І̑рмо́съ: Ꙗ҆́кѡ по сꙋ́хꙋ пѣшеше́ствовавъ і҆и҃ль, по бе́зднѣ стопа́ми, гони́телѧ фараѡ́на ви́дѧ потоплѧ́ема, бг҃ꙋ побѣ́днꙋю пѣ́снь пои́мъ, вопїѧ́ше.

Ірмо́с: Ні́бы па су́шы прайшо́ўшы па бе́здані нага́мі і ба́чачы, як то́не гані́цель-фарао́н, Ізра́іль ускліка́ў: запяе́м Бо́гу пе́сню перамо́гі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ны́нѣ пристꙋпи́хъ а҆́зъ грѣ́шный и҆ ѡ҆бремене́нный къ тебѣ̀ влⷣцѣ и҆ бг҃ꙋ моемꙋ̀: не смѣ́ю же взира́ти на нб҃о, то́кмѡ молю́сѧ, глаго́лѧ: да́ждь мѝ гдⷭ҇и ᲂу҆́мъ, да пла́чꙋсѧ дѣ́лъ мои́хъ го́рькѡ.

Цяпе́р прыступі́ў я, грэ́шны і абцяжа́раны, да Цябе́, Уладара́ і Бо́га майго́; але́ не сме́ю глядзе́ць на не́ба, то́лькі малю́ся, ка́жучы: дай мне, Го́спадзі, ро́зум, каб учы́нкі свае́ я апла́каў го́рка.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѽ го́ре мнѣ̀ грѣ́шномꙋ! па́че всѣ́хъ человѣ̑къ ѻ҆каѧ́ненъ є҆́смь: покаѧ́нїѧ нѣ́сть во мнѣ̀: да́ждь мѝ гдⷭ҇и сле́зы, да пла́чꙋсѧ дѣ́лъ мои́хъ го́рькѡ.

О, го́ра мне, грэ́шнаму! Бо́льш за ўсіх людзе́й акая́нны я, пакая́ння ня́ма ўва мне; дай мне, Го́спадзі, слёзы, каб учы́нкі свае́ я апла́каў го́рка.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Безꙋ́мне ѻ҆каѧ́нне человѣ́че, въ лѣ́ности вре́мѧ гꙋби́ши: помы́сли житїѐ твоѐ, и҆ ѡ҆брати́сѧ ко гдⷭ҇ꙋ бг҃ꙋ, и҆ пла́чисѧ ѡ҆ дѣ́лѣхъ твои́хъ го́рькѡ.

Неразу́мны, акая́нны чалаве́к, у ляно́це ты час марну́еш; паду́май пра жыццё тваё, і звярні́ся да Госпада Бо́га, і апла́квай учы́нкі свае́ го́рка.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Мт҃и бж҃їѧ пречⷭ҇таѧ, воззрѝ на мѧ̀ грѣ́шнаго, и҆ ѿ сѣ́ти дїа́воли и҆зба́ви мѧ̀, и҆ на пꙋ́ть покаѧ́нїѧ наста́ви мѧ̀, да пла́чꙋсѧ дѣ́лъ мои́хъ го́рькѡ.

Маці Бо́жая Прачы́стая, глянь на мяне́, грэ́шнага, і ад па́сткі дыя́вала збаў мяне́, і на шлях пакая́ння скіру́й мяне́, каб учы́нкі свае́ я апла́каў го́рка!

І̑рмо́съ: Нѣ́сть ст҃ъ, ꙗ҆́коже ты̀, гдⷭ҇и бж҃е мо́й, вознесы́й ро́гъ вѣ́рныхъ твои́хъ, бл҃же, и҆ ᲂу҆тверди́вый на́съ на ка́мени и҆сповѣ́данїѧ твоегѡ̀.

Ірмо́с: Го́спадзі, няма́ тако́га свято́га, як Ты, Бо́жа мой, Які́ ўзвы́сіў го́днасць ве́руючых у Цябе́, До́бры, і ўмацава́ў нас на ка́мені запаве́ту Твайго́.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Внегда̀ поста́влени бꙋ́дꙋтъ престо́ли на сꙋди́щи стра́шнѣмъ, тогда̀ всѣ́хъ человѣ̑къ дѣла̀ ѡ҆блича́тсѧ: го́ре та́мѡ бꙋ́детъ грѣ̑шнымъ, въ мꙋ́кꙋ ѿсыла́ємымъ: и҆ то̀ вѣ́дꙋщи, дꙋшѐ моѧ̀, пока́йсѧ ѿ ѕлы́хъ дѣ́лъ твои́хъ.

Калі́ паста́ўлены бу́дуць прасто́лы на Стра́шным Судзе́, тады́ ўчы́нкі ўсіх людзе́й адкры́юцца; го́ра там бу́дзе грэ́шным, на му́ку адпра́ўленым; і ве́даючы гэ́та, душа́ мая́, пака́йся ў злых учы́нках тваі́х.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Првⷣницы возра́дꙋютсѧ, а҆ грѣ́шнїи воспла́чꙋтсѧ: тогда̀ никто́же возмо́жетъ помощѝ на́мъ, но дѣла̀ на̑ша ѡ҆сꙋ́дѧтъ на́съ. Тѣ́мже пре́жде конца̀ пока́йсѧ ѿ ѕлы́хъ дѣ́лъ твои́хъ.

Пра́веднікі ўзра́дуюцца, а грэ́шнікі бу́дуць пла́­каць, тады́ ніхто́ не змо́жа дапамагчы́ нам, а ўчы́нкі на́шы асу́дзяць нас; таму́, паку́ль яшчэ́ не кане́ц, пака́йся ў злых учы́нках тваі́х.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Оу҆вы̀ мнѣ̀ великогрѣ́шномꙋ! и҆́же дѣ́лы и҆ мы́сльми ѡ҆скверни́всѧ, ни ка́пли сле́зъ и҆мѣ́ю ѿ жестосе́рдїѧ: ны́нѣ возни́кни ѿ землѝ, дꙋшѐ моѧ̀, и҆ пока́йсѧ ѿ ѕлы́хъ дѣ́лъ твои́хъ.

Го́ра мне, мнагагрэ́шнаму, апага́ненаму ўчы́нкамі і ду́мкамі, ні кро́плі слёз не ма́ю я, бессардэ́чны; цяпе́р падымі́ся з зямлі́, душа́ мая́, і пака́йся ў злых учы́нках тваі́х.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Сѐ взыва́етъ, гпⷭ҇жѐ, сн҃ъ тво́й, и҆ поꙋча́етъ на́съ на до́брое, а҆́зъ же грѣ́шный добра̀ всегда̀ бѣ́гаю: но ты̀, млⷭ҇тиваѧ, поми́лꙋй мѧ̀, да пока́юсѧ ѿ ѕлы́хъ мои́хъ дѣ́лъ.

Вось звярта́ецца, Спада́рыня, Сын Твой, і настаўля́е нас на до́брае, а я, грэ́шны, ад дабра́ заўжды́ ўцяка́ю; але Ты, Мі́ласцівая, памі́луй мяне́, каб я пака́яўся ў злых учы́нках маі́х.

Помышлѧ́ю де́нь стра́шный, и҆ пла́чꙋсѧ дѣѧ́нїй мои́хъ лꙋка́выхъ: ка́кѡ ѿвѣща́ю безсме́ртномꙋ цр҃ю̀; и҆лѝ ко́имъ дерзнове́нїемъ воззрю̀ на сꙋдїю̀, блꙋ́дный а҆́зъ; бл҃гоꙋтро́бный ѻ҆́ч҃е, сн҃е є҆диноро́дный, и҆ дш҃е ст҃ы́й, поми́лꙋй мѧ̀.

Разважа́ю пра дзень стра́шны і апла́кваю мае́ злыя ўчы́нкі: які́ адка́з дам я пе́рад Бессмяро́тным Царо́м і як адва́жуся глядзе́ць на Суддзю́ я, блу́дны́ Міласэ́рны О́йча, Сы́не Адзінаро́дны і Дух Святы́, памі́луй мяне́.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ, и҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху, і цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Свѧ́занъ мно́гими ны́нѣ плени́цами грѣхѡ́въ, и҆ содержи́мь лю́тыми страстьмѝ и҆ бѣда́ми, къ тебѣ̀ прибѣга́ю моемꙋ̀ сп҃се́нїю, и҆ вопїю̀: помози́ ми, дв҃о, мт҃и бж҃їѧ.

Багародзічны: Звя́заны цяпе́р мно́гімі ако́вамі грахо́ў і апанава́­ны лю́тымі страсця́мі і бе́дамі, да Цябе́ звярта́юся, майго́ рату́нку, і ўскліка́ю: дапамажы́ мне, Дзе́ва, Ма́ці Бо́жая.

І̑рмо́съ: Хрⷭ҇то́съ моѧ̀ си́ла, бг҃ъ и҆ гдⷭ҇ь, чⷭ҇тна́ѧ цр҃ковь бг҃олѣ́пнѡ пое́тъ, взыва́ющи ѿ смы́сла чи́ста, ѡ҆ гдⷭ҇ѣ пра́зднꙋющи.

Ірмо́с: "Хрысто́с – мая́ сі́ла, Бог і Гаспо́дзь", – свята́я Ца́рква бога­дасто́йна спява́е, ускліка́ючы, ад чы́стага сэ́рца ў го́нар Го́спада святку́ючы.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Широ́къ пꙋ́ть здѣ̀ и҆ ᲂу҆го́дный сла̑сти твори́ти, но го́рькѡ бꙋ́детъ въ послѣ́днїй де́нь, є҆гда̀ дꙋша̀ ѿ тѣ́ла разлꙋча́тисѧ бꙋ́детъ: блюди́сѧ ѿ си́хъ, человѣ́че, црⷭ҇твїѧ ра́ди бж҃їѧ.

Шыро́кая тут даро́га і прыда́тная, каб раско́шна жыць, але го́рка бу́дзе ў апо́шні дзень, калі́ душа́ з це́лам разлуча́цца бу́дзе; сцера­жы́ся гэ́тага, чалаве́к, дзе́ля Ца́рства Бо́жага.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Почто̀ ᲂу҆бо́гаго ѡ҆би́диши; мздꙋ̀ нае́мничꙋ ᲂу҆де́ржꙋеши; бра́та твоего̀ не лю́биши; блꙋ́дъ и҆ го́рдость го́ниши; ѡ҆ста́ви ᲂу҆́бѡ сїѧ̑, дꙋшѐ моѧ̀, и҆ пока́йсѧ црⷭ҇твїѧ ра́ди бж҃їѧ.

Чаму́ бе́днага ты кры́ўдзіш, пла́ту на́йміту затры́мліваеш, бра́та свайго́ не лю́біш, імкне́шся да распу́сты і го́нару́ Пакі́нь гэ́та, душа́ мая́, і пака́йся дзе́ля Ца́рства Бо́жага.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Ѽ безꙋ́мный человѣ́че, доко́лѣ ᲂу҆глѣба́еши ꙗ҆́кѡ пчела̀, собира́ющи бога́тство твоѐ; вско́рѣ бо поги́бнетъ ꙗ҆́кѡ пра́хъ и҆ пе́пелъ: но бо́лѣе взыщѝ црⷭ҇твїѧ бж҃їѧ.

О, неразу́мны чалаве́ча, даку́ль ты бу́дзеш вя́знуць, як пчала́, збіра́ючы бага́цце сваё́ Яно́ ж ско́ра згі́не, як пыл і по́пел; таму́ лепш імкні́ся да Ца́рства Бо́жага.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Гпⷭ҇жѐ бцⷣе, поми́лꙋй мѧ̀ грѣ́шнаго, и҆ въ добродѣ́тели ᲂу҆крѣпѝ, и҆ соблюди́ мѧ, да на́глаѧ сме́рть не похи́титъ мѧ̀ негото́ваго, и҆ доведи́ мѧ, дв҃о, црⷭ҇твїѧ бж҃їѧ.

Спада́рыня Багаро́дзіца, памі́луй мяне́, грэ́ш­нага, і ў дабрадзе́йнасці ўмацу́й, і ахава́й мяне́, каб рапто́ўная смерць не забра́ла мяне́ негато́вым, і давядзі́ мяне́, Дзе́ва, да Ца́рства Бо́жага.

І̑рмо́съ: Бж҃їимъ свѣ́томъ твои́мъ, бл҃же, ᲂу҆́тренюющихъ тѝ дꙋ́шы любо́вїю ѡ҆зарѝ, молю́сѧ: тѧ̀ вѣ́дѣти, сло́ве бж҃їй, и҆́стиннаго бг҃а, ѿ мра́ка грѣхо́внагѡ взыва́юща.

Ірмо́с: Бажэ́ственным святло́м Тваі́м, До́бры, азары́, малю́ся, ду́шы тых, што звярта́юцца да Цябе́ зра́нку з любо́ўю, каб спазна́лі яны́ Цябе́, Сло́ва Бо́жае, і́сціннага Бо́га, Які́ з це́мры грахо́ўнай да Ся́бе клі́ча.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Воспомѧнѝ, ѻ҆каѧ́нный человѣ́че, ка́кѡ лжа́мъ, клевета́мъ, разбо́ю, не́мощемъ, лю̑тымъ ѕвѣрє́мъ, грѣхѡ́въ ра́ди порабоще́нъ є҆сѝ; дꙋшѐ моѧ̀ грѣ́шнаѧ, тогѡ́ ли восхотѣ́ла є҆сѝ;

Успо́мні, акая́нны чалаве́ча, як з-за грахо́ў ты стаў рабо́м хлусні́, паклёпу, разбо́ю, хваро́б – лю́тых звяро́ў; душа́ мая́ грэ́шная, ці гэ́тага захаце́ла ты́

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Трепе́щꙋтъ мѝ ᲂу҆́ди, всѣ́ми бо сотвори́хъ винꙋ̀: ѻ҆чи́ма взира́ѧй, ᲂу҆ши́ма слы́шай, ѧ҆зы́комъ ѕла̑ѧ глаго́лѧй, всего̀ себѐ гее́ннѣ предаѧ́й: дꙋшѐ моѧ̀ грѣ́шнаѧ, сегѡ́ ли восхотѣ́ла є҆сѝ;

Трымця́ць мае́ чле́ны, бо ўсі́мі я правіні́ўся: калі́ глядзе́ў вачы́ма, калі́ слу́хаў вуша́мі, калі́ языко́м гавары́ў зло́е, я ўсяго́ сяб́е́ гее́не адда́ў; душа́ мая́ грэ́шная, ці гэ́тага захаце́ла ты́

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Блꙋдника̀ и҆ разбо́йника ка́ющасѧ прїѧ́лъ є҆сѝ, сп҃се: а҆́зъ же є҆ди́нъ лѣ́ностїю грѣхо́вною ѡ҆тѧгчи́хсѧ, и҆ ѕлы̑мъ дѣлѡ́мъ порабо́тихсѧ: дꙋшѐ моѧ̀ грѣ́шнаѧ, сегѡ́ ли восхотѣ́ла є҆сѝ;

Блудніка́ і разбо́йніка пакая́нне Ты прыня́ў, Спасі́целю; то́лькі я адзі́н ляно́таю грахо́ўнаю абцяжа́раны і злы́мі ўчы́нкамі заняво́лены; душа́ мая́ грэ́шная, ці гэ́тага захаце́ла ты́

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Ди́внаѧ и҆ ско́раѧ помо́щнице всѣ̑мъ человѣ́кѡмъ, мт҃и бж҃їѧ, помозѝ мнѣ̀ недосто́йномꙋ, дꙋша́ бо моѧ̀ грѣ́шнаѧ тогѡ̀ восхотѣ̀.

Дзі́ўная і ско́рая памо́чніца ўсім лю́дзям, Ма́ці Бо́жая, памажы́ мне, недасто́йнаму, бо душа́ мая́ грэ́шная гэ́тага захаце́ла.

І̑рмо́съ: Жите́йское мо́ре воздвиза́емое зрѧ̀ напа́стей бꙋ́рею, къ ти́хомꙋ приста́нищꙋ твоемꙋ̀ прите́къ, вопїю́ ти: возведѝ ѿ тлѝ живо́тъ мо́й, многомлⷭ҇тиве.

Ірмо́с: Жыццёвае мо́ра, усхвалява́нае бу́раю напа́сцей, ба́чачы і да ці́хай пры́стані Тваёй прыплы́ўшы, я клі́чу да Цябе́: вы́ратуй ад гі́белі жыццё маё, Мнагамі́ласцівы.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Житїѐ на землѝ блꙋ́днѡ пожи́хъ, и҆ дꙋ́шꙋ во тьмꙋ̀ преда́хъ: ны́нѣ ᲂу҆́бѡ молю́ тѧ, млⷭ҇тивый влⷣко: свободи́ мѧ ѿ рабо́ты сеѧ̀ вра́жїѧ, и҆ да́ждь мѝ ра́зꙋмъ твори́ти во́лю твою̀.

Жыццё на зямлі́ я блу́дна пражы́ў і душу́ ў це́мру адда́ў; цяпе́р жа малю́ Цябе́, Мі́ласцівы Уладару́: вы́звалі мяне́ з гэ́тага ра́бства во́рага і дай мне ро́зум выко́нваць во́лю Тваю́.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Кто̀ твори́тъ такѡва́ѧ, ꙗ҆́коже а҆́зъ; ꙗ҆́коже бо свинїѧ̀ лежи́тъ въ калꙋ̀, та́кѡ и҆ а҆́зъ грѣхꙋ̀ слꙋжꙋ̀: но ты̀ гдⷭ҇и, и҆сто́ргни мѧ̀ ѿ гнꙋ́са сегѡ̀, и҆ да́ждь мѝ се́рдце твори́ти за́пѡвѣди твоѧ̑.

Хто ро́біць тако́е, як я́ Бо як свіння́ ляжы́ць у гра́зі, так і я граху́ служу́. Але́ Ты, Го́спадзі, вы́цягні мяне́ з бру́ду гэ́тага і схілі́ маё сэ́рца выко́нваць за́паведзі Твае́.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Воспрѧнѝ, ѻ҆каѧ́нный человѣ́че, къ бг҃ꙋ, воспомѧнꙋ́въ своѧ̑ согрѣшє́нїѧ, припа́даѧ ко творцꙋ̀, слезѧ̀ и҆ стенѧ̀, то́йже ꙗ҆́кѡ млⷭ҇рдъ, да́стъ тѝ ᲂу҆́мъ зна́ти во́лю свою̀.

Павярні́ся, акая́нны чалаве́ча, да Бо́га, успо́м­ніўшы свае́ саграшэ́нні, прыпада́ючы да Тварца́ са слязьмі́ і е́нкам; і Ён, бу́дучы міласэ́рным, дасць табе́ ро́зум для пазна́ння во́лі Яго́.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бцⷣе дв҃о, ѿ ви́димагѡ и҆ неви́димагѡ ѕла̀ сохрани́ мѧ, пречтⷭ҇аѧ, и҆ прїимѝ мл҃твы моѧ̑, и҆ донесѝ ѧ҆̀ сн҃ꙋ твоемꙋ̀, да да́стъ мѝ ᲂу҆́мъ твори́ти во́лю свою̀.

Багаро́дзіца Дзе́ва, ад ба́чнага і няба́чнага зла захава́й мяне́, Прачы́стая, і прымі́ малі́твы мае́, і прынясі́ іх Сы́ну Твайму́, каб Ён даў мне ро́зум для выкана́ння во́лі Яго́.

Дꙋшѐ моѧ̀, почто̀ грѣха́ми богатѣ́еши; почто̀ во́лю дїа́волю твори́ши; въ чесо́мъ наде́ждꙋ полага́еши; преста́ни ѿ си́хъ, и҆ ѡ҆брати́сѧ къ бг҃ꙋ съ пла́чемъ, зовꙋ́щи: млⷭ҇рде гдⷭ҇и, поми́лꙋй мѧ̀ грѣ́шнаго.

Душа́ мая́, наво́шта ты граха́мі багаце́еш, наво́шта во́лю дыя́вала выко́нваеш, на што надзе́ю ўсклада́еш́ Пераста́нь рабі́ць гэ́та і звярні́ся да Бо́га з пла́чам, ускліка́ючы: міласэ́рны Го́спадзі, памі́луй мяне́, грэ́шнага.

Помы́сли, дꙋшѐ моѧ̀, го́рькїй ча́съ сме́рти, и҆ стра́шный сꙋ́дъ творца̀ твоегѡ̀ и҆ бг҃а: а҆́гг҃ли бо гро́знїи по́ймꙋтъ тѧ̀, дꙋшѐ, и҆ въ вѣ́чный ѻ҆́гнь введꙋ́тъ: ᲂу҆̀бо пре́жде сме́рти пока́йсѧ, вопїю́щи: гдⷭ҇и, поми́лꙋй мѧ̀ грѣ́шнаго.

Паду́май, душа́ мая́, пра го́ркую гадзі́ну сме́рці і Стра́шны Суд Тварца́ твайго́ і Бо́га: бо А́нгелы гро́зныя во́зьмуць цябе́, душа́, і ў ве́чны аго́нь увяду́ць; таму́, паку́ль не прыйшла́ смерць, пака́йся, ускліка́ючы: Го́спадзі, памі́луй мяне́, грэ́шнага.

І̑рмо́съ: Росода́тельнꙋ ᲂу҆́бѡ пе́щь содѣ́ла а҆́гг҃лъ прпⷣбнымъ ѻ҆трокѡ́мъ, халдє́и же ѡ҆палѧ́ющее велѣ́нїе бж҃їе мꙋчи́телѧ ᲂу҆вѣща̀ вопи́ти: бл҃гослове́нъ є҆сѝ, бж҃е ѻ҆тє́цъ на́шихъ.

Ірмо́с: Расада́йнаю зрабіў А́нгел печ святы́м юнака́м, а нака́з Бо́жы, які халдзе́яў апалі́ў, перакана́ў мучы́целя ўсклі́кнуць: благаславёны Ты, Бо́жа айцо́ў на́шых.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Не надѣ́йсѧ, дꙋшѐ моѧ̀, на тлѣ́нное бога́тство, и҆ на непра́ведное собра́нїе, всѧ̑ бо сїѧ̑ не вѣ́си комꙋ̀ ѡ҆ста́виши, но возопі́й: поми́лꙋй мѧ̀, хрⷭ҇тѐ бж҃е, недосто́йнаго.

Не спадзява́йся, душа́ мая́, на тле́ннае бага́цце і на здабы́так няпра́ведны, бо не ве́даеш ты, каму́ пакі́неш усё гэ́та, таму́ ўсклі́кні: памі́луй мяне́, Хрысце́ Бо́жа, недасто́йнага.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Не ᲂу҆пова́й, дꙋшѐ моѧ̀, на тѣле́сное здра́вїе, и҆ на скоромимоходѧ́щꙋю красотꙋ̀: ви́диши бо, ꙗ҆́кѡ си́льнїи и҆ младі́и ᲂу҆мира́ютъ, но возопі́й: поми́лꙋй мѧ̀, хрⷭ҇тѐ бж҃е, недосто́йнаго.

Не разлі́чвай, душа́ мая́, на цяле́снае здаро́ўе і на прыгажо́сць, яка́я ху́тка зніка́е, ты ж ба́чыш, што ду́жыя і малады́я паміра́юць, таму́ ўсклі́кні: памі́луй мяне́, Хрысце́ Бо́жа, недасто́йнага.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Воспомѧнѝ, дꙋшѐ моѧ̀, вѣ́чное житїѐ, црⷭ҇тво нбⷭ҇ное, ᲂу҆гото́ванное ст҃ы̑мъ, и҆ тьмꙋ̀ кромѣ́шнюю, и҆ гнѣ́въ бж҃їй ѕлы̑мъ, и҆ возопі́й: поми́лꙋй мѧ̀, хрⷭ҇тѐ бж҃е, недосто́йнаго.

Успо́мні, душа́ мая́, пра ве́чнае жыццё – пра Ца́рства Нябе́снае, прыгатава́нае святы́м, і пра це́мру зне́шнюю і гнеў Бо́жы – злым, і ўсклі́кні: памі́луй мяне́, Хрысце́ Бо́жа, недасто́йнага.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Припадѝ, дꙋшѐ моѧ̀, къ бж҃їей мт҃ри, и҆ помоли́сѧ то́й, є҆́сть бо ско́раѧ помо́щница ка́ющымсѧ, ᲂу҆мо́литъ сн҃а хрⷭ҇та̀ бг҃а, и҆ поми́лꙋетъ мѧ̀ недосто́йнаго.

Прыпадзі́, душа́ мая́, да Бо́жай Ма́ці і памалі́ся Ёй, бо Яна́ – ско́рая памо́чніца тым, хто ка́ецца, Яна́ ўмо́ліць Сы́на Хрыста́ Бо́га, і Ён памі́луе мяне́, недасто́йнага.

І̑рмо́съ: И҆з̾ пла́мене прпⷣбнымъ ро́сꙋ и҆сточи́лъ є҆сѝ, и҆ првⷣнагѡ же́ртвꙋ водо́ю попали́лъ є҆сѝ: всѧ̑ бо твори́ши хрⷭ҇тѐ, то́кмѡ є҆́же хотѣ́ти. Тѧ̀ превозно́симъ во всѧ̑ вѣ́ки.

Ірмо́с: З по́лымя расу́ для святы́х утвары́ў Ты і ахвя́ру пра́веднага вадо́ю спалі́ў: бо Ты ўсё ро́біш, Хрысце́, як то́лькі захо́чаш. Цябе́ мы праслаўля́ем на ўсе вякі́.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ка́кѡ не и҆́мамъ пла́катисѧ, є҆гда̀ помышлѧ́ю сме́рть; ви́дѣхъ бо во гро́бѣ лежа́ща бра́та моего̀, безсла́вна и҆ безѡбра́зна: что̀ ᲂу҆́бѡ ча́ю; и҆ на что̀ надѣ́юсѧ; то́кмѡ да́ждь мѝ гдⷭ҇и пре́жде конца̀ покаѧ́нїе. [Два́жды.]

Як магу́ не пла́каць я, калі паду́маю пра сме́рць. Я ж ба́чыў, як у труне́ ляжа́ў брат мой, бяссла́ўны і бры́дкі. Чаго́ я чака́ю і на што спадзяю́ся́ То́лькі дай мне, Го́спадзі, паку́ль яшчэ́ не кане́ц, пакая́нне. [Двойчы]

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Вѣ́рꙋю, ꙗ҆́кѡ прїи́деши сꙋди́ти живы́хъ и҆ ме́ртвыхъ, и҆ всѝ во свое́мъ чи́нꙋ ста́нꙋтъ, ста́рїи и҆ младі́и, влады̑ки и҆ кнѧ́зи, дѣ̑вы и҆ сщ҃е́нницы: гдѣ̀ ѡ҆брѧ́щꙋсѧ а҆́зъ; сегѡ̀ ра́ди вопїю̀: да́ждь мѝ гдⷭ҇и пре́жде конца̀ покаѧ́нїе.

Я ве́ру, што Ты пры́йдзеш судзі́ць жывы́х і мёртвых і ўсе ў сваі́м чы́не ста́нуць, стары́я і малады́я, уладары́ і князі́, дзе́вы і свяшчэ́ннікі; дзе апыну́ся я́ Таму́ я ўскліка́ю: дай мне, Го́спадзі, паку́ль яшчэ́ не кане́ц, пакая́нне.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Пречⷭ҇таѧ бцⷣе, прїимѝ недосто́йнꙋю мл҃твꙋ мою̀, и҆ сохрани́ мѧ ѿ на́глыѧ сме́рти, и҆ да́рꙋй мѝ пре́жде конца̀ покаѧ́нїе.

Прачы́стая Багаро́дзіца, прымі́ недасто́йную малі́тву маю́, і захава́й мяне́ ад рапто́ўнай сме́рці, і пада́й мне, паку́ль яшчэ́ не кане́ц, пакая́нне.

І̑рмо́съ: Бг҃а человѣ́кѡмъ не возмо́жно ви́дѣти, на него́же не смѣ́ютъ чи́ни а҆́гг҃льстїи взира́ти: тобо́ю же всечⷭ҇таѧ, ꙗ҆ви́сѧ человѣ́кѡмъ сло́во воплоще́нно: є҆го́же велича́юще, съ нбⷭ҇ными вѡ́и тѧ̀ ᲂу҆бл҃жа́емъ.

Ірмо́с: Бога лю́дзям немагчы́ма ба́чыць, бо на Яго і чыны́ а́нгельскія глядзе́ць не сме́юць; але́ праз Цябе́, Усячы́стая, ба́чным ста́ла для смяро́тных Сло́ва ўцяле́сненае; Яго́ веліча́ючы, мы з нябе́снымі во́інствамі Цябе́ ўблажа́ем.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ны́нѣ къ ва́мъ прибѣга́ю, а҆́гг҃ли, а҆рха́гг҃ли, и҆ всѧ̑ нбⷭ҇ныѧ си̑лы, ᲂу҆ прⷭ҇то́ла бж҃їѧ стоѧ́щїи, моли́тесѧ ко творцꙋ̀ своемꙋ̀, да и҆зба́витъ дꙋ́шꙋ мою̀ ѿ мꙋ́ки вѣ́чныѧ.

Цяпе́р да вас я звярта́юся, А́нгелы, Арха́нгелы і ўсе нябе́сныя сі́лы, які́я каля́ прасто́ла Бо́жага стаіце́: малі́цеся да Тварца́ свайго́, каб Ён зба́віў душу́ маю́ ад му́кі ве́чнае.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ны́нѣ пла́чꙋсѧ къ ва́мъ, ст҃і́и патрїа́рси, ца́рїе и҆ прⷪ҇ро́цы, а҆пⷭ҇ли и҆ ст҃и́тели, и҆ всѝ и҆збра́ннїи хрⷭ҇тѡ́вы: помози́те мѝ на сꙋдѣ̀, да сп҃се́тъ дꙋ́шꙋ мою̀ ѿ си́лы вра́жїѧ.

Цяпе́р з пла́чам я звярта́юся да вас, святы́я патрыя́рхі, цары́ і праро́кі, апо́сталы і свяці́целі, і ўсе выбра́ннікі Хрысто́вы: дапамажы́це мне на Судзе́, каб Ён спас душу́ маю́ ад сі́лы варо́жай.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Ны́нѣ къ ва́мъ воздѣжꙋ̀ рꙋ́цѣ, ст҃і́и мч҃нцы, пꙋсты̑нницы, дѣ́вствєнницы, првⷣницы, и҆ всѝ ст҃і́и, молѧ́щїисѧ ко гдⷭ҇ꙋ за ве́сь мі́ръ, да поми́лꙋетъ мѧ̀ въ ча́съ сме́рти моеѧ̀.

Цяпе́р да вас я ўзніма́ю ру́кі, святы́я му́чанікі, пустэ́льнікі, няві́ннікі, пра́веднікі і ўсе святы́я, што мо́ліцеся да Го́спада за ўвесь свет: няха́й памі́луе Ён мяне́ ў гадзі́ну сме́рці маёй.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Мт҃и бж҃їѧ, помози́ ми, на тѧ̀ си́льнѣ надѣ́ющемꙋсѧ, ᲂу҆молѝ сн҃а своего̀, да поста́витъ мѧ̀ недосто́йнаго ѡ҆деснꙋ́ю себє̀, є҆гда̀ сѧ́детъ сꙋдѧ́й живы́хъ и҆ ме́ртвыхъ. А҆ми́нь.

Ма́ці Бо́жая, дапамажы́ мне, я ве́льмі спа­дзяю́ся на Цябе́, умалі́ Сы́на Свайго́, каб Ён паста́віў мяне́, недасто́йнага, спра́ва ад Сябе́, калі ся́дзе і бу́дзе судзі́ць жывы́х і мёртвых. Амі́нь.

Влⷣко хрⷭ҇тѐ бж҃е, и҆́же стрⷭ҇тьмѝ твои́ми стра̑сти моѧ̑ и҆сцѣли́вый, и҆ ꙗ҆́звами твои́ми ꙗ҆́звы моѧ̑ ᲂу҆врачева́вый, да́рꙋй мнѣ̀, мно́гѡ тебѣ̀ прегрѣши́вшемꙋ, сле́зы ᲂу҆миле́нїѧ, срастворѝ моемꙋ̀ тѣ́лꙋ ѿ ѡ҆бонѧ́нїѧ животворѧ́щагѡ тѣ́ла твоегѡ̀, и҆ насладѝ дꙋ́шꙋ мою̀ твое́ю чⷭ҇тно́ю кро́вїю, ѿ го́рести, є҆́юже мѧ̀ сопроти́вникъ напоѝ: возвы́си мо́й ᲂу҆́мъ къ тебѣ̀, до́лꙋ пони́кшїй, и҆ возведѝ ѿ про́пасти поги́бели, ꙗ҆́кѡ не и҆́мамъ покаѧ́нїѧ, не и҆́мамъ ᲂу҆миле́нїѧ, не и҆́мамъ слезы̀ ᲂу҆тѣ́шительныѧ, возводѧ́щїѧ ча̑да ко своемꙋ̀ наслѣ́дїю.

Уладару́ Хрысце́ Бо́жа, Ты паку́тамі Тваі́мі мяне́ ад паку́т пазба́віў і ра́намі Тваі́мі мае́ ра́ны загаі́ў, пада́й мне, які́ мно́га пе́рад Табо́ю награшы́ў, слёзы жа́лю; раствары́ ў маі́м це́ле пах Жыватво́рчага Це́ла Твайго́, і дай асало́ду душы́ маёй Тваёю Кашто́ўнаю Крывёю заме́ст той го́рычы, яко́ю праці́ўнік мяне́ напаі́ў; ро́зум мой, да долу пані́клы, узвы́сь да Сябе́ і адвядзі́ ад про́рвы пагі́бельнай, бо няма́ ў мяне́ пакая́ння, няма́ жа́лю, няма́ слязы́ суцяша́льнай, яка́я прыво́дзіць дзяце́й да і́хняй спа́дчыны.

Ѡ҆мрачи́хсѧ ᲂу҆мо́мъ въ жите́йскихъ страсте́хъ, не могꙋ̀ воззрѣ́ти къ тебѣ̀ въ болѣ́зни, не могꙋ̀ согрѣ́тисѧ слеза́ми ꙗ҆̀же къ тебѣ̀ любвѐ.

Я азмро́чыў сво́й ро́зум жыце́йскімі страсця́мі, не магу́ скірава́ць на Цябе́ свой по́гляд у час хваро́бы, не магу́ сагрэ́цца сляза́мі любо́ві да Цябе́.

Но влⷣко гдⷭ҇и і҆и҃се хрⷭ҇тѐ, сокро́вище бл҃ги́хъ, да́рꙋй мнѣ̀ покаѧ́нїе всецѣ́лое, и҆ се́рдце люботрꙋ́дное во взыска́нїе твоѐ: да́рꙋй мнѣ̀ бл҃года́ть твою̀, и҆ ѡ҆бновѝ во мнѣ̀ зра́ки твоегѡ̀ ѡ҆́браза.

Але́ Ты, Уладару́ Го́спадзі Іісу́се Хрысце́, Ска́рбніца дабра́, пада́й мне пакая́нне ўсяцэ́лае і сэ́рца руплі́вае, каб шука́ць Цябе́; пада́й мне благада́ць Тваю́ і аднаві́ ўва мне ры́сы Твайго́ во́браза.

Ѡ҆ста́вихъ тѧ̀, не ѡ҆ста́ви менє̀: и҆зы́ди на взыска́нїе моѐ: возведѝ къ па́жити твое́й, и҆ сопричти́ мѧ ѻ҆вца́мъ и҆збра́ннагѡ твоегѡ̀ ста́да: воспита́й мѧ̀ съ ни́ми ѿ ѕла́ка бжⷭ҇твенныхъ твои́хъ та́инствъ, мл҃твами пречⷭ҇тыѧ твоеѧ̀ мт҃ре, и҆ всѣ́хъ ст҃ы́хъ твои́хъ.

Я пакі́нуў Цябе́, але́ Ты не пакі́нь мяне́; вы́йдзі на по́шукі мяне́; прывядзі́ на па́шу Тваю́ і далучы́ мяне́ да аве́чак вы́бранага Твайго́ ста́да; узгаду́й мяне́ з і́мі, жы́вячы Бажэ́ственнымі Тваі́мі Таі́нствамі, па малі́твах Прачы́стай Тваёй Ма́ці і ўсіх святы́х Тваі́х.

А҆ми́нь.

Амі́нь.