Сѐ пристꙋпа́ю къ бжⷭ҇твенномꙋ причаще́нїю.

Вось, я прыступа́ю да Бажэ́ственнага Прычасця.

Содѣ́телю, да не ѡ҆пали́ши мѧ̀ прїѡбще́нїемъ:

Стварыцель! Не апячы́ мяне прычашчэ́ннем,

Ѻ҆́гнь бо є҆сѝ недостѡ́йныѧ попалѧ́ѧй.

Бо Ты – агонь, які спа́львае недасто́йных.

Но ᲂу҆́бѡ ѡ҆чи́сти мѧ̀ ѿ всѧ́кїѧ скве́рны.

Але ачы́сці мяне ад усякай нечыстаты́.

Ве́чери твоеѧ̀ та́йныѧ дне́сь, сн҃е бж҃їй, прича́стника мѧ̀ прїимѝ:

Вячэ́ры Тваёй Тайнай сёння, Сы́не Бо́жы, як удзельніка мяне прымі,

не бо̀ врагѡ́мъ твои̑мъ та́йнꙋ повѣ́мъ, ни лобза́нїѧ тѝ да́мъ ꙗ҆́кѡ і҆ꙋ́да, но ꙗ҆́кѡ разбо́йникъ и҆сповѣ́даю тѧ̀:

бо во́рагам Тваім я не выдам тайны і не дам Табе пацалунка, як Іуда, а, як разбо́йнік, вызнаю́ Цябе:

помѧни́ мѧ, гдⷭ҇и, во црⷭ҇твїи твое́мъ.

памяні мяне, Го́спадзі, у Царстве Тваім.

Бг҃отворѧ́щꙋю кро́вь ᲂу҆жасни́сѧ, человѣ́че, зрѧ̀:

Бажэ́ственную Кроў бачачы, страшы́ся, чалавек!

Ѻ҆́гнь бо є҆́сть недостѡ́йныѧ попалѧ́ѧй.

Бо яна – агонь, які спа́львае недасто́йных.

Бжⷭ҇твенное тѣ́ло и҆ ѡ҆божа́етъ мѧ̀, и҆ пита́етъ:

Бо́жае Цела і абагаўля́е мяне, і жы́віць:

Ѡ҆божа́етъ дꙋ́хъ, ᲂу҆́мъ же пита́етъ стра́ннѡ.

Абагаўля́е дух, а розум жы́віць дзіўна.

Оу҆слади́лъ мѧ̀ є҆сѝ любо́вїю хрⷭ҇тѐ, и҆ и҆змѣни́лъ мѧ̀ є҆сѝ бжⷭ҇твеннымъ твои́мъ раче́нїемъ:

Ты прывабіў мяне любо́ўю, Хрысце, і перамяніў мяне святым да Цябе імкне́ннем.

но попалѝ ѻ҆гне́мъ невеще́ственнымъ грѣхѝ моѧ̑, и҆ насы́титисѧ є҆́же въ тебѣ̀ наслажде́нїѧ сподо́би, да ликꙋ́ѧ возвелича́ю бл҃же, два̀ пришє́ствїѧ твоѧ̑.

Папалі ж агнём духо́ўным грахі мае і спадо́бі мяне спаўна атрымаць ад Цябе асало́ду, каб я радасна праслаўляў, До́бры, два прышэ́сці Твае.

Во свѣ́тлостехъ ст҃ы́хъ твои́хъ ка́кѡ вни́дꙋ недосто́йный;

У светлы збор святых Тваіх як увайду я, недасто́йны́?

а҆́ще бо дерзнꙋ̀ совни́ти въ черто́гъ, ѻ҆де́жда мѧ̀ ѡ҆блича́етъ, ꙗ҆́кѡ нѣ́сть бра́чна, и҆ свѧ́занъ и҆зве́рженъ бꙋ́дꙋ ѿ а҆́гг҃лѡвъ:

Бо калі асмелюся я ўвайсці з імі ў хо́рам, то адзенне вы́дасць мяне, бо яно не вясельнае, і я буду звя́заны і вы́кінуты Ангеламі.

ѡ҆чи́сти гдⷭ҇и, скве́рнꙋ дꙋшѝ моеѧ̀, и҆ сп҃си́ мѧ, ꙗ҆́кѡ чл҃вѣколю́бецъ.

Ачысці, Го́спадзі, нечыстату́ душы́ маёй і спасі мяне, як Чалавекалюбец.

Влⷣко чл҃вѣколю́бче, гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ бж҃е мо́й, да не въ сꙋ́дъ мѝ бꙋ́дꙋтъ ст҃а̑ѧ сїѧ̑, за є҆́же недосто́йнꙋ мѝ бы́ти:

Уладару́ Чалавекалюбны, Го́спадзі Іісусе Хрысце́, Бо́жа мой, няхай не будуць мне Святыні гэ́тыя ў асуджэ́нне за то́е, што я недасто́йны,

но во ѡ҆чище́нїе и҆ ѡ҆сщ҃е́нїе дꙋши́ же и҆ тѣ́ла, и҆ во ѡ҆брꙋче́нїе бꙋ́дꙋщїѧ жи́зни и҆ црⷭ҇твїѧ.

а будуць няхай на ачышчэ́нне і асвячэ́нне душы́ і цела і ў зало́г будучага жыцця і Царства.

Мнѣ́ же є҆́же прилѣплѧ́тисѧ бг҃ꙋ бл҃го є҆́сть, полага́ти во гдⷭ҇ѣ ᲂу҆пова́нїе сп҃се́нїѧ моегѡ̀.

А для мяне дабро́ – злучацца з Бо́гам і ўкладаць на Го́спада надзею на спасенне маё.

Ве́чери твоеѧ̀ та́йныѧ дне́сь, сн҃е бж҃їй, прича́стника мѧ̀ прїимѝ:

Вячэ́ры Тваёй Тайнай сёння, Сы́не Бо́жы, як удзельніка мяне прымі,

не бо̀ врагѡ́мъ твои̑мъ та́йнꙋ повѣ́мъ, ни лобза́нїѧ тѝ да́мъ ꙗ҆́кѡ і҆ꙋ́да, но ꙗ҆́кѡ разбо́йникъ и҆сповѣ́даю тѧ̀:

бо во́рагам Тваім я не выдам тайны і не дам Табе пацалунка, як Іуда, а, як разбо́йнік, вызнаю́ Цябе:

помѧни́ мѧ, гдⷭ҇и, во црⷭ҇твїи твое́мъ.

памяні мяне, Го́спадзі, у Царстве Тваім.