млⷭ҇ть твоѧ̀ пожене́тъ мѧ̀ всѧ̑ дни̑ живота̀ моегѡ̀: и҆ є҆́же всели́ти ми сѧ въ до́мъ гдⷭ҇ень въ долготꙋ̀ дні́й.

6. Так, до́брасць і мі́ласць [Твая] няха́й спадаро́жнічаюць мне ва ўсе дні жыцця́ майго́, і я бу́ду жыць у до́ме Гаспо́днім мно́гія дні.

а҃. Гдⷭ҇нѧ землѧ̀, и҆ и҆сполне́нїе є҆ѧ̀, вселе́ннаѧ, и҆ всѝ живꙋ́щїи на не́й.

1. Го́спаду нале́жыць зямля́ і ўсё, што напаўня́е яе́, сусве́т і ўсе жыхары́ яго́,

в҃. То́й на морѧ́хъ ѡ҆снова́лъ ю҆̀ є҆́сть, и҆ на рѣка́хъ ᲂу҆гото́валъ ю҆̀ є҆́сть.

2. бо Ён заснава́ў яго́ на мо́рах і на рэ́ках усталява́ў яго́.

г҃. Кто̀ взы́детъ на го́рꙋ гдⷭ҇ню; и҆лѝ кто̀ ста́нетъ на мѣ́стѣ ст҃ѣ́мъ є҆гѡ̀;

3. Хто ўзы́дзе на гару́ Гаспо́днюю, або́ хто ста́не на святы́м ме́сцы Яго́?

д҃. Непови́ненъ рꙋка́ма и҆ чи́стъ се́рдцемъ, и҆́же не прїѧ́тъ всꙋ́е дꙋ́шꙋ свою̀, и҆ не клѧ́тсѧ ле́стїю и҆́скреннемꙋ своемꙋ̀.

4. Той, у каго́ ру́кі бязві́нныя і сэ́рца чы́стае, хто не кля́ўся душо́ю сваёю ма́рна і не бажы́ўся лжы́ва [бліжняму свайму],

є҃. Се́й прїи́метъ бл҃гослове́нїе ѿ гдⷭ҇а, и҆ млⷭ҇тыню ѿ бг҃а сп҃са своегѡ̀.

5. – той атрыма́е благаславе́нне ад Го́спада і мі́ласць ад Бо́га, Спасі́целя свайго́.

ѕ҃. Се́й ро́дъ и҆́щꙋщихъ гдⷭ҇а, и҆́щꙋщихъ лицѐ бг҃а і҆а́кѡвлѧ.

6. Такі́ род тых, якія шука́юць Яго, шука́юць аблі́чча Твайго́, Бо́жа Іа́каваў!

з҃. Возми́те врата̀ кнѧ́зи ва́шѧ, и҆ возми́тесѧ врата̀ вѣ̑чнаѧ: и҆ вни́детъ цр҃ь сла́вы.

7. Падымі́це, бра́мы, вярхі́ свае́, і падымі́цеся, дзве́ры ве́чныя, і ўво́йдзе Цар сла́вы!

и҃. Кто́ є҆сть се́й цр҃ь сла́вы; гдⷭ҇ь крѣ́покъ и҆ си́ленъ, гдⷭ҇ь си́ленъ въ бра́ни.

8. Хто́ гэ́ты Цар сла́вы́ – Гаспо́дзь, мо́цны і ду́жы, Гаспо́дзь, ду́жы ў бі́тве.

ѳ҃. Возми́те врата̀ кнѧ́зи ва́шѧ, и҆ возми́тесѧ врата̀ вѣ̑чнаѧ: и҆ вни́детъ цр҃ь сла́вы.

9. Падымі́це, бра́мы, вярхі́ свае́, і падымі́цеся, дзве́ры ве́чныя, і ўво́йдзе Цар сла́вы!

і҃. Кто́ є҆сть се́й цр҃ь сла́вы; гдⷭ҇ь си́лъ, то́й є҆́сть цр҃ь сла́вы.

10. Хто гэ́ты Цар сла́вы́ – Гаспо́дзь сіл, Ён – Цар сла́вы.

а҃. Вѣ́ровахъ, тѣ́мже возглаго́лахъ: а҆́зъ же смири́хсѧ ѕѣлѡ̀.

1. Я ве́раваў і таму́ каза́ў: я мо́цна прыгне́чаны.

в҃. А҆́зъ же рѣ́хъ во и҆зстꙋпле́нїи мое́мъ: всѧ́къ человѣ́къ ло́жъ.

2. Я сказа́ў неабду́мана: уся́кі чалаве́к ілжы́вы.

г҃. Что̀ возда́мъ гдⷭ҇еви ѡ҆ всѣ́хъ, ꙗ҆̀же воздадѐ мѝ;

3. Чым я аддзя́кую Го́спаду за ўсе Яго дабрадзе́йствы мне?

д҃. Ча́шꙋ сп҃се́нїѧ прїимꙋ̀, и҆ и҆́мѧ гдⷭ҇не призовꙋ̀:

4. Чашу спасе́ння прыму́ і імя́ Гасподняе прызаву.

є҃. мл҃твы моѧ̑ гдⷭ҇еви возда́мъ пред̾ всѣ́ми людьмѝ є҆гѡ̀.

5. Абяца́нні свае́ Го́спаду я вы́канаю пе́рад усі́м наро́дам Яго.

ѕ҃. Чⷭ҇тна̀ пред̾ гдⷭ҇емъ сме́рть прпⷣбныхъ є҆гѡ̀.

6. Дарага́я ў вача́х Гаспо́дніх смерць святы́х Яго!

з҃. ѽ гдⷭ҇и, а҆́зъ ра́бъ тво́й, а҆́зъ ра́бъ тво́й, и҆ сы́нъ рабы́ни твоеѧ̀: растерза́лъ є҆сѝ ᲂу҆́зы моѧ̑.

7. О, Го́спадзі! я раб Твой, я раб Твой і сын рабы́ Тваёй; Ты разарва́ў кайданы́ мае́.

и҃. Тебѣ̀ пожрꙋ̀ же́ртвꙋ хвалы̀, и҆ во и҆́мѧ гдⷭ҇не призовꙋ̀:

8. Табе́ прынясу́ ахвя́ру хвалы́, і імя́ Гаспо́дняе прызаву́.

ѳ҃. мл҃твы моѧ̑ гдⷭ҇еви возда́мъ пред̾ всѣ́ми людьмѝ є҆гѡ,

9. Абяца́нні свае́ Го́спаду я вы́канаю пе́рад усі́м наро́дам Яго́,

і҃. во дво́рѣхъ до́мꙋ гдⷭ҇нѧ, посредѣ̀ тебє̀ і҆ерⷭ҇ли́ме.

10. у двара́х до́ма Гаспо́дняга, пасяро́д цябе́, Іерусалі́ме.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ, и҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху, і цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

А҆ллилꙋ́їа, а҆ллилꙋ́їа, а҆ллилꙋ́їа, сла́ва тебѣ̀ бж҃е. [Три́жды. И҆ покло́ны трѝ.]

Алілуія, алілуія, алілуія, слава Табе, Бо́жа. [Тройчы, з паклонамі]

Беззакѡ́нїѧ моѧ̑ пре́зри гдⷭ҇и, ѿ дв҃ы рожде́йсѧ, и҆ се́рдце моѐ ѡ҆чи́сти, хра́мъ то̀ творѧ̀ пречⷭ҇томꙋ твоемꙋ̀ тѣ́лꙋ и҆ кро́ви:

На беззако́нні мае́ не зважа́й, Го́спадзі, Ты, што ад Дзе́вы нарадзі́ўся, і сэ́рца маё ачы́сці, тво́рачы яго хра́мам Прачы́стага Твайго́ Це́ла і Крыві́,

нижѐ ѿри́ни менѐ ѿ твоегѡ̀ лица̀, без̾ числа̀ и҆мѣ́ѧй ве́лїю млⷭ҇ть.

і не адкі́нь мяне́ ад Твайго́ аблі́чча, ма́ючы бязме́жна вялі́кую мі́ласць.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Во прича́стїе ст҃ы́нь твои́хъ ка́кѡ дерзнꙋ̀ недосто́йный;

Прычасці́цца Святы́нь Тваі́х як адва́жуся я, недасто́йны́?

А҆́ще бо дерзнꙋ̀ къ тебѣ̀ пристꙋпи́ти съ досто́йными, хїтѡ́нъ мѧ̀ ѡ҆блича́етъ, ꙗ҆́кѡ нѣ́сть вече́рнїй, и҆ ѡ҆сꙋжде́нїе и҆схода́тайствꙋю многогрѣ́шнѣй дꙋшѝ мое́й.

Калі́ асме́люся да Цябе́ прыступі́ць з дасто́йнымі, то адзе́нне вы́дасць мяне́, бо яно́ не для Вячэ́ры, і я заслужу́ асуджэ́нне мнагагрэ́шнай душы́ маёй.

Ѡ҆чи́сти гдⷭ҇и скве́рнꙋ дꙋшѝ моеѧ̀, и҆ сп҃сѝ мѧ̀, ꙗ҆́кѡ чл҃вѣколю́бецъ.

Ачы́сці, Го́спадзі, ад бру́ду душу́ маю́ і спасі́ мяне́, як Чалавекалю́бец.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Мнѡ́гаѧ мно́жєства мои́хъ, бцⷣе, прегрѣше́нїй, къ тебѣ̀ прибѣго́хъ чⷭ҇таѧ, сп҃се́нїѧ тре́бꙋѧ:

Вялі́кае мно́ства сваі́х саграшэ́нняў ма́ючы, я звярта́юся да Цябе́, Багаро́дзіца Чы́стая, шука́ючы спасе́ння:

посѣтѝ немощствꙋ́ющꙋю мою̀ дꙋ́шꙋ, и҆ молѝ сн҃а твоего̀ и҆ бг҃а на́шего да́ти мѝ ѡ҆ставле́нїе, ꙗ҆̀же содѣ́ѧхъ лю́тыхъ, є҆ди́на бл҃гослове́ннаѧ.

наве́дай хво́рую маю́ душу́ і малі́ Сы́на Твайго́ і Бо́га на́шага даць мне прабачэ́нне жахлі́вых маі́х учы́нкаў, Адзі́ная Благаславе́нная.

г҃. Поми́лꙋй мѧ̀ бж҃е, по вели́цѣй млⷭ҇ти твое́й, и҆ по мно́жествꙋ щедро́тъ твои́хъ ѡ҆чи́сти беззако́нїе моѐ.

3. Памі́луй мяне́, Бо́жа, па вялі́кай мі́ласці Тваёй і па мно́ству шчо́драсцей Тваі́х ачы́сці беззако́нні мае́.

д҃. Наипа́че ѡ҆мы́й мѧ̀ ѿ беззако́нїѧ моегѡ̀, и҆ ѿ грѣха̀ моегѡ̀ ѡ҆чи́сти мѧ̀.

4. Зусі́м абмы́й мяне́ ад беззако́ння майго́ і ад граху́ майго́ ачы́сці мяне́.

є҃. Ꙗ҆́кѡ беззако́нїе моѐ а҆́зъ зна́ю, и҆ грѣ́хъ мо́й предо мно́ю є҆́сть вы́нꙋ.

5. Бо беззако́нне маё я зна́ю і грэх мой пе́рада мно́ю заўжды́.

ѕ҃. Тебѣ̀ є҆ди́номꙋ согрѣши́хъ, и҆ лꙋка́вое пред̾ тобо́ю сотвори́хъ: ꙗ҆́кѡ да ѡ҆правди́шисѧ во словесѣ́хъ твои́хъ, и҆ побѣди́ши, внегда̀ сꙋди́ти тѝ.

6. Пе́рад Табо́й адзі́ным я саграшы́ў і зло́е пе́рад Табо́ю ўчыні́ў, так што Ты справядлі́вы ў сло́вах Тваі́х і пераможаш, калі будзеш судзі́ць мяне.

з҃. Се́ бо въ беззако́нїихъ зача́тъ є҆́смь, и҆ во грѣсѣ́хъ роди́ мѧ ма́ти моѧ̀.

7. Бо вось у беззако́ннях зача́ты я i ў граха́х нарадзі́ла мяне́ ма́цi мая́.

и҃. Се́ бо и҆́стинꙋ возлюби́лъ є҆сѝ, безвѣ̑стнаѧ и҆ та̑йнаѧ премꙋ́дрости твоеѧ̀ ꙗ҆ви́лъ мѝ є҆сѝ.

8. Бо вось iсцiну ўзлюбі́ў Ты, невядо́мае i та́йнае з праму́драсцi Тваёй адкры́ў Ты мне.

ѳ҃. Ѡ҆кропи́ши мѧ̀ ѵ҆ссѡ́помъ, и҆ ѡ҆чи́щꙋсѧ: ѡ҆мы́еши мѧ̀, и҆ па́че снѣ́га ᲂу҆бѣлю́сѧ.

9. Акрапі́ш мяне́ ісо́пам – i бу́ду чы́сты, абмы́еш мяне́ – i бу́ду за снег бяле́йшы.

і҃. Слꙋ́хꙋ моемꙋ̀ да́си ра́дость и҆ весе́лїе: возра́дꙋютсѧ кѡ́сти смирє́нныѧ.

10. Дасі́ мне пачу́ць ра́дасць i вясяло́сць – i ўзра́дуюцца ко́сцi пако́раныя.

а҃і. Ѿвратѝ лицѐ твоѐ ѿ грѣ̑хъ мои́хъ, и҆ всѧ̑ беззакѡ́нїѧ моѧ̑ ѡ҆чи́сти.

11. Адвярні́ аблі́чча Тваё ад грахо́ў маі́х i ўсе беззако́ннi мае́ ачы́сцi.

в҃і. Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

12. Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, i дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

г҃і. Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

13. Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ i Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

д҃і. Возда́ждь мѝ ра́дость сп҃се́нїѧ твоегѡ̀, и҆ дх҃омъ влⷣчнимъ ᲂу҆тверди́ мѧ.

14. Вярні́ мне ра́дасць спасе́ння Твайго́ і Ду́хам улада́рным умацу́й мяне́.

є҃і. Наꙋчꙋ̀ беззакѡ́нныѧ пꙋтє́мъ твои̑мъ, и҆ нечести́вїи къ тебѣ̀ ѡ҆братѧ́тсѧ.

15. Я навучу́ беззако́нных шляха́м Тваі́м, i грэ́шныя да Цябе́ зве́рнуцца.

ѕ҃і. И҆зба́ви мѧ̀ ѿ крове́й бж҃е, бж҃е сп҃се́нїѧ моегѡ̀: возра́дꙋетсѧ ѧ҆зы́къ мо́й пра́вдѣ твое́й.

16. Урату́й мяне́ ад крыві́, Бо́жа, Бо́жа спасе́ння майго́, i ўзра́дуецца язы́к мой пра́ўдзе Тваёй.

з҃і. Гдⷭ҇и, ᲂу҆стнѣ̀ моѝ ѿве́рзеши, и҆ ᲂу҆ста̀ моѧ̑ возвѣстѧ́тъ хвалꙋ̀ твою̀.

17. Го́спадзі, ву́сны мае́ адкры́еш, i ву́сны мае́ абвясця́ць хвалу́ Тваю́.

и҃і. Ꙗ҆́кѡ а҆́ще бы восхотѣ́лъ є҆сѝ же́ртвы, да́лъ бы́хъ ᲂу҆́бѡ: всесожже́нїѧ не бл҃говоли́ши.

18. Бо калі́ б Ты захаце́ў ахвя́ры, то я даў бы, але ўсеспале́нне не мі́лае Табе́.

ѳ҃і. Же́ртва бг҃ꙋ дꙋ́хъ сокрꙋше́нъ: се́рдце сокрꙋше́нно и҆ смире́нно бг҃ъ не ᲂу҆ничижи́тъ.

19. Ахвя́ра Бо́гу – дух скру́шаны; сэ́рцам скру́шаным i пако́рлiвым Бог не пагарджа́е.

к҃. Оу҆бл҃жѝ гдⷭ҇и, бл҃говоле́нїемъ твои́мъ сїѡ́на, и҆ да сози́ждꙋтсѧ стѣ́ны і҆ерⷭ҇ли̑мскїѧ.

20. Ашчаслі́ў, Го́спадзі, з ла́скi Твае́ Сiён, i няха́й збуду́юцца сце́ны Iерусалі́ма.

к҃а. Тогда̀ бл҃говоли́ши же́ртвꙋ пра́вды, возноше́нїе и҆ всесожега́ємаѧ: тогда̀ возложа́тъ на ѻ҆лта́рь тво́й тельцы̀.

21. Тады́ мі́лай Табе́ бу́дзе ахвя́ра пра́ўды, прынашэ́нне i ўсеспале́нне; тады́ пакладу́ць на ахвя́рнiк Твой цяльцо́ў.

І҆рмо́съ: Грѧди́те лю́дїе, пои́мъ пѣ́снь хрⷭ҇тꙋ̀ бг҃ꙋ, раздѣ́льшемꙋ мо́ре, и҆ наста́вльшемꙋ лю́ди, ꙗ҆̀же и҆зведѐ и҆з̾ рабо́ты є҆гѵ́петскїѧ, ꙗ҆́кѡ просла́висѧ.

Ірмо́с: Прыхо́дзьце, лю́дзі, заспява́ем пе́сню Хрысту́ Бо́гу, Які раздзялі́ў мо́ра і правёў наро́д, вы́звалены Ім з ра́бства егі́пецкага, бо Ён прасла́віўся.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Хлѣ́бъ живота̀ вѣ́чнꙋющагѡ да бꙋ́детъ мѝ тѣ́ло твоѐ ст҃о́е, бл҃гоꙋтро́бне гдⷭ҇и, и҆ чⷭ҇тна́ѧ кро́вь, и҆ недꙋ̑гъ многоѡбра́зныхъ и҆сцѣле́нїе.

Хле́бам для жыцця́ ве́чнага і ацале́ннем ад усяля́кіх хваро́б няха́й бу́дуць мне Це́ла Тваё Свято́е, міласэ́рны Го́спадзі, і Пачэ́сная Кроў Твая́.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Ѡ҆скверне́нъ дѣ́лы безмѣ́стными ѻ҆каѧ́нный, твоегѡ̀ пречⷭ҇тагѡ тѣ́ла и҆ бжⷭ҇твенныѧ кро́ве недосто́инъ є҆́смь, хрⷭ҇тѐ, причаще́нїѧ: є҆гѡ́же мѧ̀ сподо́би.

Апага́нены спра́вамі непрысто́йнымі, я, няшча́сны, недасто́йны прычашчэ́ння Твайго́ Прачы́стага Це́ла і Бажэ́ственнай Крыві́, Хрысце́, але спадо́бі мяне́ яго́.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Землѐ бл҃га́ѧ, бл҃гослове́ннаѧ бг҃оневѣ́сто, кла́съ прозѧ́бшаѧ неѡра́нный и҆ сп҃си́тельный мі́рꙋ, сподо́би мѧ̀ се́й ꙗ҆дꙋ́ща сп҃сти́сѧ.

Благаславе́нная Боганяве́ста, зямля́ ўрадлі́вая, што ўзрасці́ла для све́ту няўро́блены і спасі́цельны Ко́лас. Спадо́бі мяне́, спажыва́ючы Яго, спасці́ся.

І҆рмо́съ: На ка́мени мѧ̀ вѣ́ры ᲂу҆тверди́въ, разшири́лъ є҆сѝ ᲂу҆ста̀ моѧ̑ на врагѝ моѧ̑. Возвесели́ бо сѧ дꙋ́хъ мо́й, внегда̀ пѣ́ти: нѣ́сть ст҃ъ ꙗ҆́коже бг҃ъ на́шъ, и҆ нѣ́сть пра́веденъ па́че тебє̀, гдⷭ҇и.

Ірмо́с На ка́мені ве́ры ўмацава́ўшы мяне́, Ты адкры́ў ву́сны мае́ на во́рагаў маі́х, бо ўзра́даваўся дух мой, спява́ючы: няма́ тако́га свято́га, як Бог наш, і няма́ пра́веднага, акрамя́ Цябе́, Го́спадзі.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Слє́зныѧ мѝ пода́ждь хрⷭ҇тѐ ка̑пли, скве́рнꙋ се́рдца моегѡ̀ ѡ҆чища́ющыѧ: ꙗ҆́кѡ да бл҃го́ю со́вѣстїю ѡ҆чище́нъ, вѣ́рою прихождꙋ̀ и҆ стра́хомъ влⷣко, ко причаще́нїю бжⷭ҇твенныхъ дарѡ́въ твои́хъ.

Дай мне, Хрысце́, кро́плі слёз для ачышчэ́ння ад бру́ду майго́ сэ́рца, каб, добрасумле́нна ачы́шчаны, я з ве́раю прыступі́ў і са стра́хам да прычашчэ́ння Бажэ́ственных, Уладару́, Даро́ў Тваі́х.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Во ѡ҆ставле́нїе да бꙋ́детъ мѝ прегрѣше́нїй пречⷭ҇тое тѣ́ло твоѐ и҆ бжⷭ҇твеннаѧ кро́вь, дх҃а же ст҃а́гѡ ѻ҆бще́нїе, и҆ въ жи́знь вѣ́чнꙋю, чл҃вѣколю́бче, и҆ страсте́й и҆ скорбе́й ѿчꙋжде́нїе.

Няха́й бу́дуць мне, Чалавекалю́бец, Прачы́стае Це́ла Тваё і Бажэ́ственная Кроў для адпушчэ́ння саграшэ́нняў, для супо́льнасці са Святы́м Ду́хам, для жыцця́ ве́чнага, для вызвале́ння ад паку́т і бед.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Хлѣ́ба живо́тнагѡ трапе́за прест҃а́ѧ, свы́ше млⷭ҇ти ра́ди сше́дшагѡ, и҆ мі́рови но́вый живо́тъ даю́щагѡ, и҆ менѐ ны́нѣ сподо́би недосто́йнаго, со стра́хомъ вкꙋси́ти сегѡ̀, и҆ жи́вꙋ бы́ти.

Прасвята́я Трапе́за Хле́ба жыцця́, Які з не́ба па мі́ласці сышо́ў і све́ту но́вае жыццё дае́, спадо́бі цяпе́р і мяне́ недасто́йнага са стра́хам спажы́ць Яго́ і быць жывы́м.

І҆рмо́съ: Прише́лъ є҆сѝ ѿ дв҃ы, не хода́тай, ни а҆́гг҃лъ, но са́мъ гдⷭ҇и вопло́щьсѧ, и҆ сп҃слъ є҆сѝ всего́ мѧ человѣ́ка. Тѣ́мъ зовꙋ́ ти: сла́ва си́лѣ твое́й гдⷭ҇и.

Ірмо́с Прыйшо́ў не пасла́ннік, не Ангел, а Сам Гаспо́дзь, Які ўцяле́сніўся ад Дзе́вы і спас усяго́ мяне́, чалаве́ка. Таму ўскліка́ю да Цябе́: сла́ва сі́ле Тваёй, Го́спадзі.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Восхотѣ́лъ є҆сѝ на́съ ра́ди вопло́щьсѧ многомлⷭ҇тиве, закла́нъ бы́ти ꙗ҆́кѡ ѻ҆вча̀, грѣ̑хъ ра́ди человѣ́ческихъ: тѣ́мже молю́ тѧ, и҆ моѧ̑ ѡ҆чи́сти согрѣшє́нїѧ.

Дзе́ля нас уцяле́сніўшыся, Мнагамі́ласцівы, Ты пажада́ў быць зако́латым, як аве́чка, за грахі́ людскі́я, таму́ малю́ Цябе́: і мае́ ачы́сці саграшэ́нні.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

И҆сцѣлѝ дꙋшѝ моеѧ̀ ꙗ҆́звы гдⷭ҇и, и҆ всего̀ ѡ҆ст҃ѝ: и҆ сподо́би влⷣко, ꙗ҆́кѡ да причащꙋ́сѧ та́йныѧ твоеѧ̀ бжⷭ҇твенныѧ ве́чери ѻ҆каѧ́нный.

Ацалі́ ра́ны душы́ маёй, Го́спадзі, і ўсяго́ асвяці́, і спадо́бі, Уладару́, мяне́, няшча́снага, прычасці́цца Та́йнай Тваёй Бажэ́ственнай Вячэ́ры.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Оу҆ми́лостиви и҆ мнѣ̀ сꙋ́щаго ѿ ᲂу҆тро́бы твоеѧ̀ влⷣчце, и҆ соблюди́ мѧ нескве́рна раба̀ твоего̀ и҆ непоро́чна, ꙗ҆́кѡ да прїе́мъ ᲂу҆́мнаго би́сера, ѡ҆сщ҃ꙋ́сѧ.

Умі́ласціў і да мяне́, Улады́чыца, Наро́джанага Табо́ю, і захава́й мяне́, раба́ Твайго́, чы́стым і беззага́нным, каб, прыма́ючы духо́ўны жэ́мчуг, я асвяці́ўся.

І҆рмо́съ: Свѣ́та пода́телю и҆ вѣкѡ́въ тво́рче гдⷭ҇и, во свѣ́тѣ твои́хъ повелѣ́нїй наста́ви на́съ: ра́звѣ бо тебє̀ и҆но́гѡ бг҃а не зна́емъ.

Ірмо́с Святла́ Пада́целю і вяко́ў Тво́рца, Го́спадзі, у святле́ Тваі́х за́паведзяў наста́ў нас, бо апрача́ Цябе́ і́ншага бо́га мы не зна́ем.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Ꙗ҆́коже предре́клъ є҆сѝ хрⷭ҇тѐ, да бꙋ́детъ ᲂу҆́бѡ хꙋдо́мꙋ рабꙋ̀ твоемꙋ̀, и҆ во мнѣ̀ пребꙋ́ди, ꙗ҆́коже ѡ҆бѣща́лсѧ є҆сѝ: се́ бо тѣ́ло твоѐ ꙗ҆́мъ бжⷭ҇твенное, и҆ пїю̀ кро́вь твою̀.

Як сказа́ў Ты, Хрысце́, так няха́й і бу́дзе нікчэ́мнаму рабу́ Твайму́: будзь ува мне, як абяца́ў Ты, бо я ем Тваё Це́ла Бажэ́ственнае і п’ю Кроў Тваю́.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Сло́ве бж҃їй и҆ бж҃е, ᲂу҆́гль тѣ́ла твоегѡ̀ да бꙋ́детъ мнѣ̀ помраче́нномꙋ въ просвѣще́нїе, и҆ ѡ҆чище́нїе ѡ҆скверне́нной дꙋшѝ мое́й кро́вь твоѧ̀.

Сло́ва Бо́жае і Бо́жа, жар Це́ла Твайго́ няха́й бу́дзе мне, азмро́чанаму, для прасвятле́ння і Кроў Твая́ – для ачышчэ́ння апага́ненай душы́ маёй.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Мр҃і́е мт҃и бж҃їѧ, бл҃гоꙋха́нїѧ чⷭ҇тно́е селе́нїе, твои́ми мл҃твами сосꙋ́дъ мѧ̀ и҆збра́нный содѣ́лай, ꙗ҆́кѡ да ѡ҆сщ҃е́нїй причащꙋ́сѧ сн҃а твоегѡ̀.

Мары́я, Ма́ці Бо́жая, духмя́насці свяшчэ́нная сялі́ба, Тваі́мі малі́твамі зрабі́ мяне́ вы́браным сасу́дам, каб мне прычасці́цца Святы́нь Сы́на Твайго́.

І҆рмо́съ: Въ бе́зднѣ грѣхо́внѣй валѧ́ѧсѧ, неизслѣ́днꙋю млⷭ҇рдїѧ твоегѡ̀ призыва́ю бе́зднꙋ: ѿ тлѝ бж҃е мѧ̀ возведѝ.

Ірмо́с У бе́здані грахо́ў патана́ючы, я клі́чу неспасці́жную бе́здань Тваёй міласэ́рнасці: ад пагі́белі, Бо́жа, урату́й мяне́.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Оу҆́мъ, дꙋ́шꙋ и҆ се́рдце ѡ҆ст҃ѝ сп҃се, и҆ тѣ́ло моѐ, и҆ сподо́би неѡсꙋжде́ннѡ влⷣко къ стра̑шнымъ та́йнамъ пристꙋпи́ти.

Ро́зум, душу́ і сэ́рца, а такса́ма і це́ла маё асвяці́, Спасі́цель, і спадо́бі, Уладару́, прыступі́ць да стра́шных Тайн неасу́джана.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Да бы́хъ ᲂу҆страни́лсѧ ѿ страсте́й, и҆ твоеѧ̀ бл҃года́ти и҆мѣ́лъ бы приложе́нїе, живота́ же ᲂу҆тверже́нїе, причаще́нїемъ ст҃ы́хъ хрⷭ҇тѐ та̑инъ твои́хъ.

Няха́й аддалю́ся я ад страсце́й і атрыма́ю памнажэ́нне Тваёй благада́ці і ўмацава́нне жыцця́ праз прычашчэ́нне Святы́х Тваі́х Тайн, Хрысце́.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Бж҃їе бж҃е сло́во ст҃о́е, всего́ мѧ ѡ҆ст҃ѝ, ны́нѣ приходѧ́щаго къ бжⷭ҇твєннымъ твои̑мъ та́йнамъ, ст҃ы́ѧ мт҃ре твоеѧ̀ мольба́ми.

Бо́жа, Свято́е Сло́ва Бо́жае, асвяці́ ўсяго́ мяне́, які прыступа́е цяпе́р да Бажэ́ственных Тваі́х Тайн па малі́твах Свято́й Ма́ці Тваёй.

Хлѣ́бъ хрⷭ҇тѐ взѧ́ти не пре́зри мѧ̀, тѣ́ло твоѐ, и҆ бжⷭ҇твеннꙋю твою̀ ны́нѣ кро́вь, пречⷭ҇тыхъ влⷣко, и҆ стра́шныхъ твои́хъ та̑инъ причасти́тисѧ ѻ҆каѧ́ннаго: да не бꙋ́детъ мѝ въ сꙋ́дъ, да бꙋ́детъ же мѝ въ живо́тъ вѣ́чный и҆ безсме́ртный.

Не пазба́ў мяне́, Хрысце́, магчы́масці прыня́ць цяпе́р Хлеб – Це́ла Тваё і Бажэ́ственную Тваю́ Кроў, няха́й не бу́дзе мне, няшча́снаму, на асуджэ́нне прычашчэ́нне Прачы́стых і Стра́шных Тваі́х Тайн, Уладару́, а няха́й бу́дзе мне на жыццё ве́чнае і бессмяро́тнае.

І҆рмо́съ: Те́лꙋ злато́мꙋ премꙋ̑дрыѧ дѣ́ти не послꙋжи́ша, и҆ въ пла́мень са́ми поидо́ша, и҆ бо́ги и҆́хъ ѡ҆брꙋга́ша, средѝ пла́мене возопи́ша, и҆ ѡ҆росѝ ѧ҆̀ а҆́гг҃лъ: ᲂу҆слы́шасѧ ᲂу҆жѐ ᲂу҆́стъ ва́шихъ мл҃тва.

Ірмо́с Залато́й ста́туі праму́дрыя дзе́ці не паклані́ліся, а са́мі пайшлі́ ў аго́нь і баго́ў іхніх абсмяя́лі; пасяро́д по́лымя яны спява́лі, і арасі́ў іх Ангел. Пачу́та ўжо малі́тва ву́снаў ва́шых.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

И҆сто́чникъ бл҃ги́хъ, причаще́нїе, хрⷭ҇тѐ, безсме́ртныхъ твои́хъ ны́нѣ та́инствъ, да бꙋ́детъ мѝ свѣ́тъ, и҆ живо́тъ, и҆ безстра́стїе, и҆ къ преспѣ́ѧнїю же и҆ ᲂу҆множе́нїю добродѣ́тели бжⷭ҇твеннѣйшїѧ хода́тайственно, є҆ди́не бл҃же, ꙗ҆́кѡ да сла́влю тѧ̀.

Прычашчэ́нне Тваі́х бессмяро́тных Тайн, Хрысце́, няха́й бу́дзе мне цяпе́р крыні́цаю дабро́т: святла́, жыцця́, душэ́ўнага спако́ю, спо́сабам дасягне́ння вышэ́йшай Бажэ́ственнай дабрадзе́йнасці і прымнажэ́ння яе, каб я праслаўля́ў Цябе́, адзі́ны До́бры.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Да и҆зба́влюсѧ ѿ страсте́й, и҆ врагѡ́въ, и҆ нꙋ́жды, и҆ всѧ́кїѧ ско́рби, тре́петомъ и҆ любо́вїю, со бл҃гоговѣ́нїемъ, чл҃вѣколю́бче, пристꙋпа́ѧй ны́нѣ къ твои̑мъ безсмє́ртнымъ и҆ бжⷭ҇твєннымъ та́йнамъ, и҆ пѣ́ти тебѣ̀ сподо́би: бл҃гослове́нъ є҆сѝ гдⷭ҇и бж҃е ѻ҆тє́цъ на́шихъ.

Няха́й вы́звалюся я ад страсце́й і ад во́рагаў, ад няго́д і ўся́кай бяды́, прыступа́ючы цяпе́р з трымце́ннем, любо́ўю і благагаве́ннем да Тваі́х, Чалавекалю́бец, бессмяро́тных і Бажэ́ственных Тайн; і спадо́бі спява́ць Табе́: благаславёны Ты, Го́спадзі, Бо́жа айцо́ў на́шых.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Сп҃са хрⷭ҇та̀ ро́ждшаѧ па́че ᲂу҆ма̀, бг҃обл҃года́тнаѧ, молю́ тѧ ны́нѣ ра́бъ тво́й, чⷭ҇тꙋю нечи́стый: хотѧ́щаго мѧ̀ ны́нѣ къ пречⷭ҇тымъ та́йнамъ пристꙋпи́ти, ѡ҆чи́сти всего̀ ѿ скве́рны пло́ти и҆ дꙋ́ха.

Спасі́целя Хрыста́ Ты неспасці́жна ро́зуму нарадзі́ла, ад Бо́га благада́ццю адо́раная, малю́ Цябе́ цяпе́р я, раб Твой, Чы́стую нячы́сты: мяне́, які ма́е цяпе́р прыступі́ць да Прачы́стых Тайн, ачы́сці ўсяго́ ад нечыстаты́ пло́ці і ду́ху.

І҆рмо́съ: Въ пе́щь ѻ҆́гненнꙋю ко ѻ҆трокѡ́мъ є҆врє́йскимъ снизше́дшаго, и҆ пла́мень въ ро́сꙋ прело́жшаго бг҃а, по́йте дѣла̀ ꙗ҆́кѡ гдⷭ҇а, и҆ превозноси́те во всѧ̑ вѣ́ки.

Ірмо́с Бога, Які сышо́ў у печ во́гненную да яўрэ́йскіх дзяце́й і по́лымя ператвары́ў у расу́, апява́йце, стварэ́нні, як Го́спада, і ўзно́сьце на ўсе вякі́.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Нбⷭ҇ныхъ и҆ стра́шныхъ и҆ ст҃ы́хъ твои́хъ, хрⷭ҇тѐ, ны́нѣ та̑инъ, и҆ бжⷭ҇твенныѧ твоеѧ̀ и҆ та́йныѧ ве́чери, ѻ҆́бщника бы́ти и҆ менѐ сподо́би ѿча́ѧннаго, бж҃е сп҃се мо́й.

Нябе́сных і стра́шных і святы́х Тваі́х Тайн, Хрысце́, і Бажэ́ственнай Тваёй і Та́йнай Вячэ́ры цяпе́р удзе́льнікам быць і мяне́ спадо́бі, адча́йнага, Бо́жа, Спасі́целю мой.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Под̾ твоѐ прибѣ́гъ бл҃гоꙋтро́бїе бл҃же, со стра́хомъ зовꙋ́ ти: во мнѣ̀ пребꙋ́ди сп҃се, и҆ а҆́зъ, ꙗ҆́коже ре́клъ є҆сѝ, въ тебѣ̀: се́ бо дерза́ѧ на млⷭ҇ть твою̀, ꙗ҆́мъ тѣ́ло твоѐ, и҆ пїю̀ кро́вь твою̀.

Звярну́ўшыся да Тваёй міласэ́рнасці, До́бры, я са стра́хам ускліка́ю да Цябе́: ува мне будзь, Спасі́целю, а я ў Табе́, як сказа́ў Ты, бо, вось, спадзеючы́ся на мі́ласць Тваю́, я ем Це́ла Тваё і п’ю Кроў Тваю́.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Трепе́щꙋ прїе́млѧ ѻ҆́гнь, да не ѡ҆палю́сѧ ꙗ҆́кѡ во́скъ и҆ ꙗ҆́кѡ трава̀. ѽле стра́шнагѡ та́инства! ѽле бл҃гоꙋтро́бїѧ бж҃їѧ! ка́кѡ бжⷭ҇твеннагѡ тѣ́ла и҆ кро́ве бре́нїе причаща́юсѧ, и҆ нетлѣ́ненъ сотворѧ́юсѧ.

Я трымчу́, прыма́ючы аго́нь: як бы мне не згарэ́ць, як воск і як трава́. О, стра́шная та́йна! О, міласэ́рнасць Бо́жая! Як я, прах, прычашча́юся Бажэ́ственнага Це́ла і Крыві́ і станаўлю́ся нятле́нным?

І҆рмо́съ: Безнача́льна роди́телѧ сн҃ъ, бг҃ъ и҆ гдⷭ҇ь, вопло́щьсѧ ѿ дв҃ы на́мъ ꙗ҆ви́сѧ, ѡ҆мрачє́ннаѧ просвѣти́ти, собра́ти расточє́ннаѧ: тѣ́мъ всепѣ́тꙋю бцⷣꙋ велича́емъ.

Ірмо́с Сын беспача́тнага Ба́цькі, Бог і Гаспо́дзь, уцяле́сніўшыся ад Дзе́вы, яві́ўся нам, каб прасвятлі́ць азмро́чаных і сабра́ць рассе́яных. Таму́ ўсі́мі апява́емую Багаро́дзіцу мы веліча́ем.

Припѣ́въ: Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ̀ бж҃е, и҆ дꙋ́хъ пра́въ ѡ҆бновѝ во ᲂу҆тро́бѣ мое́й.

Прыпеў: Сэ́рца чы́стае ствары́ ўва мне, Бо́жа, і дух пра́ўды аднаві́ ўнутры́ мяне́.

Хрⷭ҇то́съ є҆́сть, вкꙋси́те и҆ ви́дите: гдⷭ҇ь на́съ ра́ди, по на́мъ бо дре́вле бы́вый, є҆ди́ною себѐ прине́съ, ꙗ҆́кѡ приноше́нїе ѻ҆ц҃ꙋ̀ своемꙋ̀, при́снѡ закала́етсѧ, ѡ҆сщ҃а́ѧй причаща́ющыѧсѧ.

Вось Хрысто́с, спажыва́йце і глядзі́це: Гаспо́дзь, ста́ўшы не́калі такі́м, як мы, і дзе́ля нас адно́йчы Сябе́ прынёсшы ў ахвя́ру Айцу́ Свайму́, пастая́нна зако́лваецца, асвяча́ючы прыча́снікаў.

Припѣ́въ: Не ѿве́ржи менє̀ ѿ лица̀ твоегѡ̀, и҆ дх҃а твоегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѿимѝ ѿ менє̀.

Прыпеў: Не адкі́нь мяне́ ад аблі́чча Твайго́ і Ду́ха Твайго́ Свято́га не адымі́ ад мяне́.

Дꙋше́ю и҆ тѣ́ломъ да ѡ҆сщ҃ꙋ́сѧ влⷣко, да просвѣщꙋ́сѧ, да сп҃сꙋ́сѧ, да бꙋ́дꙋ до́мъ тво́й, причаще́нїемъ сщ҃е́нныхъ та̑инъ, живꙋ́щаго тѧ̀ и҆мѣ́ѧ въ себѣ̀ со ѻ҆ц҃е́мъ и҆ дх҃омъ, бл҃годѣ́телю многомлⷭ҇тиве.

Прычашчэ́ннем Свяшчэ́нных Тайн няха́й асвячу́ся я, Уладару́, душо́ю і це́лам, няха́й прасвятлю́ся, няха́й спасу́ся, няха́й ста́ну до́мам Тваі́м, ма́ючы Цябе́, Дабрадзе́ю Мнагамі́ласцівы, пасе́леным ува мне з Айцо́м і Ду́хам.

Припѣ́въ: Возда́ждь мѝ ра́дость сп҃се́нїѧ твоегѡ̀, и҆ дх҃омъ влⷣчнимъ ᲂу҆тверди́ мѧ.

Прыпеў: Вярні́ мне ра́дасць спасе́ння Твайго́ і Ду́хам улада́рным умацу́й мяне́.

Ꙗ҆́коже ѻ҆́гнь да бꙋ́детъ мѝ, и҆ ꙗ҆́кѡ свѣ́тъ тѣ́ло твоѐ, и҆ кро́вь сп҃се мо́й пречⷭ҇тна́ѧ: ѡ҆палѧ́ѧ грѣхо́вное вещество̀, сжига́ѧ же страсте́й те́рнїе, и҆ всего́ мѧ просвѣща́ѧ, покланѧ́тисѧ бжⷭ҇твꙋ̀ твоемꙋ̀.

Няха́й бу́дуць мне, Спасі́целю мой, Це́ла Тваё і Найпачэ́снейшая Кроў як аго́нь, што вынішча́е лес грахо́ў і спа́львае це́рні страсце́й, і як святло́, што ўсяго́ мяне́ прасвятля́е, каб я пакланя́ўся Бажаству́ Твайму́.

Припѣ́въ: Прест҃а́ѧ бцⷣе, сп҃сѝ на́съ.

Прыпеў: Прасвята́я Багаро́дзіца, спасі́ нас.

Бг҃ъ воплоти́сѧ ѿ чⷭ҇тыхъ крове́й твои́хъ, тѣ́мже всѧ́кїй ро́дъ пое́тъ тѧ̀ влⷣчце, ᲂу҆́мнаѧ же мно́жєства сла́вѧтъ, ꙗ҆́кѡ тобо́ю ꙗ҆́вѣ ᲂу҆зрѣ́ша всѣ́ми влⷣчествꙋющаго, ѡ҆сꙋществова́вшагосѧ чл҃вѣ́чествомъ.

Бог уцяле́сніўся ад чы́стай крыві́ Тваёй. Таму́ ко́жнае пакале́нне апява́е Цябе́, Улады́чыца, і мно́ства ду́хаў сла́вяць, бо праз Цябе́ яны́ я́сна ўба́чылі Таго́, Хто улада́рыць над усі́мі, ў чалаве́чай прыро́дзе.

Досто́йно є҆́сть ꙗ҆́кѡ вои́стиннꙋ, бл҃жи́ти тѧ̀ бцⷣꙋ, приснобл҃же́ннꙋю, и҆ пренепоро́чнꙋю, и҆ мт҃рь бг҃а на́шегѡ.

Дасто́йна ёсць сапраўды́ ўблажа́ць Цябе, Багаро́дзіцу, заўжды́ блажэ́нную і найчысце́йшую і Ма́ці Бо́га на́шага.

Чⷭ҇тнѣ́йшꙋю херꙋві̑мъ, и҆ сла́внѣйшꙋю без̾ сравне́нїѧ серафі̑мъ, без̾ и҆стлѣ́нїѧ бг҃а сло́ва ро́ждшꙋю, сꙋ́щꙋю бцⷣꙋ тѧ̀ велича́емъ.

Пачэ́снейшую за Херуві́маў і непараўна́льна слаўне́йшую за Серафі́маў, што непару́шанаю нарадзі́ла Бо́га Сло́ва, І́сную Багаро́дзіцу, Цябе веліча́ем.

Ст҃ы́й бж҃е, ст҃ы́й крѣ́пкїй, ст҃ы́й безсме́ртный, поми́лꙋй на́съ. [Три́жды.]

Святы́ Бо́жа, Святы́ Мо́цны, Святы́ Несмяро́тны, памі́луй нас. [Тройчы]

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ, и҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху, і цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Ѻ҆́ч҃е на́шъ, и҆́же є҆сѝ на нб҃сѣ́хъ, да ст҃и́тсѧ и҆́мѧ твоѐ, да прїи́детъ црⷭ҇твїе твоѐ, да бꙋ́детъ во́лѧ твоѧ̀, ꙗ҆́кѡ на нб҃сѝ и҆ на землѝ.

О́йча наш, Які ёсць на нябёсах! Няха́й свяці́цца імя́ Тваё, няхай пры́йдзе Ца́рства Тваё, няха́й бу́дзе во́ля Твая́ як на не́бе, так і на зямлі́.

Хлѣ́бъ на́шъ насꙋ́щный да́ждь на́мъ дне́сь: и҆ ѡ҆ста́ви на́мъ до́лги на́шѧ, ꙗ҆́коже и҆ мы̀ ѡ҆ставлѧ́емъ должникѡ́мъ на́шымъ: и҆ не введѝ на́съ во и҆скꙋше́нїе, но и҆зба́ви на́съ ѿ лꙋка́вагѡ.

Хлеб наш надзённы дай нам сёння; і дару́й нам даўгі́ на́шы, як і мы дару́ем даўжніка́м на́шым; і не ўвядзі́ нас у спаку́су, але збаў нас ад зло́га.

Поми́лꙋй на́съ гдⷭ҇и, поми́лꙋй на́съ: всѧ́кагѡ бо ѿвѣ́та недоꙋмѣ́юще, сїю̀ тѝ мл҃твꙋ ꙗ҆́кѡ влⷣцѣ грѣ́шнїи прино́симъ: поми́лꙋй на́съ.

Памі́луй нас, Го́спадзі, памі́луй нас; бо, нія́кага апраўда́ння не знахо́дзячы, гэ́тую малі́тву Табе́ як Уладару́ мы, грэ́шныя, прыно́сім: памі́луй нас.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Гдⷭ҇и, поми́лꙋй на́съ, на тѧ́ бо ᲂу҆пова́хомъ: не прогнѣ́вайсѧ на ны̀ ѕѣлѡ̀, нижѐ помѧнѝ беззако́нїй на́шихъ, но при́зри и҆ ны́нѣ ꙗ҆́кѡ бл҃гоꙋтро́бенъ, и҆ и҆зба́ви ны̀ ѿ вра̑гъ на́шихъ: ты́ бо є҆сѝ бг҃ъ на́шъ, и҆ мы̀ лю́дїе твоѝ, всѝ дѣла̀ рꙋкꙋ̀ твоє́ю, и҆ и҆́мѧ твоѐ призыва́емъ.

Го́спадзі, памі́луй нас, бо мы на Цябе́ спадзяёмся; не загне́вайся на нас ве́льмі і не ўспаміна́й беззако́нняў на́шых, а паглядзі́ і цяпе́р, як міласэ́рны, і збаў нас ад во́рагаў на́шых; бо Ты Бог наш і мы лю́дзі Твае́, усе – стварэ́нне рук Тваі́х і імя́ Тваё прызыва́ем.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Млⷭ҇рдїѧ двє́ри ѿве́рзи на́мъ, бл҃гослове́ннаѧ бцⷣе: надѣ́ющїисѧ на тѧ̀ да не поги́бнемъ, но да и҆зба́вимсѧ тобо́ю ѿ бѣ́дъ: ты́ бо є҆сѝ сп҃се́нїе ро́да хрⷭ҇тїа́нскагѡ.

Міласэ́рнасці дзве́ры адчыні́ нам, благаславе́нная Багаро́дзіца, каб мы, ма́ючы надзе́ю на Цябе́, не загі́нулі, а каб пазба́віліся праз Цябе́ ад бед, бо Ты – спасе́нне ро́ду хрысція́нскага.

Гдⷭ҇и, поми́лꙋй. [м҃.] И҆ покло́ны, є҆ли́кѡ хо́щеши.

Го́спадзі, памі́луй. [40 разоў] І паклоны, колькі хочаш.

Хотѧ̀ ꙗ҆́сти, человѣ́че, тѣ́ло влⷣчне,

Калі хочаш, чалавек, есці Цела Уладара,

Стра́хомъ пристꙋпѝ, да не ѡ҆пали́шисѧ:

Са страхам прыступі, каб не апячыся,

ѻ҆́гнь бо є҆́сть.

бо гэта агонь.

Бжⷭ҇твеннꙋю же пїѧ̀ кро́вь ко ѻ҆бще́нїю,

Калі ж п’еш Бажэственную Кроў, прычашчаючыся,

Пе́рвѣе примири́сѧ тѧ̀ ѡ҆печа́лившымъ.

Перш прымірыся з тымі, хто засмуціў цябе.

Та́же дерза́ѧ та́инственное бра́шно ꙗ҆́ждь.

Пасля гэтага адважся Таемную Ежу есці.

Пре́жде прича́стїѧ стра́шныѧ же́ртвы,

Перад прычашчэннем страшнай ахвяры́ –

Животворѧ́щагѡ тѣ́ла влⷣчнѧ,

Жыватворнага Цела Уладара́ –

Си́мъ помоли́сѧ ѡ҆́бразомъ со тре́петомъ.

Такім памаліся чынам з трымценнем:

Влⷣко гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ бж҃е на́шъ, и҆сто́чниче жи́зни и҆ безсме́ртїѧ, всеѧ̀ тва́ри ви́димыѧ и҆ неви́димыѧ содѣ́телю, безнача́льнагѡ ѻ҆ц҃а̀ соприсносꙋ́щный сн҃е и҆ собезнача́льный,

Уладару́, Го́спадзі Іісу́се Хрысце́, Бо́жа наш, крыні́ца жыцця́ і бессмяро́тнасці, усяго́ стварэ́ння ба́чнага і няба́чнага Тво́рца, беспача́тнага Айца́ роўнаве́чны і такса́ма беспача́тны Сы́не,

премно́гїѧ ра́ди бл҃гости въ послѣ̑днїѧ дни̑ въ пло́ть ѡ҆болкі́йсѧ, и҆ распны́йсѧ, и҆ погребы́йсѧ за ны̀ неблагода̑рныѧ и҆ ѕлонра̑вныѧ,

Ты па бязме́рнай до́брасці ў апо́шнія дні плоць успрыня́ў і быў распя́ты і пахава́ны за нас, няўдзя́чных і неразу́мных,

и҆ твое́ю кро́вїю ѡ҆бнови́вый растлѣ́вшее грѣхо́мъ є҆стество̀ на́ше:

і Сваёю Крывёю абнаві́ў зняве́чаную грахо́м прыро́ду нашу;

са́мъ, безсме́ртный цр҃ю̀, прїимѝ и҆ моѐ грѣ́шнагѡ покаѧ́нїе, и҆ приклонѝ ᲂу҆́хо твоѐ мнѣ̀, и҆ ᲂу҆слы́ши глаго́лы моѧ̑:

Сам, Бессмяро́тны Цару́, прымі́ і ад мяне́, грэ́шнага, пакая́нне, і нахілі́ ву́ха Тваё да мяне́, і пачу́й сло́вы мае́.

согрѣши́хъ бо, гдⷭ҇и, согрѣши́хъ на нб҃о и҆ пред̾ тобо́ю, и҆ нѣ́смь досто́инъ воззрѣ́ти на высотꙋ̀ сла́вы твоеѧ̀:

Бо саграшы́ў я, Го́спадзі, саграшы́ў су́праць Не́ба і пе́рад Табо́ю, і недасто́йны я ўзве́сці во́чы мае́ на вышыню́ сла́вы Тваёй;

прогнѣ́вахъ бо твою̀ бл҃гость, твоѧ̑ за́пѡвѣди престꙋпи́въ, и҆ не послꙋ́шавъ твои́хъ повелѣ́нїй.

бо я ўгняві́ў Тваю́ до́брасць, пару́шыўшы Твае́ за́паведзі і не паслу́хаўшы Тваі́х нака́заў.

Но ты̀ гдⷭ҇и, неѕло́бивъ сы́й, долготерпѣли́въ же и҆ многомлⷭ҇тивъ, не пре́далъ є҆сѝ мѧ̀ поги́бнꙋти со беззако́ньми мои́ми, моегѡ̀ всѧ́чески ѡ҆жида́ѧ ѡ҆браще́нїѧ.

Але Ты, Го́спадзі, незласлі́вы, доўгацярплі́вы і мнагамі́ласцівы, не даў мне загі́нуць з беззако́ннямі маі́мі, заўсёды чака́ючы майго́ навярта́ння.

Ты́ бо ре́клъ є҆сѝ, чл҃вѣколю́бче, прⷪ҇ро́комъ твои́мъ:

Бо Ты сказа́ў, Чалавекалю́бец, праз праро́ка Твайго́:

ꙗ҆́кѡ хотѣ́нїемъ не хощꙋ̀ сме́рти грѣ́шника, но є҆́же ѡ҆брати́тисѧ и҆ жи́вꙋ бы́ти є҆мꙋ̀.

Я не жада́ю сме́рці грэ́шніка, а жада́ю, каб ён навярну́ўся і быў жывы́.

Не хо́щеши бо влⷣко, созда́нїѧ твоє́ю рꙋкꙋ̀ погꙋби́ти, нижѐ бл҃говоли́ши ѡ҆ поги́бели человѣ́честѣй, но хо́щеши всѣ̑мъ сп҃сти́сѧ, и҆ въ ра́зꙋмъ и҆́стины прїитѝ.

Не хо́чаш Ты, Уладару́, каб загі́нула стварэ́нне рук Тваі́х, і непрыхі́льна ста́вішся да пагі́белі людзе́й, а жада́еш, каб усе спаслі́ся і да пазна́ння і́сціны прыйшлі́.

Тѣ́мже и҆ а҆́зъ, а҆́ще и҆ недосто́инъ є҆́смь нб҃сѐ и҆ землѝ, и҆ сеѧ̀ привре́менныѧ жи́зни, всего̀ себѐ повинꙋ́въ грѣхꙋ̀, и҆ сласте́мъ порабо́тивъ, и҆ тво́й ѡ҆скверни́въ ѡ҆́бразъ:

Таму́ і я, хаця́ і недасто́йны ні не́ба, ні зямлі́, ні само́га гэ́тага міну́чага жыцця́, бо ўсяго́ сябе́ я пакары́ў граху́ і адда́ў у няво́лю пачуццёвым асало́дам і апага́ніў у сабе́ Твой во́браз,

но творе́нїе и҆ созда́нїе твоѐ бы́въ, не ѿчаѧва́ю своегѡ̀ сп҃се́нїѧ ѻ҆каѧ́нный, на твое́ же безмѣ́рное бл҃гоꙋтро́бїе дерза́ѧ прихождꙋ̀.

але, бу́дучы Тваі́м стварэ́ннем і вы́рабам, я, няшча́сны, не адча́йваюся ў сваі́м спасе́нні і асме́льваюся прыступі́ць да Тваёй бязме́рнай міласэ́рнасці.

Прїимѝ ᲂу҆̀бо и҆ менѐ, чл҃вѣколю́бче гдⷭ҇и, ꙗ҆́коже блꙋдни́цꙋ, ꙗ҆́кѡ разбо́йника, ꙗ҆́кѡ мытарѧ̀, и҆ ꙗ҆́кѡ блꙋ́днаго,

Прымі́ ж і мяне́, Чалавекалю́бны Го́спадзі, як распу́сніцу, як разбо́йніка, як мы́тара і як блу́днага сы́на,

и҆ возмѝ моѐ тѧ́жкое бре́мѧ грѣхѡ́въ, грѣ́хъ взе́млѧй мі́ра, и҆ не́мѡщи человѣ́чєскїѧ и҆сцѣлѧ́ѧй, трꙋжда́ющыѧсѧ и҆ ѡ҆бременє́нныѧ къ себѣ̀ призыва́ѧй и҆ ᲂу҆покоева́ѧй, не прише́дый призва́ти првⷣныѧ, но грѣ̑шныѧ на покаѧ́нїе:

і здымі́ з мяне́ цяжа́р грахо́ў, бо Ты бярэ́ш на Сябе́ грэх све́ту і не́мачы людскі́я ацаля́еш, знясі́леных і прыгне́чаных да Сябе́ клі́чаш і заспако́йваеш, бо Ты прыйшо́ў заклі́каць да пакая́ння не пра́веднікаў, а грэ́шнікаў.

и҆ ѡ҆чи́сти мѧ̀ ѿ всѧ́кїѧ скве́рны пло́ти и҆ дꙋ́ха, и҆ наꙋчи́ мѧ соверша́ти ст҃ы́ню во стра́сѣ твое́мъ:

І ачы́сці мяне́ ад уся́кай нечыстаты́ пло́ці і ду́ху і навучы́ мяне́ право́дзіць свято́е жыццё ў стра́ху Тваі́м,

ꙗ҆́кѡ да чи́стымъ свѣ́дѣнїемъ со́вѣсти моеѧ̀, ст҃ы́нь твои́хъ ча́сть прїе́млѧ,

каб я, прыма́ючы з чы́стым све́дчаннем сумле́ння свайго́ часці́нку Святы́нь Тваі́х,

соединю́сѧ ст҃о́мꙋ тѣ́лꙋ твоемꙋ̀ и҆ кро́ви, и҆ и҆мѣ́ю тебѐ во мнѣ̀ живꙋ́ща и҆ пребыва́юща, со ѻ҆ц҃е́мъ и҆ ст҃ы́мъ твои́мъ дх҃омъ.

злучы́ўся са Святы́м Це́лам Тваі́м і Крывёю і каб Ты жыў і прабыва́ў ува Мне з Айцо́м і Святым Тваім Ду́хам.

Е҆́й, гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ бж҃е мо́й, и҆ да не въ сꙋ́дъ мѝ бꙋ́детъ прича́стїе пречⷭ҇тыхъ и҆ животворѧ́щихъ та̑инъ твои́хъ,

Так, Го́спадзі Іісусе Хрысце, Бо́жа мой, не на асуджэ́нне няха́й бу́дзе мне прычашчэ́нне Прачы́стых і Жыватво́рных Тайн Тваіх,

нижѐ да не́мощенъ бꙋ́дꙋ дꙋше́ю же и҆ тѣ́ломъ, ѿ є҆́же недосто́йнѣ тѣ̑мъ причаща́тисѧ:

і няха́й не зраблю́ся я не́мачным душо́ю і це́лам ад недасто́йнага іх прычашчэ́ння,

но да́ждь мѝ да́же до коне́чнагѡ моегѡ̀ и҆здыха́нїѧ, неѡсꙋжде́ннѡ воспрїима́ти ча́сть ст҃ы́нь твои́хъ,

а дай мне да апо́шняга майго́ дыха́ння неасу́джана прыма́ць часці́нку Святы́нь Тваі́х

въ дх҃а ст҃а́гѡ ѻ҆бще́нїе, въ напꙋ́тїе живота̀ вѣ́чнагѡ, и҆ во бл҃гопрїѧ́тенъ ѿвѣ́тъ на стра́шнѣмъ сꙋди́щи твое́мъ:

для супо́льнасці з Ду́хам Святы́м, для падтры́мкі ў жыцці́ ве́чным і для нале́жнага адка́зу на Стра́шным Судзе́ Тваі́м,

ꙗ҆́кѡ да и҆ а҆́зъ со всѣ́ми и҆збра́нными твои́ми ѻ҆́бщникъ бꙋ́дꙋ нетлѣ́нныхъ твои́хъ бл҃гъ, ꙗ҆̀же ᲂу҆гото́валъ є҆сѝ лю́бѧщымъ тѧ̀ гдⷭ҇и: въ ни́хже препросла́вленъ є҆сѝ во вѣ́ки.

каб і я з усі́мі абра́ннікамі Тваі́мі стаў удзе́льнікам паўнаты́ Тваі́х дабро́т, прыгатава́ных Табо́ю тым, хто лю́біць Цябе́, Го́спадзі, у якіх Ты прасла́ўлены наве́кі.

А҆ми́нь.

Амі́нь.

Гдⷭ҇и бж҃е мо́й, вѣ́мъ, ꙗ҆́кѡ нѣ́смь досто́инъ, нижѐ дово́ленъ, да под̾ кро́въ вни́деши хра́ма дꙋшѝ моеѧ̀,

Го́спадзі Бо́жа мой, ве́даю, што недасто́йны я і нява́рты, каб Ты ўвайшо́ў пад дах до́ма душы́ маёй,

зане́же ве́сь пꙋ́стъ и҆ па́лсѧ є҆́сть, и҆ не и҆́маши во мнѣ̀ мѣ́ста досто́йна, є҆́же главꙋ̀ подклони́ти:

бо ўвесь ён спусто́шаны і разва́лены, і не ма́еш Ты ўва мне прысто́йнага ме́сца, каб галаву́ прытулі́ць.

но ꙗ҆́коже съ высоты̀ на́съ ра́ди смири́лъ є҆сѝ себѐ, смири́сѧ и҆ ны́нѣ смире́нїю моемꙋ̀.

Але як дзе́ля нас Ты прыні́зіў Сябе́, сышо́ўшы з вышыні́, так і цяпер зраўня́йся з маёй мізэ́рнасцю.

и҆ ꙗ҆́коже воспрїѧ́лъ є҆сѝ въ верте́пѣ и҆ въ ꙗ҆́слехъ безслове́сныхъ возлещѝ:

І як Ты пажада́ў узле́гчы ў пячо́ры і ў я́слях для неразу́мных жывёл,

си́це воспрїимѝ и҆ въ ꙗ҆́слехъ безслове́сныѧ моеѧ̀ дꙋшѝ, и҆ во ѡ҆скверне́нное моѐ тѣ́ло вни́ти.

так зрабі́ ла́ску ўвайсці́ ў я́слі неразу́мнае мае́ душы́ і ў апага́ненае маё це́ла.

и҆ ꙗ҆́коже не неꙋдосто́илъ є҆сѝ вни́ти, и҆ свечерѧ́ти со грѣ́шники въ домꙋ̀ сі́мѡна прокаже́ннагѡ:

І як Ты не пагрэ́баваў увайсці́ і павячэ́раць з грэ́шнікамі ў до́ме Сі́мана пракажо́нага,

та́кѡ и҆зво́ли вни́ти и҆ въ до́мъ смире́нныѧ моеѧ̀ дꙋшѝ, прокаже́нныѧ и҆ грѣ́шныѧ.

так зрабі́ ла́ску ўвайсці́ і ў дом прыгне́чанай душы́ маёй, чалаве́ка пракажо́нага і грэ́шнага.

и҆ ꙗ҆́коже не ѿри́нꙋлъ є҆сѝ подо́бнꙋю мнѣ̀ блꙋдни́цꙋ и҆ грѣ́шнꙋю, прише́дшꙋю и҆ прикоснꙋ́вшꙋюсѧ тебѣ̀:

І як Ты не адкі́нуў падо́бную на мяне распу́сніцу і грэ́шніцу, якая прыйшла́ і дакрану́лася да Цябе́,

си́це ᲂу҆млⷭ҇рдисѧ и҆ ѡ҆ мнѣ̀ грѣ́шнѣмъ, приходѧ́щемъ и҆ прикаса́ющемъ ти сѧ.

так змі́луйся і нада мно́ю, грэ́шным, які прыхо́дзіць і дакрана́ецца да Цябе́.

и҆ ꙗ҆́коже не возгнꙋша́лсѧ є҆сѝ скве́рныхъ є҆ѧ̀ ᲂу҆́стъ и҆ нечи́стыхъ, цѣлꙋ́ющихъ тѧ̀:

І як не пагрэ́баваў Ты пага́нымі яе і нячы́стымі ву́снамі, што цалава́лі Цябе́,

нижѐ мои́хъ возгнꙋша́йсѧ скве́рншихъ ѻ҆́ныѧ ᲂу҆́стъ и҆ нечи́стшихъ, нижѐ ме́рзкихъ мои́хъ и҆ нечи́стыхъ ᲂу҆сте́нъ, и҆ скве́рнагѡ и҆ нечи́стѣйшагѡ моегѡ̀ ѧ҆зы́ка.

так не пагрэ́буй і маі́мі ву́снамі, яшчэ́ больш пага́нымі і нячы́стымі, чым у яе, і бры́дкім і нячы́стым ро́там маі́м, і мярзо́тным і яшчэ́ больш нячы́стым языко́м маі́м.

но да бꙋ́детъ мѝ ᲂу҆́гль прест҃а́гѡ твоегѡ̀ тѣ́ла, и҆ чⷭ҇тны́ѧ твоеѧ̀ кро́ве,

Але няха́й бу́дзе мне жар Прасвято́га Твайго́ Цела і Пачэ́снай Тваёй Крыві́

во ѡ҆сщ҃е́нїе, и҆ просвѣще́нїе, и҆ здра́вїе смире́ннѣй мое́й дꙋшѝ и҆ тѣ́лꙋ,

на асвячэ́нне і прасвятле́нне і здаро́ўе прыгне́чанай маёй душы́ і це́ла,

во ѡ҆блегче́нїе тѧ́жестей мно́гихъ мои́хъ согрѣше́нїй,

на аблягчэ́нне цяжа́ру мно́гіх маіх саграшэ́нняў,

въ соблюде́нїе ѿ всѧ́кагѡ дїа́вольскагѡ дѣ́йства,

на ахава́нне ад уся́кага дыя́вальскага ўздзе́яння,

во ѿгна́нїе и҆ возбране́нїе ѕла́гѡ моегѡ̀ и҆ лꙋка́вагѡ ѻ҆бы́чаѧ,

на выдале́нне і спыне́нне маіх дрэ́нных і гане́бных звы́чак,

во ᲂу҆мерщвле́нїе страсте́й,

на ўмярцве́нне страсце́й,

въ снабдѣ́нїе за́повѣдей твои́хъ,

на выкана́нне за́паведзяў Тваі́х,

въ приложе́нїе бжⷭ҇твенныѧ твоеѧ̀ бл҃года́ти, и҆ твоегѡ̀ црⷭ҇твїѧ присвое́нїе.

на прымнажэ́нне Бажэ́ственнай Тваёй благада́ці і на здабыццё Ца́рства Твайго́.

не бо̀ ꙗ҆́кѡ презира́ѧй прихождꙋ̀ къ тебѣ̀ хрⷭ҇тѐ бж҃е, но ꙗ҆́кѡ дерза́ѧ на неизрече́ннꙋю твою̀ бл҃гость:

Бо я прыхо́джу да Цябе́, Хрысце́ Бо́жа, не нядба́йна, а са спадзява́ннем на невымо́ўную Тваю́ до́брасць,

и҆ да не на мно́зѣ ᲂу҆далѧ́ѧйсѧ ѻ҆бще́нїѧ твоегѡ̀, ѿ мы́сленнагѡ во́лка ѕвѣроꙋловле́нъ бꙋ́дꙋ.

і няха́й я, далёка адда́лены ад супо́льнасці з Табо́ю, духо́ўным во́ўкам зло́ўлены не бу́ду.

Тѣ́мже молю́сѧ тебѣ̀:

Таму́ малю́ся Табе́:

ꙗ҆́кѡ є҆ди́нъ сы́й ст҃ъ влⷣко, ѡ҆ст҃ѝ мою̀ дꙋ́шꙋ и҆ тѣ́ло, ᲂу҆́мъ и҆ се́рдце, чревеса̀ и҆ ᲂу҆трѡ́бы,

як Адзі́ны Святы́, асвяці́, Уладару́, маю́ душу́ і це́ла, ро́зум і сэ́рца, ду́мкі і пачу́цці,

и҆ всего́ мѧ ѡ҆бновѝ,

і ўсяго́ мяне́ абнаві́,

и҆ вкоренѝ стра́хъ тво́й во ᲂу҆десѣ́хъ мои́хъ,

і ўкарані́ страх Твой ва ўсіх ча́стках це́ла майго́,

и҆ ѡ҆сщ҃е́нїе твоѐ неѿе́млемо ѿ менє̀ сотворѝ:

і асвячэ́нне Тваё непазбы́ўным зрабі́ ўва мне,

и҆ бꙋ́ди мѝ помо́щникъ и҆ застꙋ́пникъ, ѡ҆кормлѧ́ѧ въ ми́рѣ живо́тъ мо́й,

і будзь мне памо́чнікам і засту́пнікам, накіро́ўваючы ў мі́рнае рэ́чышча жыццё маё,

сподоблѧ́ѧ мѧ̀ и҆ ѡ҆деснꙋ́ю тебє̀ предстоѧ́нїѧ, со ст҃ы́ми твои́ми:

каб спадо́біўся я стаць па пра́вую руку́ ад Цябе́ са святы́мі Тваі́мі,

мл҃твами и҆ моле́ньми пречⷭ҇тыѧ твоеѧ̀ мт҃ре, невеще́ственныхъ твои́хъ слꙋжи́телей и҆ пречⷭ҇тыхъ си́лъ, и҆ всѣ́хъ ст҃ы́хъ, ѿ вѣ́ка тебѐ бл҃гоꙋгоди́вшихъ.

па малі́твах і хада́йніцтвах Усепрачы́стай Тваёй Ма́ці, бяспло́тных Тваі́х служы́целяў і прачы́стых сіл і ўсіх святы́х, якія адве́ку Табе́ дагадзі́лі.

А҆ми́нь.

Амі́нь.

Е҆ди́не чⷭ҇тый и҆ нетлѣ́нный гдⷭ҇и,

Адзіны чысты і цэ́льны Го́спадзі,

за неизрече́ннꙋю млⷭ҇ть чл҃вѣколю́бїѧ, на́ше всѐ воспрїе́мый смѣше́нїе ѿ чⷭ҇тыхъ и҆ двⷭ҇твенныхъ крове́й, па́че є҆стества̀ ро́ждшїѧ тѧ̀, дх҃а бжⷭ҇твеннагѡ наше́ствїемъ, и҆ бл҃говоле́нїемъ ѻ҆ц҃а̀ присносꙋ́щнагѡ,

Ты з невымо́ўнага жалю і чалавекалюбства ўспрыня́ў усю нашу змешаную прыро́ду ад чыстай дзяво́цкай крыві Той, Якая надпрыро́дна нарадзіла Цябе праз сашэ́сце Бажэ́ственнага Духа і па во́лі Вечнага Айца.

хрⷭ҇тѐ і҆и҃се, премⷣросте бж҃їѧ, и҆ ми́ре, и҆ си́ло:

Хрысце Іісусе, Прамудрасць Бо́жая, мір і сіла!

твои́мъ воспрїѧ́тїемъ животворѧ̑щаѧ и҆ сп҃си́тєльнаѧ страда̑нїѧ воспрїе́мый, крⷭ҇тъ, гвѡ́здїѧ, копїѐ, сме́рть, ᲂу҆мертвѝ моѧ̑ дꙋшетлѣ̑нныѧ стра̑сти тѣлє́сныѧ.

Ты ўспрыня́таю Табо́ю пло́ццю прыня́ў жыватво́рныя і спасіцельныя пакуты: крыж, цвікі, кап’ё, смерць; умярцві мае́ душазгубныя страсці цялесныя.

Погребе́нїемъ твои́мъ а҆́дѡва плѣни́вый ца̑рствїѧ, погребѝ моѧ̑ бл҃ги́ми по́мыслы лꙋка̑ваѧ совѣ́тѡванїѧ, и҆ лꙋка́вствїѧ дꙋ́хи разорѝ.

Пахаваннем Сваім Ты спусто́шыў царства пякельнае; пахавай до́брымі разва́гамі мае́ злыя задумы і злых духаў паразганяй.

Тридне́внымъ твои́мъ и҆ живоно́снымъ воскрⷭ҇нїемъ па́дшаго пра́ѻтца возста́вивый,

Жывано́сным Сваім уваскрасеннем на трэ́ці дзень Ты ўзняў паўшага праайца́;

возста́ви мѧ̀ грѣхо́мъ попо́лзшагосѧ, ѡ҆́бразы мнѣ̀ покаѧ́нїѧ предлага́ѧ.

узнімі і мяне, што ўпаў у грэх, прапану́ючы мне шляхі пакаяння.

Пресла́внымъ твои́мъ вознесе́нїемъ, плотско́е ѡ҆божи́вый воспрїѧ́тїе, и҆ сїѐ десны́мъ ѻ҆ц҃а̀ сѣдѣ́нїемъ почты́й,

Слаўным Сваім узнясеннем Ты абагавіў успрыня́тую пло́ць і ўшанаваў яе, пасадзіўшы па правую руку́ ад Айца;

сподо́би мѧ̀ прича́стїемъ ст҃ы́хъ твои́хъ та̑инъ деснꙋ́ю ча́сть сп҃са́емыхъ полꙋчи́ти.

спадо́бі і мяне праз прычашчэ́нне Святых Тваіх Тайн стаць па правы бок са спасёнымі.

Сни́тїемъ ᲂу҆тѣ́шителѧ твоегѡ̀ дх҃а, сосꙋ́ды че́стны сщ҃є́нныѧ твоѧ̑ ᲂу҆ч҃нкѝ содѣ́лавый, прїѧ́телище и҆ менѐ покажѝ тогѡ̀ прише́ствїѧ.

Сашэ́сцем Уцяшы́целя Духа Ты зрабіў святых Сваіх вучняў пачэ́снымі сасудамі, учыні і мяне ёмішчам Яго́ прышэ́сця.

Хотѧ́й па́ки прїитѝ сꙋди́ти вселе́ннѣй пра́вдою, бл҃говолѝ и҆ мнѣ̀ ᲂу҆срѣ́сти тѧ̀ на ѻ҆́блацѣхъ, сꙋдїю̀ и҆ созда́телѧ моего̀, со всѣ́ми ст҃ы́ми твои́ми:

Ты маеш зноў прыйсці, каб судзіць свет праведна, спадо́бі і мяне сустрэ́ць Цябе на абло́ках, Суддзю і Стварыцеля майго́, з усімі святымі Тваімі,

да безконе́чнѡ славосло́влю и҆ воспѣва́ю тѧ̀, со безнача́льнымъ твои́мъ ѻ҆ц҃е́мъ, и҆ прест҃ы́мъ, и҆ бл҃ги́мъ, и҆ животворѧ́щимъ твои́мъ дх҃омъ, ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ.

каб я бяско́нца славасло́віў і апяваў Цябе з беспачатным Тваім Айцо́м і з Усесвятым і До́брым і Жыватво́рчым Тваім Духам цяпер і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў.

А҆ми́нь.

Амінь.

Влⷣко гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ бж҃е на́шъ, є҆ди́не и҆мѣ́ѧй вла́сть человѣ́кѡмъ ѡ҆ставлѧ́ти грѣхѝ:

Уладару́ Го́спадзі, Іісу́се Хрысце́, Бо́жа наш, Ты адзіны маеш уладу дарава́ць людзям грахі.

ꙗ҆́кѡ бл҃гъ и҆ чл҃вѣколю́бецъ, пре́зри моѧ̑ всѧ̑ въ вѣ́дѣнїи и҆ не въ вѣ́дѣнїи прегрѣшє́нїѧ:

Як до́бры і Чалавекалюбны, прабач усе мае́ свядо́мыя і несвядо́мыя правіны

и҆ сподо́би мѧ̀ неѡсꙋжде́ннѡ причасти́тисѧ бжⷭ҇твенныхъ, и҆ пресла́вныхъ, и҆ пречⷭ҇тыхъ, и҆ животворѧ́щихъ твои́хъ та̑инъ:

і спадо́бі мяне неасуджана прычасціцца Бажэ́ственных, слаўных, прачыстых і жыватво́рных Тваіх Тайн

не въ тѧ́жесть, ни въ мꙋ́кꙋ, ни въ приложе́нїе грѣхѡ́въ, но во ѡ҆чище́нїе, и҆ ѡ҆сщ҃е́нїе, и҆ ѡ҆брꙋче́нїе бꙋ́дꙋщагѡ живота̀ и҆ црⷭ҇твїѧ:

не на абцяжарванне, не на му́ку, не на памнажэ́нне грахо́ў, а на ачышчэ́нне, асвячэ́нне, у зало́г будучага жыцця і Царства,

въ стѣ́нꙋ и҆ по́мощь, и҆ въ возраже́нїе сопроти́вныхъ, во и҆стребле́нїе мно́гихъ мои́хъ согрѣше́нїй.

на ахо́ву, дапамо́гу і на адагнанне во́рагаў, на знішчэ́нне мно́гіх маіх саграшэ́нняў.

Ты́ бо є҆сѝ бг҃ъ млⷭ҇ти, и҆ щедро́тъ, и҆ чл҃вѣколю́бїѧ:

Бо Ты – Бог міласцівы, спагадлівы і чалавекалюбны,

и҆ тебѣ̀ сла́вꙋ возсыла́емъ, со ѻ҆ц҃е́мъ и҆ ст҃ы́мъ дх҃омъ, ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ.

і Табе мы славу ўзно́сім з Айцо́м і Святым Духам цяпер і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў.

А҆ми́нь.

Амінь.

Вѣ́мъ гдⷭ҇и, ꙗ҆́кѡ недосто́йнѣ причаща́юсѧ пречⷭ҇тагѡ твоегѡ̀ тѣ́ла и҆ чⷭ҇тны́ѧ твоеѧ̀ кро́ве:

Ведаю, Го́спадзі, што я недасто́йна прычашча́юся прачыстага Твайго́ Цела і пачэ́снай Тваёй Крыві,

и҆ пови́ненъ є҆́смь, и҆ сꙋ́дъ себѣ̀ ꙗ҆́мъ и҆ пїю̀, не разсꙋжда́ѧ тѣ́ла и҆ кро́ве тебє̀ хрⷭ҇та̀ и҆ бг҃а моегѡ̀:

вінаваты я, і ў асуджэ́нне сабе ем і п’ю, не разважаючы пра Цела і Кроў Твае, Хрыста і Бо́га майго́,

но на щедрѡ́ты твоѧ̑ дерза́ѧ, прихождꙋ̀ къ тебѣ̀ ре́кшемꙋ:

але, спадзеючы́ся на міласэ́рнасць Тваю, прыхо́джу да Цябе, бо Ты сказаў:

ꙗ҆ды́й мою̀ пло́ть, и҆ пїѧ́й мою̀ кро́вь, во мнѣ̀ пребыва́етъ, и҆ а҆́зъ въ не́мъ.

хто есць Маю́ Плоць і п’е Маю́ Кроў, той ува Мне прабывае, і Я ў ім.

Оу҆млⷭ҇рдисѧ ᲂу҆̀бо гдⷭ҇и, и҆ не ѡ҆бличи́ мѧ грѣ́шнаго, но сотворѝ со мно́ю по млⷭ҇ти твое́й:

Зміласціўся ж, Го́спадзі, і не выкрывай мяне, грэ́шнага, а абыдзіся са мно́ю па міласці Тваёй,

и҆ да бꙋ́дꙋтъ мѝ ст҃а̑ѧ сїѧ̑ во и҆сцѣле́нїе, и҆ ѡ҆чище́нїе, и҆ просвѣще́нїе, и҆ сохране́нїе, и҆ сп҃се́нїе, и҆ во ѡ҆сщ҃е́нїе дꙋшѝ и҆ тѣ́ла:

і няхай будуць мне Святыні гэ́тыя на ацаленне і ачышчэ́нне, і прасвятленне, і ахава́нне, і спасе́нне, і на асвячэ́нне душы́ і цела;

во ѿгна́нїе всѧ́кагѡ мечта́нїѧ, и҆ лꙋка́вагѡ дѣѧ́нїѧ, и҆ дѣ́йства дїа́вольскагѡ, мы́сленнѣ во ᲂу҆десѣ́хъ мои́хъ дѣ́йствꙋемагѡ:

на адагнанне ўсякай мро́і, і ганебнага ўчынку, і ўздзеяння дыявальскага, яко́е праз ро́зум у членах цела майго́ здзяйсняецца;

въ дерзнове́нїе и҆ любо́вь, ꙗ҆́же къ тебѣ̀, во и҆справле́нїе житїѧ̀ и҆ ᲂу҆твержде́нїе, въ возраще́нїе добродѣ́тели и҆ соверше́нства:

на шчырасць перад Табо́ю і любо́ў да Цябе; на выпраўленне жыцця і бяспеку, на ўзрастанне ў дабрадзейнасці і дасканаласці,

во и҆сполне́нїе за́повѣдей, въ дх҃а ст҃а́гѡ ѻ҆бще́нїе, въ напꙋ́тїе живота̀ вѣ́чнагѡ, во ѿвѣ́тъ бл҃гопрїѧ́тенъ на стра́шнѣмъ сꙋди́щи твое́мъ:

на выкананне запаведзяў, на супо́льнасць з Духам Святым, на падтрымку ў жыцці вечным, на адказ належны на Страшным Судзе Тваім,

не въ сꙋ́дъ и҆лѝ во ѡ҆сꙋжде́нїе.

а не на асуджэ́нне і пакаранне.

Ѿ скве́рныхъ ᲂу҆сте́нъ, ѿ ме́рзкаго се́рдца, ѿ нечи́стагѡ ѧ҆зы́ка, ѿ дꙋшѝ ѡ҆скверне́ны, прїимѝ моле́нїе хрⷭ҇тѐ мо́й, и҆ не пре́зри мои́хъ ни слове́съ, нижѐ ѡ҆бразѡ́въ, нижѐ безстꙋ́дїѧ.

Ад паганых вуснаў, ад мярзо́тнага сэ́рца, ад нячыстага языка, ад душы апаганенай прымі малітву, Хрысце́ мой, і не адхілі ні слоў маіх, ні бессаро́мных учынкаў.

Да́ждь мѝ дерзнове́ннѡ глаго́лати, ꙗ҆̀же хощꙋ̀, хрⷭ҇тѐ мо́й.

Дай мне шчыра выказаць то́е, што я хачу, Хрысце мой.

Па́че же и҆ наꙋчи́ мѧ, что́ ми подоба́етъ твори́ти и҆ глаго́лати.

А лепш навучы мяне, што мне трэ́ба рабіць і казаць.

Согрѣши́хъ па́че блꙋдни́цы, ꙗ҆́же ᲂу҆вѣ́дѣ, гдѣ̀ ѡ҆бита́еши, мѵ́ро кꙋпи́вши, прїи́де де́рзостнѣ пома́зати твоѝ но́зѣ, бг҃а моегѡ̀, влⷣки и҆ хрⷭ҇та̀ моегѡ̀.

Саграшыў я больш, чым распусніца, якая, даведаўшыся, дзе Ты знахо́дзішся, і купіўшы міра, адважылася падысці памазаць но́гі Твае, Бо́га майго́, Уладара́ і Хрыста майго́.

Ꙗ҆́коже ѻ҆́нꙋ не ѿри́нꙋлъ є҆сѝ прише́дшꙋю ѿ се́рдца, нижѐ менє̀ возгнꙋша́йсѧ, сло́ве:

Як не адкінуў Ты яе, што прыйшла ад шчырага сэ́рца, так не пагрэ́буй і мно́ю, Сло́ва,

твои́ же мѝ пода́ждь но́зѣ, и҆ держа́ти, и҆ цѣлова́ти, и҆ стрꙋѧ́ми сле́зными, ꙗ҆́кѡ многоцѣ́ннымъ мѵ́ромъ, сїѧ̑ де́рзостнѡ пома́зати.

а дазво́ль мне Твае но́гі і трымаць, і цалаваць, і пато́камі слёз, нібы шматкашто́ўным мірам, адва́жыцца пама́заць іх.

Ѡ҆мы́й мѧ̀ слеза́ми мои́ми, ѡ҆чи́сти мѧ̀ и҆́ми, сло́ве:

Абмый мяне слязьмі маімі, ачысці мяне імі, Сло́ва.

ѡ҆ста́ви и҆ прегрѣшє́нїѧ моѧ̑, и҆ проще́нїе мѝ пода́ждь.

Дару́й і правіны мае́, і прабачэ́нне мне дай.

Вѣ́си ѕѡ́лъ мно́жество, вѣ́си и҆ стрꙋ́пы моѧ̑, и҆ ꙗ҆́звы зри́ши моѧ̑:

Ты ведаеш мно́ства злых маіх учынкаў, ведаеш і раны мае́, бачыш і язвы мае́,

но и҆ вѣ́рꙋ вѣ́си, и҆ произволе́нїе зри́ши, и҆ воздыха́нїе слы́шиши.

але і веру ведаеш, і стараннасць бачыш, і сто́гны чуеш.

Не таи́тсѧ тебє̀, бж҃е мо́й, тво́рче мо́й, и҆зба́вителю мо́й, нижѐ ка́плѧ сле́знаѧ, нижѐ ка́пли ча́сть нѣ́каѧ.

Не ўтаіцца ад Цябе, Бо́жа мой, Тво́рца мой, Адкупіцелю мой, ані кро́пля слёз, ні нават часцінка кро́плі той.

Несодѣ́ланное моѐ ви́дѣстѣ ѻ҆́чи твоѝ: въ кни́зѣ же твое́й и҆ є҆щѐ несодѣ̑ѧннаѧ напи̑сана тебѣ̀ сꙋ́ть.

Недако́нчанае мно́ю бачаць во́чы Твае, а ў кнізе Тваёй запісана Табо́ю і то́е, што яшчэ́ не рабілася.

Ви́ждь смире́нїе моѐ, ви́ждь трꙋ́дъ мо́й є҆ли́къ, и҆ грѣхѝ всѧ̑ ѡ҆ста́ви мѝ, бж҃е всѧ́ческихъ:

Паглядзі на пако́ру маю, паглядзі, які цяжа́р на мне, і грахі ўсе дару́й мне, Бо́жа ўсяго́ свету,

да чи́стымъ се́рдцемъ, притре́петною мы́слїю, и҆ дꙋше́ю сокрꙋше́нною, нескве́рныхъ твои́хъ причащꙋ́сѧ и҆ прест҃ы́хъ та̑инъ, и҆́миже ѡ҆живлѧ́етсѧ и҆ ѡ҆божа́етсѧ всѧ́къ ꙗ҆ды́й же и҆ пїѧ́й чи́стымъ се́рдцемъ.

каб я з чыстым сэ́рцам, трапятліваю думкаю і скру́шанаю душо́ю прычасціўся чыстых Тваіх і Прасвятых Тайн, якімі ажыўля́ецца і абагаўля́ецца ко́жны, хто есць і п’е іх з чыстым сэ́рцам.

Ты́ бо ре́клъ є҆сѝ, влⷣко мо́й: всѧ́къ ꙗ҆ды́й мою̀ пло́ть, и҆ пїѧ́й мою̀ кро́вь, во мнѣ̀ ᲂу҆́бѡ се́й пребыва́етъ, въ не́мже и҆ а҆́зъ є҆́смь.

Бо Ты сказаў, Уладару́ мой: ко́жны, хто есць Маю́ Плоць і п’е Маю́ Кроў, той ува Мне прабывае, і Я ў ім.

И҆́стинно сло́во всѧ́ко влⷣки и҆ бг҃а моегѡ̀: бжⷭ҇твенныхъ бо причаща́ѧйсѧ и҆ бг҃отворѧ́щихъ бл҃года́тей, не ᲂу҆́бѡ є҆́смь є҆ди́нъ, но съ тобо́ю хрⷭ҇тѐ мо́й, свѣ́томъ трисо́лнечнымъ, просвѣща́ющимъ мі́ръ.

Праўдзівае ко́жнае сло́ва Уладара́ і Бо́га майго́, бо той, хто прычашчаецца Бажэ́ственных і Жыватво́рчых Даро́ў, ужо́ не само́тны, а з Табо́ю, Хрысце мой, Святло́м трохсо́нечным, яко́е асвятляе свет.

Да ᲂу҆́бѡ не є҆ди́нъ пребꙋ́дꙋ кромѣ̀ тебє̀ живода́вца, дыха́нїѧ моегѡ̀, живота̀ моегѡ̀, ра́дованїѧ моегѡ̀, сп҃се́нїѧ мі́рꙋ.

Таму, каб не застацца мне само́тным, без Цябе, жыцця Падацеля, дыхання майго́, жыцця майго́, радасці маёй, спасення свету.

Сегѡ̀ ра́ди къ тебѣ̀ пристꙋпи́хъ, ꙗ҆́коже зри́ши, со слеза́ми, и҆ дꙋше́ю сокрꙋше́нною, и҆збавле́нїе мои́хъ прегрѣше́нїй прошꙋ̀ прїѧ́ти мѝ, и҆ твои́хъ живода́тельныхъ и҆ непоро́чныхъ та́инствъ причасти́тисѧ неѡсꙋжде́ннѡ.

Я і прыступіў да Цябе, як Ты бачыш, са слязьмі і душо́ю скрушанаю; прашу даць мне прабачэ́нне маіх правінаў і спадо́біць неасуджана прычасціцца Тваіх жыццядайных і беззаганных Тайн.

Да пребꙋ́деши, ꙗ҆́коже ре́клъ є҆сѝ, со мно́ю треѻкаѧ́ннымъ: да не кромѣ̀ ѡ҆брѣ́тъ мѧ̀ твоеѧ̀ бл҃года́ти, преле́стникъ восхи́титъ мѧ̀ льсти́внѣ, и҆ прельсти́въ ѿведе́тъ бг҃отворѧ́щихъ твои́хъ слове́съ.

Каб Ты быў, як і казаў Ты, са мно́ю, самым няшчасным, і каб спакуснік, убачыўшы мяне пазбаўленым Тваёй благадаці, не авало́даў мно́ю каварна і, збіўшы з даро́гі, не адвёў мяне ад багатво́рных Тваіх слоў.

Сегѡ̀ ра́ди къ тебѣ̀ припа́даю, и҆ те́плѣ вопїю́ ти: ꙗ҆́коже блꙋ́днаго прїѧ́лъ є҆сѝ, и҆ блꙋдни́цꙋ прише́дшꙋю, та́кѡ прїими́ мѧ блꙋ́днаго и҆ скве́рнаго, ще́дре.

Таму я прыпада́ю да Цябе і го́рача ўскліка́ю Табе: як Ты прыня́ў блуднага і распусніцу, што прыйшла да Цябе, так прымі, Міласцівы, і мяне, распуснага і блуднага,

Дꙋше́ю сокрꙋше́нною, ны́нѣ бо къ тебѣ̀ приходѧ̀, вѣ́мъ сп҃се, ꙗ҆́кѡ и҆ны́й, ꙗ҆́коже а҆́зъ, не прегрѣшѝ тебѣ̀, нижѐ содѣ́ѧ дѣѧ̑нїѧ, ꙗ҆̀же а҆́зъ содѣ́ѧхъ.

які з душо́ю скрушанаю цяпер прыхо́дзіць да Цябе. Ведаю, Спасіцелю, што ніхто́ так не саграшыў перад Табо́ю, як я, і не зрабіў таго́, што я ўчыніў.

Но сїѐ па́ки вѣ́мъ, ꙗ҆́кѡ ни вели́чество прегрѣше́нїй, ни грѣхѡ́въ мно́жество превосхо́дитъ бг҃а моегѡ̀ мно́гое долготерпѣ́нїе и҆ чл҃вѣколю́бїе кра́йнее:

Але ведаю таксама і то́е, што ні цяжкасць правін, ні мно́ства грахо́ў не перавышае вялікага доўгацярпе́ння і надзвыча́йнага чалавекалю́бства Бо́га майго́,

но млⷭ҇тїю состра́стїѧ те́плѣ ка́ющыѧсѧ, и҆ чи́стиши, и҆ свѣ́тлиши, и҆ свѣ́та твори́ши прича́стники, ѻ҆́бщники бжⷭ҇тва̀ твоегѡ̀ содѣ́ловаѧй незави́стнѡ:

а тых, што го́рача каюцца, Ты алеем спагады і ачышчаеш, і прасвятляеш, і далучаеш да святла, шчо́дра даючы́ ім супо́льнасць з Бажаство́м Тваім,

и҆ стра́нное и҆ а҆́гг҃лѡмъ, и҆ человѣ́чєскимъ мы́слемъ, бесѣ́дꙋеши и҆̀мъ мно́гажды, ꙗ҆́коже дрꙋгѡ́мъ твои̑мъ и҆́стиннымъ.

і, на дзіва ангелам і чалавечаму разуменню, часта з імі размаўляеш, як з сапраўднымі сябрамі Тваімі.

Сїѧ̑ де́рзостна творѧ́тъ мѧ̀, сїѧ̑ вперѧ́ютъ мѧ̀, хрⷭ҇тѐ мо́й.

Гэ́та дае мне адвагу, гэ́та акрыля́е мяне, Хрысце́ мой.

И҆ дерза́ѧ твои̑мъ бога̑тымъ къ на́мъ бл҃годѣѧ́нїємъ, ра́дꙋѧсѧ вкꙋ́пѣ и҆ трепе́щѧ, ѻ҆гне́ви причаща́юсѧ, трава̀ сы́й, и҆ стра́нно чꙋ́до, ѡ҆роша́емь неѡпа́льнѡ, ꙗ҆́коже ᲂу҆́бѡ кꙋпина̀ дре́вле неѡпа́льнѣ горѧ́щи.

І, спадзеючы́ся на Твае шчо́дрыя нам дабрадзе́йствы, я з радасцю і ў той жа час з трымце́ннем аго́нь прымаю, будучы траво́ю, і – дзіўны цуд – неспадзявана пакрываюся расо́ю, як некалі цярно́вы куст гарэ́ў і не згараў.

Ны́нѣ бл҃года́рною мы́слїю, бл҃года́рнымъ же се́рдцемъ, бл҃года́рными ᲂу҆десы̀ мои́ми, дꙋшѝ и҆ тѣ́ла моегѡ̀, покланѧ́юсѧ, и҆ велича́ю, и҆ славосло́влю тѧ̀ бж҃е мо́й, ꙗ҆́кѡ бл҃гослове́на сꙋ́ща, ны́нѣ же и҆ во вѣ́ки.

Таму ўдзячнаю думкаю, удзячным сэ́рцам, удзячнымі часцінкамі душы́ і цела майго́ я пакланяюся, велічаю і славасло́ўлю Цябе, Бо́жа мой, як благаславёнага цяпер і наве́кі.

Бж҃е, ѡ҆сла́би, ѡ҆ста́ви, прости́ ми согрѣшє́нїѧ моѧ̑, є҆ли̑ка тѝ согрѣши́хъ, а҆́ще сло́вомъ, а҆́ще дѣ́ломъ, а҆́ще помышле́нїемъ,

Бо́жа, аслаб, адпусці, прабач мне саграшэ́нні мае́, якімі я перад Табо́ю саграшыў або́ сло́вам, або́ ўчынкам, або́ думкаю,

во́лею и҆лѝ нево́лею, ра́зꙋмомъ и҆лѝ неразꙋ́мїемъ, всѧ̑ мѝ простѝ, ꙗ҆́кѡ бл҃гъ и҆ чл҃вѣколю́бецъ:

во́льна ці міжво́льна, свядо́ма ці несвядо́ма, усё мне прабач, як До́бры і Чалавекалюбны,

и҆ мл҃твами пречⷭ҇тыѧ твоеѧ̀ мт҃ре, ᲂу҆́мныхъ твои́хъ слꙋжи́телей и҆ ст҃ы́хъ си́лъ, и҆ всѣ́хъ ст҃ы́хъ ѿ вѣ́ка тебѣ̀ бл҃гоꙋгоди́вшихъ,

і па малітвах Прачыстай Тваёй Маці, духо́ўных Тваіх служыцеляў і святых Сіл, і ўсіх святых, якія адвеку Табе дагадзілі,

неѡсꙋжде́ннѡ бл҃говолѝ прїѧ́ти мѝ ст҃о́е и҆ пречⷭ҇тое твоѐ тѣ́ло, и҆ чⷭ҇тнꙋ́ю кро́вь, во и҆сцѣле́нїе дꙋши́ же и҆ тѣ́ла, и҆ во ѡ҆чище́нїе лꙋка́выхъ мои́хъ помышле́нїй.

паспрыяй, каб я неасу́джана прыняў Свято́е і Прачыстае Тваё Цела і Пачэ́сную Кроў для ацалення душы і цела і для ачышчэ́ння ад злых маіх думак,

Ꙗ҆́кѡ твоѐ є҆́сть црⷭ҇тво, и҆ си́ла, и҆ сла́ва, со ѻ҆ц҃е́мъ и҆ ст҃ы́мъ дх҃омъ, ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ.

бо Тваё ёсць царства, і сіла, і слава – Айца, і Сына, і Свято́га Духа – цяпер і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў.

А҆ми́нь.

Амінь.

Нѣ́смь дово́ленъ, влⷣко гдⷭ҇и, да вни́деши под̾ кро́въ дꙋшѝ моеѧ̀: но поне́же хо́щеши ты̀ ꙗ҆́кѡ чл҃вѣколю́бецъ жи́ти во мнѣ̀, дерза́ѧ пристꙋпа́ю:

Няварты я, Уладару́ Го́спадзі, каб Ты ўвайшо́ў пад дах душы маёй, але пако́лькі Ты, Чалавекалюбец, хо́чаш жыць ува мне, то я адва́жваюся прыступіць.

повелѣва́еши, да ѿве́рзꙋ двє́ри, ꙗ҆̀же ты̀ є҆ди́нъ созда́лъ є҆сѝ, и҆ вни́деши со чл҃вѣколю́бїемъ ꙗ҆́коже є҆сѝ:

Ты зага́дваеш, і я адчыню́ дзверы, якія Ты адзін зрабіў, і ўво́йдзеш Ты чалавекалюбна, як уласціва Табе,

вни́деши и҆ просвѣща́еши помраче́нный мо́й по́мыслъ.

уво́йдзеш і прасвятліш мой азмро́чаны ро́зум.

Вѣ́рꙋю, ꙗ҆́кѡ сїѐ сотвори́ши:

Верую, што зро́біш Ты гэ́та,

не бо̀ блꙋдни́цꙋ со слеза́ми прише́дшꙋю къ тебѣ̀ ѿгна́лъ є҆сѝ,

бо Ты не адышо́ў ад распусніцы, якая са слязьмі прыйшла да Цябе;

нижѐ мытарѧ̀ ѿве́рглъ є҆сѝ пока́ѧвшасѧ,

і мытара, які пакаяўся, не адкінуў;

нижѐ разбо́йника позна́вша црⷭ҇тво твоѐ ѿгна́лъ є҆сѝ,

і разбо́йніка, які прызнаў у Табе Цара, не прагнаў,

нижѐ гони́телѧ пока́ѧвшасѧ ѡ҆ста́вилъ є҆сѝ є҆́же бѣ̀:

і ганіцеля, які пакаяўся, не пакінуў такім, як ён быў,

но ѿ покаѧ́нїѧ тебѣ̀ прише́дшыѧ, всѧ̑ въ ли́цѣ твои́хъ дрꙋгѡ́въ вчини́лъ є҆сѝ, є҆ди́нъ сы́й бл҃гослове́нный всегда̀, ны́нѣ и҆ въ безконє́чныѧ вѣ́ки.

а ўсіх, што прыйшлі да Цябе з пакаяннем, Ты ўключыў у лік сябро́ў Сваіх, Адзіны Благаславенны заўжды, цяпер і на бяско́нцыя вякі.

А҆ми́нь.

Амінь.

Гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ бж҃е мо́й, ѡ҆сла́би, ѡ҆ста́ви, ѡ҆чи́сти и҆ прости́ ми грѣ́шномꙋ, и҆ непотре́бномꙋ, и҆ недосто́йномꙋ рабꙋ̀ твоемꙋ̀ прегрѣшє́нїѧ, и҆ согрѣшє́нїѧ, и҆ грѣхопадє́нїѧ моѧ̑,

Го́спадзі Іісусе Хрысце́, Бо́жа мой! Аслаб, адпусці, змілуйся і прабач мне, грэ́шнаму, няго́днаму і недасто́йнаму рабу Твайму, усе правіны, саграшэ́нні і грэхападзе́нні мае́,

є҆ли̑ка тѝ ѿ ю҆́ности моеѧ̀ да́же до настоѧ́щагѡ днѐ и҆ часа̀ согрѣши́хъ,

якімі я саграшыў перад Табо́ю з юнацтва майго́ і да цяперашняга дня і гадзіны:

а҆́ще въ ра́зꙋмѣ и҆ въ неразꙋ́мїи, а҆́ще въ словесѣ́хъ и҆лѝ дѣ́лѣхъ, и҆лѝ помышле́нїихъ и҆ мы́слехъ и҆ начина́нїихъ, и҆ всѣ́хъ мои́хъ чꙋ́вствахъ.

свядо́ма ці несвядо́ма, сло́вамі або́ ўчынкамі, намерамі, думкамі і памкне́ннямі, і ўсімі маімі пачу́ццямі.

И҆ мл҃твами безсѣ́меннѡ ро́ждшїѧ тѧ̀, пречⷭ҇тыѧ и҆ приснодв҃ы мр҃і́и мт҃ре твоеѧ̀, є҆ди́ныѧ непосты́дныѧ наде́жды и҆ предста́тельства и҆ сп҃се́нїѧ моегѡ̀,

І па малітвах Той, Якая без семені нарадзіла Цябе – Прачыстай Вечнадзевы Марыі, Маці Тваёй, адзінай непахіснай маёй надзеі, ахо́вы і спасення майго́, –

сподо́би мѧ̀ неѡсꙋжде́ннѡ причасти́тисѧ пречⷭ҇тыхъ, безсме́ртныхъ, животворѧ́щихъ, и҆ стра́шныхъ твои́хъ та́инствъ,

спадо́бі мяне неасуджана прычасціцца прачыстых, бессмяро́тных, жыватво́рчых і страшных Тваіх Тайн

во ѡ҆ставле́нїе грѣхѡ́въ и҆ въ жи́знь вѣ́чнꙋю:

для адпушчэ́ння грахо́ў і для жыцця вечнага,

во ѡ҆сщ҃е́нїе, и҆ просвѣще́нїе, крѣ́пость, и҆сцѣле́нїе, и҆ здра́вїе дꙋши́ же и҆ тѣ́ла,

для асвячэ́ння і прасвятлення, для мо́цы, ацалення і здаро́ўя душы і цела,

и҆ въ потребле́нїе и҆ всесоверше́нное погꙋбле́нїе лꙋка́выхъ мои́хъ помыслѡ́въ, и҆ помышле́нїй, и҆ предпрїѧ́тїй, и҆ нощны́хъ мечта́нїй, те́мныхъ и҆ лꙋка́выхъ дꙋхѡ́въ:

для згу́бы і по́ўнага вынішчэ́ння злых маіх намераў, думак і ўяўле́нняў, а таксама начных прывідаў цёмных і злых духаў.

ꙗ҆́кѡ твоѐ є҆́сть црⷭ҇тво, и҆ си́ла, и҆ сла́ва, и҆ че́сть, и҆ поклоне́нїе, со ѻ҆ц҃е́мъ и҆ ст҃ы́мъ твои́мъ дх҃омъ, ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ.

Бо Тваё ёсць Царства, і сіла, і слава, і пашана, і пакланенне з Айцо́м і Святым Духам цяпер і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў.

А҆ми́нь.

Амінь.

Пред̾ две́рьми хра́ма твоегѡ̀ предстою̀, и҆ лю́тыхъ помышле́нїй не ѿстꙋпа́ю:

Перад дзвярыма храма Твайго́ стаю я, а паганых думак не пакіда́ю,

но ты̀ хрⷭ҇тѐ бж҃е, мытарѧ̀ ѡ҆правди́вый, и҆ ханане́ю поми́ловавый, и҆ разбо́йникꙋ раѧ̀ двє́ри ѿве́рзый,

але Ты, Хрысце́ Бо́жа, мытара апраўдаў і хананея́нку памілаваў, і разбо́йніку адчыніў дзверы раю,

ѿве́рзи мѝ ᲂу҆трѡ́бы чл҃вѣколю́бїѧ твоегѡ̀, и҆ прїими́ мѧ приходѧ́ща и҆ прикаса́ющасѧ тебѣ̀, ꙗ҆́кѡ блꙋдни́цꙋ, и҆ кровоточи́вꙋю:

адчыні і мне чалавекалюбнае сэ́рца Тваё і прымі мяне, які прыхо́дзіць і дакранаецца да Цябе, як прыня́ў Ты распусніцу і кро́ватачывую,

ѻ҆́ва ᲂу҆́бѡ кра́ѧ ри́зы твоеѧ̀ коснꙋ́вшисѧ, ᲂу҆до́бь и҆сцѣле́нїе прїѧ́тъ:

бо адна, дакрануўшыся да кра́ю адзення Твайго́, адразу атрымала ацаленне;

ѻ҆́ва же пречⷭ҇тѣи твоѝ но́зѣ ᲂу҆держа́вши, разрѣше́нїе грѣхѡ́въ понесѐ.

другая, абняўшы Твае прачыстыя но́гі, панесла з сабо́ю прабачэ́нне грахо́ў.

А҆́зъ же ѻ҆каѧ́нный всѐ твоѐ тѣ́ло дерза́ѧ воспрїѧ́ти, да не ѡ҆пале́нъ бꙋ́дꙋ:

Я ж, няшчасны, адважыўшыся ўсё Тваё Цела прыня́ць, няхай не апякуся;

но прїими́ мѧ ꙗ҆́коже ѻ҆́ныѧ, и҆ просвѣтѝ моѧ̑ дꙋшє́внаѧ чꙋ̑вства, попалѧ́ѧ моѧ̑ грѣхѡ́вныѧ вины̑, мл҃твами безсѣ́меннѡ ро́ждшїѧ тѧ̀, и҆ нбⷭ҇ныхъ си́лъ:

а прымі мяне, як прыня́ў Ты іх, і прасвятлі пачу́цці душы маёй, спальваючы мае грахо́ўныя правіны, па малітвах Той, Якая без семені нарадзіла Цябе, і нябесных Сіл;

ꙗ҆́кѡ бл҃гослове́нъ є҆сѝ во вѣ́ки вѣкѡ́въ.

бо благаславёны Ты на ве́кі вяко́ў.

А҆ми́нь.

Амінь.

Вѣ́рꙋю, гдⷭ҇и, и҆ и҆сповѣ́дꙋю, ꙗ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ вои́стиннꙋ хрⷭ҇то́съ сн҃ъ бг҃а жива́гѡ, прише́дый въ мі́ръ грѣ̑шныѧ сп҃стѝ, ѿ ни́хже пе́рвый є҆́смь а҆́зъ.

Верую, Го́спадзі, і вызнаю́, што Ты сапраўды Хрысто́с, Сын Бо́га Жыво́га, што Ты прыйшо́ў у свет грэ́шных спасці, з якіх першы – я.

Е҆щѐ вѣ́рꙋю, ꙗ҆́кѡ сїѐ є҆́сть са́мое пречⷭ҇тое тѣ́ло твоѐ, и҆ сїѧ̀ є҆́сть са́маѧ чⷭ҇тна́ѧ кро́вь твоѧ̀.

Яшчэ́ верую, што гэ́та – Само́ Прачыстае Цела Тваё і гэ́та – Сама Пачэ́сная Кроў Твая.

Молю́сѧ ᲂу҆̀бо тебѣ̀:

Таму малюся Табе:

поми́лꙋй мѧ̀,

памілуй мяне

и҆ прости́ ми прегрѣшє́нїѧ моѧ̑, вѡ́льнаѧ и҆ невѡ́льнаѧ, ꙗ҆̀же сло́вомъ, ꙗ҆̀же дѣ́ломъ, ꙗ҆̀же вѣ́дѣнїемъ и҆ невѣ́дѣнїемъ,

і прабач правіннасці мае, во́льныя і міжво́льныя, у сло́вах, у справах, свядо́мыя і несвядо́мыя;

и҆ сподо́би мѧ̀ неѡсꙋжде́ннѡ причасти́тисѧ пречⷭ҇тыхъ твои́хъ та́инствъ, во ѡ҆ставле́нїе грѣхѡ́въ, и҆ въ жи́знь вѣ́чнꙋю.

і спадо́бі мяне неасу́джана прычасціцца Прачыстых Тваіх Тайн для адпушчэ́ння грахо́ў і для жыцця вечнага.

А҆ми́нь.

Амінь.