І̑рмо́съ: Помо́щник и покро́витель бы́сть мнѣ̀ во спасе́ні̇е, се́й мой бг҃ъ, и҆ прославлю е҆го: бг҃ъ ѻ҆ц҃а моегѡ̀, и҆ вознесꙋ̀ е҆го̀: сла́внѡ бо просла́висѧ.

Ірмо́с: Памочнік і Абаронца стаў мне на спасенне: Ён — мой Бог, і буду славіць Яго, Ён — Бог айца майго, і буду ўзносіць Яго, бо са славаю Ён праслаўлены.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ка́їново преше́дъ ѹ҆бі́йство, произволе́нїемъ бы́хъ ѹ҆бі́йца со́вѣсти дꙋше́внѣй, ѡ҆живи́въ пло́ть, и҆ воева́въ на ню̀ лꙋка́выми мои́ми дѣѧ́нми.

Каінава пераўзышоўшы забойства, я па сваёй волі зрабіўся забойцам сумлення душы́, жы́вячы плоць і ваю́ючы супраць душы́ ліхімі маімі дзе́яннямі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

А̑велевѣ, І҆и҃се, не ѹподо́бихсѧ пра́вдѣ, да́ра тебѣ̀ прїѧ́тна не принесо́хъ когда̀, ни дѣѧ́нїѧ бж҃е́ственна, ни же́ртвы чи́стыѧ, ни житїѧ̀ непоро́чнаго.

З Авелем, Іісусе, я не зраўняўся ў праведнасці, ні дароў Табе прыемных не прыносіў я ніколі, ні спраў богаўгодных, ні ахвяры чыстай, ні жыцця беззага́ннага.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ꙗ҆́кѡ Ка́їнъ и҆ мы̀, дꙋше ѡ҆каѧ́ннаѧ, всѣ́хъ Содѣ́телю дѣѧ́нїѧ скве́рнаѧ, и҆ же́ртву поро́чнꙋю, и҆ непотре́бное житїе́ принесо́хъ вку́пѣ: тѣ́мже и҆ ѡ҆сꙋди́хомсѧ.

Як Каін, так і мы з табой разам, душа злашчасная, Стварыцелю ўсяго прынеслі ахвяру заганную – і справы нячыстыя, і жыццё нягоднае; за гэта і асу́джаны.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Бре́нїе зда́тель живосозда́въ, вложи́лъ е҆сѝ мнѣ̀ пло́ть и҆ ко́сти, и҆ дыха́нїе и҆ жи́знь: но ѽ Тво́рче мо́й и҆ И҆зба́вителю мо́й и҆ Сꙋдїѐ, ка́ющасѧ прі̇ими́ мѧ.

Гліну ажывіўшы, Стварыцель, Ты даў мне плоць і косці, дыханне і жыццё; але, Тварэц мой, Збавіцель мой і Суддзя, у пакаянні прымі мяне!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆звѣща́ю тѝ, Спс҃е, грѣхѝ, ꙗже содѣ́ѧхъ, и҆ дꙋшѝ и҆ тѣ́ла моегѡ̀ ꙗ҆́звы, ꙗ҆̀же внꙋ́трь ᲂу҆бі́йственні̇и по́мыслы разбо́йнически на мѧ̀ возложи́ша.

Адкрываю перад Табою, Спасіцель, грахі, якія зрабіў я, і душы́ і цела майго раны, якія злачынна нане́слі мне ўнутраныя згу́бныя памышле́нні.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

А҆́ще и҆ согрѣши́хъ, Спс҃е, но вѣ́мъ, ꙗ҆́кѡ чл҃вѣколю́бецъ е҆сѝ: наказу́еши млⷭ҇тивно, и҆ милосе́рдствуеши те́плѣ, слезѧ́ща зри́ши и҆ притека́еши ꙗ҆́кѡ ѻ҆ц҃ъ, призыва́ѧ блꙋ́днаго.

Хоць і саграшыў я, Спасіцель, але ведаю, што Ты Чалавекалюбец: караеш спага́дліва і мі́луеш сардэчна, бачыш таго, хто плача, і спяшаешся, як бацька, паклікаць згубленага.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Пресꙋ́щнаѧ трⷪ҇це, во е҆ди́ницѣ покланѧ́емаѧ, возмѝ бре́мѧ ѿ менѐ тѧ́жкое грѣхо́вное, и҆ ѧ́кѡ благоꙋтро́бна, да́ждь мѝ сле́зы ѹ҆миле́ні̇ѧ.

Троічны: Звыш існая Троіца, у Адзінстве пакланя́емая, здымі з мяне ярмо цяжкае грахоўнае і, як Міласэрная, дай мне слёзы жалю.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Бцⷣе, наде́жде и҆ предста́тельство тебѐ пою́щихъ, возмѝ бре́мѧ ѿ мене тѧ́жкое грѣхо́вное, и҆ ꙗкѡ влⷣчца чⷭ҇таѧ, ка́ющасѧ прі̇ими́ мѧ.

Багародзічны: Багародзіца, Надзея і Абарона тых, хто апявае Цябе! Здымі з мяне ярмо цяжкае грахоўнае, і як Уладычыца Чыстая ў пакаянні прымі мяне.

І̑рмо́съ: Вонмѝ нб҃о, и҆ возглаго́лю, и҆ воспою̀ Хрⷭ҇та ѿ Дв҃ы плоті̇ю прише́дшаго.

Ірмо́с: Пачуй, неба, я буду абвяшчаць і апяваць Хрыста, Які з Дзевы прышоў у плоці.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Сшива́ше ко́жныѧ ри́зы грѣ́хъ мнѣ̀, ѡбнажи́вый мѧ̀ пе́рвыѧ бг҃отка́нныѧ оде́жды.

Пашыў і мне грэх скураную вопратку, зняўшы з мяне першае Богам сатканае адзенне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѡ҆бложе́нъ есмь одѣѧ́ні̇емъ стꙋда̀, ꙗ҆́коже ли́ствїемъ смоко́внымъ, во ѡ҆бличе́нїе мои́хъ самовла́стныхъ страсте́й.

Апра́нуты я ў адзежу сораму, як лісцем смакоўніцы, што выкрыва́е мае́ самавольныя пажа́днасці.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѡ҆дѣ́ѧхсѧ въ сра́мнꙋю ри́зу, и҆ окрова́вленнꙋю стꙋ́дно, тече́нїемъ стра́стнаго и҆ любосла́стнаго живота̀.

Апрану́ўся я ў адзежу, агідна запля́мленую і мярзотна акрыва́ўленую выцяка́ннямі пажа́длівага і сласталю́бнага жыцця.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Впадо́хъ въ стра́стнꙋю па́гꙋбу и҆ въ веще́стнꙋю тлю̀, и҆ ѿто́лѣ до ны́нѣ вра́гъ мнѣ̀ досажда́етъ.

Паддаўся я згу́бным пажа́днасцям і разбура́льным звычкам, і таму вораг цяпер прыгнята́е мяне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Любове́щное и҆ любоимѣ́нное житїѐ, невоздержа́нїемъ, Спс҃е, предпоче́тъ ны́нѣ, тѧ́жкимъ бре́менемъ ѡ҆бложе́нъ есмь.

Перавагу аддаўшы жыццю, прывя́занаму да рэчаў і набы́ткаў, замест бескары́слівасці, Спасіцель, цяпер я пад цяжкім ярмом знаходжуся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Оу҆краси́хъ пло́тскїй образъ скве́рныхъ помышле́нїй разли́чнымъ обложе́нїемъ, и҆ ѡ҆сꙋжда́юсѧ.

Упрыгожыў я куміра плоці каляровай аздобаю нячыстых памышле́нняў і цярплю асуджэ́нне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Внѣ́шнимъ прилѣ́жно бл҃гоꙋкрашенїемъ е҆ди́нѣмъ попеко́хсѧ, внꙋтреннюю презрѣ́въ богоѻбра́знꙋю ски́нїю.

Пра адно толькі знешняе ўбранства паклапаціўся я старанна, у занядба́нні пакінуўшы ўнутраную богападобную скінію.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Погребо́хъ пе́рвагѡ ѻбраза добро́тꙋ, Сп҃се страстьмѝ, ю҆́же ꙗ҆́кѡ и҆ногда̀ дра́хмꙋ, взыска́въ ѡ҆брѧ́щи.

Пахава́ў я пажа́днасцямі сваімі прыгажосць першатворнага вобраза, Спасіцель, але Ты, як некалі драхму, шукаючы, знайдзі яе.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Согрѣши́хъ, ꙗ҆́коже блꙋдни́ца вопїю́ ти, е҆ди́нъ согрѣши́хъ тебѣ̀, ꙗ҆́кѡ мѵ́ро прїимѝ Сп҃се и҆ моѧ̀ сле́зы.

Саграшыў я і як блудніца ўсклікаю да Цябе: "Адзін я саграшыў перад Табою, але прымі, Спасіцель, як міра, мае слёзы!"

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѡ҆чи́сти, ꙗ҆́коже мыта́рь вопїю̀ тѝ, Сп҃се ѡ҆чи́сти мѧ̀: никто́же бо сꙋ́щихъ и҆зъ А҆да́ма, ꙗ҆́коже а҆́зъ согрѣши́хъ тебѣ̀.

"Міласцівы будзь, – як мытнік усклікаю да Цябе, – Міласцівы будзь да мяне, Спасіцель, бо ніхто з дзяцей Адама так, як я, не саграшыў перад Табою!"

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Е҆ди́наго тѧ̀ въ трі̇е́хъ ли́цѣхъ, Бг҃а всѣ́хъ пою̀, Ѻц҃а̀ и҆ Сн҃а и҆ Дх҃а Ст҃а́го.

Троічны: Цябе, Адзінага ў трох Асобах Бога ўсіх, апяваю: Айца, і Сына, і Духа Святога.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Пречⷭ҇таѧ Бцⷣе Дв҃о, еди́на всепѣ́таѧ, молѝ прилѣ́жно во еже спасти́сѧ на́мъ.

Багародзічны: Прачыстая Багародзіца Дзева, адзіная ўсімі апява́емая, маліся старанна, каб спасці́ся нам.

І̑рмо́съ: Оу҆твердѝ, Гдⷭ҇и, на ка́мени за́повѣдей твои́хъ подви́гшеесѧ се́рдце моѐ, ꙗ҆́кѡ е҆ди́нъ ст҃ъ е҆сѝ и҆ Гдⷭ҇ь.

Ірмо́с: Умацуй, Госпадзі, на камені запаведзяў Тваіх няўстойлівае сэрца маё, бо адзіны Ты Святы і Гасподзь.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆сто́чникъ живота̀ стѧжа́хъ тебѐ, сме́рти низложи́телѧ, и҆ вопїю́ ти ѿ се́рдца моего̀ пре́жде конца̀: согрѣши́хъ, ѡ҆чи́сти и҆ спасѝ мѧ.

Крыніцу жыцця знайшоў я ў Табе – Пераможцы смерці, і ўсклікаю да Цябе ад сэрца майго, пакуль яшчэ не канец: "Саграшыў я, змілуйся і спасі мяне!"

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Согрѣши́хъ, Гдⷭ҇и, согрѣши́хъ тебѣ̀, ѡ҆чи́сти мѧ̀: нѣ́сть бо, и҆́же кто̀ согрѣшѝ въ человѣ́цѣхъ, е҆го́же не превзыдо́хъ прегрѣше́нми.

Саграшыў я, Госпадзі, саграшыў перад Табою! Змілуйся нада мною: бо няма грэшніка сярод людзей, якога б я не пераўзышоў саграшэннямі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

При Но́и, Сп҃се, блꙋ́дствовавшыѧ подража́хъ, ѻнѣхъ наслѣ́довавъ осꙋжде́нїе, въ пото́пѣ погрꙋже́нїѧ.

Падобнае тым, якія ў часы Ноя блудадзейнічалі, рабіў я, Спасіцель, і успадкаваў пакаранне іх: у патопе патапле́нне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ха́ма ѻнаго дꙋшѐ, о҆тцеꙋбі́йца подража́вши, сра́ма не покры́ла е҆сѝ и҆́скреннѧгѡ, вспѧ́ть зрѧ̀ возврати́вшисѧ.

Падобнае Хаму, які бацьку знява́жыў, рабіла ты, душа: не закрыла ты сораму бліжняга, тварам назад адвярну́ўшыся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Запале́нїѧ ꙗ҆́коже Ло́тъ, бѣ́гай дꙋше моѧ̀ грѣха̀, бѣ́гай Содо́мы и҆ Гомо́рры, бѣ́гай пла́мене всѧ́каго безслове́снаго жела́нїѧ.

Як пажару Лот, пазбягай, душа мая, граху, уцякай ад Садома і Гаморы, пазбягай полымя ўсякага бяздумнага жадання.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Поми́лꙋй Гдⷭ҇и, поми́лꙋй мѧ̀, вопїю̀ тѝ, е҆гда̀ прїи́деши со А҆́гг҃лы твои́ми, возда́ти всѣ́мъ по достоѧ́нїю дѣѧ́нїй.

Памілуй, Госпадзі, памілуй мяне, усклікаю да Цябе, калі прыйдзеш з Ангеламі Тваімі, каб усім адплаціць належнае паводле спраў іх.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Трⷪ҇це про́стаѧ, несозда́ннаѧ, безнача́льное е҆стество̀, въ трⷪ҇цѣ пѣва́емаѧ ѵ҆поста́сей, спаси́ ны̀ вѣ́рою покланѧ́ющыѧсѧ держа́вѣ твое́й.

Троічны: Троіца простая, не створаная, беспачатная Істота, апяваемая ў Трох Іпастасях, спасі нас, якія з вераю пакланяемся ўладзе Тваёй.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Ѿ Отца̀ безлѣ́тна Сн҃а въ лѣ́то Бг҃ороди́тельнице, неискꙋсомꙋ́жнѡ родила̀ е҆сѝ, стра́нное чꙋ́до, пребы́вши дв҃а доѧ́щи.

Багародзічны: Ад Айца раней часоў народжанага Сына Ты ў часе нарадзіла, Божая Радзіцелька, не спазнаўшы мужа, – о дзіўны цуд, – Дзеваю застаючыся і малаком кормячы.

І̑рмо́съ: Ѹ҆слы́ша Прⷪ҇ро́къ прише́стві̇е твое́, Гдⷭ҇и, и҆ ѹ҆боѧ́сѧ, ꙗкѡ хо́щеши ѿ Дв҃ы роди́тисѧ и҆ чл҃кѡмъ ꙗ҆ви́тисѧ, и҆ гл҃аше: ѹ҆слы́шахъ слу́хъ тво́й и҆ ѹ҆боѧ́хсѧ, сла́ва си́лѣ твое́й Гдⷭ҇и.

Ірмо́с: Пачуў прарок прышэсце Тваё, Госпадзі, і ўстрашы́ўся, што Ты хочаш з Дзевы нарадзіцца і лю́дзям явіцца, і сказаў: "Пачуў я вестку Тваю, і ўстрашы́ўся". Слава сіле Тваёй, Госпадзі!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Бдѝ ѽ дꙋшѐ моѧ̀, и҆зрѧ́дствꙋй ꙗ҆́коже дре́вле вели́кїй въ Патрїа́рсѣхъ, да стѧ́жеши дѣѧ́нїе съ ра́зꙋмомъ, да бꙋ́деши ᲂу҆́мъ зрѧ́й Бг҃а и҆ дости́гнеши незаходѧ́щі̇й мра́къ въ видѣ́нїи, и҆ бꙋ́деши вели́кїй купе́цъ.

Не спі, душа мая, дасканалься, як вялікі сярод патрыярхаў, каб дасягнуць табе дзе́яння з разуме́ннем, каб узбагаціцца розумам, які бачыць Бога, і пранікнуць у непрыступны змрок сузіраннем, і набыць скарб вялікі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Двана́десѧте Патрїа́рхѡвъ, вели́кїй въ Патрїа́рсѣхъ дѣтотвори́въ, та́йно ᲂу҆твердѝ тебѣ̀ лѣ́ствицу дѣ́ѧтельнаго, дꙋшѐ моѧ̀ восхожде́нїѧ: дѣ́ти ѧкѡ основа́нїѧ, степе́ни ꙗ҆́кѡ восхожде́нїѧ, премꙋдреннѡ подложи́въ.

Дванаццаць патрыярхаў вялікі сярод патрыярхаў нарадзіўшы, таямніча ўсталяваў для цябе, душа мая, лесвіцу дзейнага ўзыходжання, прамудра размясціўшы дзяцей, як аснаванне, як прыступкі для ўзыходжання.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆са́ѵа возненави́дѣннаго подража́ла е҆сѝ, дꙋшѐ, отдала̀ е҆сѝ преле́стникꙋ твоемꙋ̀ пе́рвыѧ добро́ты пе́рвенство, и҆ ѻ҆те́ческїѧ моли́твы ѿпа́ла е҆сѝ, и҆ два́жды поползнꙋласѧ е҆сѝ, окаѧ́ннаѧ, дѣѧ́нїемъ и҆ ра́зумомъ: тѣ́мже ны́нѣ пока́йсѧ.

Па прыкладу Іса́ва ненавіснага аддала ты, душа, свайму спакусніку першародства першаснай прыгажосці, і бацькоўскае благаславенне страціла, і дваяка паддала́ся спакусе, няшчасная: дзеяннем і розумам; таму цяпер пакайся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Е҆дѡ́мъ И҆са́ѵъ нарече́сѧ, кра́йнѧгѡ ра́ди женонеи́стовнаго смѣше́нїѧ: невоздержа́нїемъ бо при́снѡ разжига́емь, Е҆до́мъ и҆менова́сѧ, е҆же глаго́летсѧ разжже́ні̇е дꙋшѝ любогрѣхо́вныѧ.

Эдомам Ісаў быў празва́ны за крайнюю да жанчын пажадлівасць: бо няўстры́манасцю заўсёды пала́ючы і сласталюбствам апага́ньваючыся, ён быў іменава́ны Эдомам, што азначае: "распале́нне душы́ грэхалю́бнай".

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

І҆́ова на гно́ищи слы́шавши, ѽ дꙋшѐ моѧ̀, ѡ҆правда́вшагосѧ, того̀ мꙋ́жеству не поревнова́ла е҆сѝ, тве́рдагѡ не имѣ́ла е҆сѝ предложе́ні̇ѧ, во всѣ́хъ ꙗ҆́же вѣ́си, и҆ и҆́миже и҆скуси́ласѧ е҆сѝ, но ꙗ҆ви́ласѧ е҆сѝ нетерпѣли́ва.

Пра Іава на гноішчы пачуўшы, і пра яго апраўданне, ты, душа мая, не ўзяла́ з яго прыкладу мужнасці, не мела ты цвёрдай волі ва ўсім, што спазнала, што зазнала, але аказалася нецярпліваю.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆́же пе́рвѣе на престо́лѣ, на́гъ ны́нѣ на гно́ищи гно́енъ, многі̇й въ ча́дѣхъ и҆ сла́вный, безча́денъ и҆ бездо́мокъ напра́снѡ: пала́ту ᲂу҆́бо гно́ище, и҆ би́сері̇е стру́пы вмѣнѧ́ше.

Той, які быў раней на троне, – цяпер голы, на гноішчы, у язвах; багаты дзецьмі і знакаміты стаў раптоўна бяздзетным і бяздомным; але харомамі сваімі лічыў ён гноішча, а язвы – камяня́мі каштоўнымі.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Нераздѣ́льное сꙋщество́мъ, несли́тное ли́цы бг҃осло́влю тѧ̀, трⷪ҇ческое е҆ди́но Бж҃ество̀, ꙗкѡ е҆диноцрⷭ҇твенное и҆ сопресто́льное: вопїю́ ти пѣ́снь вели́кꙋю, въ вы́шнихъ трегу́бо пѣ́сносло́вимꙋю.

Троічны: Нераздзе́льнае Істотаю і нязлі́тнае ў Асобах, Троічнае Адзінае Бажаство, Табою, Адзінаца́рственнае і Супрасто́льнае, я навуча́юся богапазна́нню. Спяваю Табе песню ве́лічную, якая ў вышнім свеце тройчы спяваецца.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: И҆ ражда́еши, и҆ дѣ́вствꙋеши, и҆ пребыва́еши ѻ҆бою́дꙋ естество́мъ Дв҃а: рожде́йсѧ обновлѧ́етъ зако́ны е҆стества̀, ѹ҆тро́ба же ражда́етъ неражда́ющаѧ: Бг҃ъ и҆дѣ́же хо́щетъ, побѣжда́етсѧ е҆стества̀ чи́нъ: твори́тъ бо е҆ли̑ка хо́щетъ.

Багародзічны: І нараджа́еш Ты, і застаешся Дзеваю, і захоўваеш у тым і ў другім прыродную дзявоцкасць; Народжаны з Цябе абнаўляе законы прыроды: і ўлонне дзявоцкае нараджае. Дзе жадае Бог, там пераадольваецца прыродны парадак, бо Ён робіць усё, як жадае.

І̑рмо́съ: Ѿ нощѝ ᲂу҆́тренююща, чл҃вѣколю́бче, просвѣтѝ молю́сѧ, и҆ наста́ви и҆ менѐ на повелѣ̑нїѧ твоѧ̑: и҆ наꙋчи́ мѧ сп҃се, твори́ти во́лю твою̀.

Ірмо́с: Мяне, што з ночы не перастаю апяваць Цябе, Чалавекалюбец, прасвятлі, малюся, і настаў мяне на выкананне запаведзяў Тваіх, і навучы мяне, Спасе, здзяйсня́ць волю Тваю.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Мѡѷсе́овъ слы́шала е҆сѝ ковче́жецъ, дꙋше, вода́ми, волна́ми носи́мъ рѣчны́ми ꙗ҆́кѡ въ черто́зѣ дре́вле бѣ́гающі̇й дѣ́ла го́рькагѡ совѣ́та Фараони́тска.

Пра Маісея чула ты, душа, як у старажытнасці яго ў кошыку, быццам у хораме, па вадзе насіла хвалямі рэчкі, і пазбег ён горкага бедства, задуманага фараонам.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

А҆́ще ба́бы слы́шала е҆сѝ, ᲂу҆бива́ющыѧ и҆ногда̀ безвозра́стное мꙋжеское, душѐ ѻкаѧ́ннаѧ, цѣлому́дрі̇ѧ дѣѧ́ні̇е: ны́нѣ ꙗ҆́кѡ вели́кі̇й Мѡѷсе́й, ссѝ премꙋдрость.

Пра баб-павітух чула ты, няшчасная душа, што павінны былі́ некалі забіваць немаўлят мужчынскага полу – плод цнатлівасці; таму цяпер, як вялікі Маісей, пі малако прамудрасці.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ꙗ҆́кѡ Мѡѷсе́й вели́кїй Егѵ́птѧнина ᲂу҆ма̀ ᲂу҆ѧзви́вши ѻ҆каѧ́ннаѧ, не ᲂу҆би́ла е҆сѝ дꙋшѐ, и҆ ка́кѡ всели́шисѧ, глаго́ли, въ пусты́ню страсте́й покаѧ́ні̇емъ;

Як Маісей вялікі егіпцяніна, ты, няшчасная душа, не забіла таго, што калечыць розум; як жа ты, скажы, паселішся ў пустыні страсцей праз пакаянне?

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Въ пусты́ню всели́сѧ вели́кі̇й Моѷсе́й: грѧдѝ ᲂу҆́бо, подража́й тогѡ̀ житі̇ѐ, да и҆ въ купинѣ̀ богоѧвле́ні̇ѧ, душѐ, въ видѣ́ні̇и бу́деши.

У пустыні пасяліўся вялікі Маісей; ідзі ж і ты, душа, рабі па прыкладу яго жыцця, каб і табе прысутнічаць пры сузіранні Богаяўле́ння ў цярновым кусце́.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Моѷсе́овъ же́злъ воѡбража́й, душѐ, ᲂу҆дарѧ́ющі̇й мо́ре и҆ ѡ҆гꙋстѣва́ющі̇й глубину̀, во ѻбразъ крⷭ҇та̀ боже́ственнагѡ, и҆́мже мо́жеши и҆ ты̀ вели̑каѧ соверши́ти.

Маісеева жазло, якое стукнула па моры і адкрыла глыбіню, уяўляй, душа, як вобраз Крыжа Божага, якім зможаш і ты вялікае здзе́йсніць.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

А҆арѡ́нъ приноша́ше ѻ҆́гнь Бг҃у непоро́чный, неле́стный: но Ѻ҆фнѝ и҆ Фїнее́съ, ꙗ҆́кѡ ты̀ душѐ, приноша́ху чу́жде́е Бг҃у ѡ҆скверне́нное житі̇ѐ.

Аарон прыносіў Богу ў агні беззаганнае, чыстае; а Афні́ і Фінее́с прыносілі як і ты, душа, чу́жаснае для Бога нячыстае жыццё.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Тѧ̀ Трⷪ҇це сла́вимъ, е҆ди́наго Бг҃а: ст҃ъ, ст҃ъ, ст҃ъ е҆сѝ Ѻ҆ч҃е, Сн҃е и҆ Дш҃е, про́стое существо̀, е҆ди́нице при́снѡ покланѧ́емаѧ.

Троічны: Цябе, Троіца, мы славім, Адзінага Бога: "Святы, святы, святы Ты: Айцец, Сын і Дух", – простая Істота, Адзінства заўсёды пакланя́емае.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: И҆з̾ тебѐ ѡ҆блече́сѧ въ моѐ смѣше́нїе, нетлѣ́ннаѧ, безмꙋжнаѧ мт҃и дв҃о, Бг҃ъ созда́вый вѣ́ки, и҆ соединѝ себѣ̀ человѣ́ческое е҆стество̀.

Багародзічны: З Цябе, непару́шаная, бязмужняя Маці-Дзева, увасобіўся паводле майго складу Бог, Які стварыў вякі, і злучыў з Сабою чалавечую прыроду.

Возопи́хъ всѣ́мъ се́рдцемъ мои́мъ къ ще́дрому Бг҃ꙋ, и҆ ѹ҆слы́ша мѧ̀ ѿ ада преиспо́днѧго, и҆ возведѐ ѿ тлѝ живо́тъ мо́й.

Я ўсклікнуў усім сэрцам маім да міласэрнага Бога, і пачуў Ён мяне з пекла апраметнага, і вы́веў з пагібелі жыццё маё.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Во́лны Сп҃се прегрѣше́нїй мои́хъ, ꙗ҆́кѡ въ мо́ри Чермнѣ́мъ возвраща́ющесѧ, покры́ша мѧ̀ внеза́пу, ꙗ҆́кѡ Е҆гѵ́птѧны и҆ногда̀, и҆ трїста́ты.

Хва́лі, Спасіцель, грахоў маіх, як у Чырвоным моры, вярнуўшыся, раптам пакрылі мяне, як некалі егіпцян і іх коннікаў.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Неразꙋ́мное дꙋшѐ произволе́нїе и҆мѣ́ла е҆сѝ, ꙗ҆́кѡ пре́жде І̑и҃ль: бжⷭ҇твенныѧ бо ма́нны предсꙋди́ла е҆сѝ безслове́снѡ любосла́стное страсте́й ѡ҆б̾ѧде́нїе.

Неразумны твой выбар, душа, як у Ізраіля ў старажытнасці: бо замест божай манны ты аддала́ перавагу бяздумнаму, сласталюбнаму насычэнню страсця́мі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Кладенцы̀ дꙋшѐ предпочла̀ е҆сѝ Ханане́йскихъ мы́слей па́че жи́лы ка́мене, и҆з̾ негѡ́же премꙋ́дрости ꙗ҆́кѡ ча́ша пролива́етъ то́ки бг҃осло́вїѧ.

Калодзежам хананейскіх памышле́нняў аддала́ перавагу ты, душа, замест каменя з жы́лаю вады, з якога рэчка прамудрасці, нібы чаша, пралівае струмяні багослоўя.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Свина́ѧ мѧса̀ и҆ котлы̀ и҆ Е҆гѵ́петскую пи́щꙋ па́че небе́сныѧ предсꙋди́ла е҆сѝ, дꙋшѐ моѧ̀, ꙗ҆́коже дре́вле неразꙋ́мнїи лю́дїе въ пꙋсты́ни.

Свіному мясу, і катлам, і егіпецкай ежы аддала́ перавагу ты, душа мая, замест нябеснай ежы, як некалі бяздумны народ у пустыні.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ꙗ҆́кѡ ᲂу҆да́ри Моѷсе́й ра́бъ тво́й жезло́мъ ка́мень, ѻ҆бра́зно животвори̑ваѧ ре́бра твоѧ̀ прообразова́ше, и҆з̾ ни́хже всѝ питїѐ жи́зни, Сп҃се, почерпа́емъ.

Калі стукнуў Маісей, раб Твой, жазлом аб камень, ён вобразна прадвы́явіў жыватворчыя рэбры Твае, з якіх усе мы, Спасіцель, чэрпаем піццё сапраўднага жыцця.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆спыта́й дꙋшѐ и҆ смотрѧ́й, ꙗ҆́коже І̑исꙋ́съ Наѵи́нъ, ѡ҆бѣтова́нїѧ зе́млю, какова̀ есть, и҆ всели́сѧ въ ню̀ бл҃гозако́нїемъ.

Даследуй, душа, як Іісус Наві́н, і пабач абетава́ную зямлю, якая яна, і пасяліся ў ёй праз выкана́нне закона.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Трцⷭ҇а есмь проста̀, нераздѣ́льна, раздѣ́льна ли́чнѣ, и҆ еди́ница есмь е҆стество́мъ соедине́на, ѻц҃ъ глаго́летъ, и҆ Сн҃ъ, и҆ бж҃е́ственный Дх҃ъ.

Троічны: "Я ёсць Троіца простая, нераздзельная, адрозная ў Асобах, і Адзінства Я ёсць, злучанае па прыродзе", – Айцец абвяшчае, і Сын, і Бажэственны Дух.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Ѹ҆тро́ба твоѧ̀ Бг҃а на́мъ родѝ, воображе́на по на́мъ: е҆го́же ꙗкѡ Созда́телѧ всѣ́хъ, молѝ, Бцⷣе, да моли́твами твои́ми ѡ҆правди́мсѧ.

Багародзічны: Улонне Тваё нарадзіла нам Бога, Які прыняў наш вобраз; Яго ж як Тварца ўсяго малі, Багародзіца, каб нам по малітвах Тваіх апраўдацца.

Конда́къ, гла́съ ѕ҃: Душѐ моѧ̀, душѐ моѧ̀, воста́ни, что спи́ши; коне́цъ приближа́етсѧ, и҆ имаши смꙋти́тисѧ: воспрѧнѝ ѹбо, да пощади́тъ тѧ̀ Хрⷭ҇то́съ Бг҃ъ, вездѣ̀ сы́й, и҆ всѧ҆ и҆сполнѧ́ѧй.

Кандак, глас 6: Душа мая, душа мая, / паўстань, што спіш ты? / Канец набліжа́ецца, / і ты моцна збянтэ́жышся. / Уздымі́ся ж, / каб злітаваўся над табою Хрыстос Бог, // Які ўсюды прысу́тны і ўсё напаўня́е.

І̑рмо́съ: Согрѣши́хомъ, беззако́нновахомъ, непра́вдовахом̾ предъ тобо́ю, нижѐ соблюдо́хомъ, нижѐ сотвори́хомъ, ꙗкоже заповѣ́далъ е҆сѝ на́мъ: но не преда́ждь на́съ до конца̀, ѻ҆ц҃е́въ Бж҃е.

Ірмо́с: Саграшылі мы, учынілі беззаконне, няпраўду перад Табою, і не захавалі, і не вы́каналі таго, што Ты запаве́даў нам. Але не пакінь нас да канца, айцоў Божа!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Кївѡ́тъ ꙗ҆́кѡ ноша́шесѧ на колесни́цѣ, За́нъ ѻ҆́ный, е҆гда̀ превра́щшусѧ тельцꙋ̀ то́чїю косну́сѧ, Бж҃їимъ и҆скꙋси́сѧ гнѣ́вомъ: но тогѡ̀ дерзнове́нїѧ ᲂу҆бѣжа́вши дꙋшѐ, почита́й бж҃е́ственнаѧ че́стнѣ.

Калі везлі на калясніцы каўчэг, і цялец у бок павярнуў, то Оза, толькі дакрануўшыся да каўчэга, зазна́ў на сабе гнеў Божы; таму пазбягай яго дезёрзкасці, душа, ушаноўвай Бажэственнае са страхам.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Слы́шала е҆сѝ А҆вессалѡ́ма, ка́кѡ на е҆стество̀ воста̀: позна́ла е҆сѝ тогѡ̀ скве́рнаѧ дѣѧ́нїѧ, и҆́миже ѡ҆сквернѝ ло́же Двд҃а ѻ҆ц҃а̀: но ты̀ подража́ла е҆сѝ тогѡ̀ стра́стнаѧ и҆ любосла́стнаѧ стремле́нїѧ.

Ты чула пра Авесалома, як ён супраць прыроды паўстаў; ведаеш пра яго мярзотныя ўчынкі, якімі ён апаганіў ложа бацькі свайго Давіда. Але ты сама рабіла па прыкладу яго пажа́длівых і сласталю́бных памкне́нняў.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Покори́ла е҆сѝ нерабо́тное твоѐ досто́инство тѣ́лꙋ твоему̀: и҆но́го бо А҆хїтофе́ла обрѣ́тши врага̀, душѐ, снизшла̀ е҆сѝ сегѡ̀ совѣ́тѡмъ: но сїѧ̑ разсы́па са́мъ Хрⷭ҇то́съ, да ты̀ всѧ́кѡ спасе́шисѧ.

Скары́ла ты свабодную сваю годнасць целу твайму, бо знайшоўшы іншага Ахітафе́ла – ворага, ты, душа, схілілася да яго пара́даў; але іх разбурыў Сам Хрыстос, каб ты ўратавалася поўнасцю.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Соломо́нъ чу́дный, и҆ бл҃года́ти премꙋдрости и҆спо́лненный, се́й лука́вое и҆ногда̀ предъ Бг҃омъ сотвори́въ, ѿстꙋпѝ ѿ негѡ̀: е҆мꙋже ты̀ проклѧ́тымъ твои́мъ житїе́мъ, дꙋшѐ уподо́биласѧ е҆сѝ.

Саламон цудоўны і поўны благадаці прамудрасці некалі злое перад Богам учыніўшы, адступіўся ад Яго. Да яго ты сама, душа, зрабілася падобнай жыццём сваім, пракляцця вартым.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Сластьмѝ влеко́мь страсте́й свои́хъ осквернѧ́шесѧ, ᲂу҆вы̀ мнѣ̀, рачи́тель премꙋ́дрости, рачи́тель блу́дныхъ же́нъ, и҆ стра́ненъ ѿ Бг҃а: е҆го́же ты̀ подража́ла е҆сѝ ᲂу҆мо́мъ, ѻ дꙋшѐ, сладостра́стьми скве́рными.

Асалодамі страсцей сваіх захоплены, Саламон апага́ніўся. На жаль, раўнівец прамудрасці зрабіўся раўніўцам распутных жанчын і стаў чу́жасным для Бога. Ты сама, душа, рабіла падобнае яму ў розуме агіднай сласталю́бнасцю.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ровоа́му поревнова́ла е҆сѝ не послу́шавшему совѣ́та ѻ҆́ч҃а, ку́пно же и҆ ѕлѣ́йшему рабу̀ І̑еровоа́му, пре́жнему ѿсту́пнику, душѐ: но бѣ̀гай подража́нїѧ и҆ зовѝ Бг҃ꙋ: согрѣши́хъ, ᲂу҆ще́дри мѧ̀.

Да Раваа́ма падобнай стала ты, душа, бо ён не паслухаўся бацькоўскіх парадаў, а таксама падобнай і да найгоршага раба, Іераваа́ма, даўняга мяцежніка. Але адкінь падабенства ім і ўсклікай да Бога: "Саграшыла я, злітуйся нада мною!"

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Трⷪ҇це про́стаѧ, нераздѣ́льнаѧ, единосꙋщнаѧ, и҆ е҆стество̀ еди́но, свѣ́тове и҆ свѣ́т̾, и҆ ст҃а трѝ, и҆ еди́но ст҃о, пое́тсѧ Бг҃ъ Трⷪ҇ца: но воспо́й, просла́ви, живо́тъ и҆ животы̀, дꙋшѐ, всѣ́хъ Бг҃а.

Троічны: Бог Троіца апяваецца як Троіца Простая, Нераздзельная, Адзінасутная і Адзіная Істотаю, як Светачы і Святло, як Святыя тры і адзінае Святое; таму апявай, праслаўляй, душа, Жыццё і Жыцці – усіх Бога.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Пое́мъ тѧ̀, блгⷭ҇ослови́мъ тѧ̀, покланѧ́емсѧ тѝ, Бг҃ороди́тельнице, ꙗкѡ неразлꙋчныѧ Трцⷪ҇ы породила̀ е҆сѝ еди́наго Хрⷭ҇та Бг҃а, и҆ сама̀ ѿве́рзла е҆сѝ на́мъ сꙋщымъ на землѝ нбⷭ҇наѧ.

Багародзічны: Апява́ем Цябе, благаслаўляем Цябе, пакланя́емся Табе, Богарадзіцелька, бо нарадзіла Ты Адзінага з Нераздзельнай Троіцы – Хрыста Бога і Сама адкрыла нам, якія жывуць на зямлі, нябеснае.

І̑рмо́съ: Е҆го́же во́инства нбⷭ҇наѧ сла́вѧтъ, и҆ трепе́щꙋтъ Херуві́ми и҆ Серафі́ми, всѧ́ко дыха́нїе и҆ тва́рь, по́ите, бл҃гослови́те, и҆ превозноси́те во всѧ̀ вѣ́ки.

Ірмо́с: Яго воінствы нябесныя славяць, і перад Ім трымцяць Херувімы і Серафімы; кожнае дыханне і стварэнне, апявайце, благаслаўляйце і ўзносьце Яго на ўсе вякі!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ты̀ Ѻ҆зі́и дꙋшѐ поревнова́вши, сегѡ̀ прокаже́нїе въ себѣ̀ стѧжа́ла е҆сѝ сꙋгу́бѡ: безмѣ̀стнаѧ бо мы́слиши, беззакѡ́ннаѧ же дѣ́еши: ѡ҆ста́ви ꙗ҆́же и҆́маши, и҆ притецы̀ къ покаѧ́ні̇ю.

Ты па прыкладу Азі́і, душа, зрабіўшы, носіш яго праказу ў сабе падвойную, бо пра нягоднае думаеш і беззаконнае робіш. Пакінь тое, чаго трымаешся, і звярніся да пакаяння.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Нїнеѵі́тѧны, дꙋшѐ, слы́шала е҆сѝ ка́ющыѧсѧ Бг҃ꙋ вре́тищемъ и҆ пе́пеломъ: си́хъ не подража́ла е҆сѝ, но ѧви́ласѧ е҆сѝ злѣ́йшаѧ всѣ́хъ пре́жде зако́на и҆ по зако́нѣ прегрѣши́вшихъ.

Пра ніневі́іцянаў чула ты, душа, як пакаяліся яны перад Богам у рубішчы і попеле, па іх прыкладу ты не зрабіла, а аказалася горшай за ўсіх, хто саграшыў да закона і пасля закона.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Въ ро́вѣ бла́та слы́шала е҆сѝ І̑еремі́ю, дꙋшѐ, гра́да Сі̇ѡ́нѧ рыда́нми вопі̇ю́ща и҆ сле́зъ и҆́щꙋща: подража́й сегѡ̀ плаче́вное житі̇ѐ, и҆ спасе́шисѧ.

Ты чула пра Іерамію, душа, які ў рове з граззю з рыданнямі ўсклікаў да горада Сіёна і слёз шукаў; пераймай яго слёзнае жыццё і атрымаеш спасенне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

І҆ѡ́на въ Ѳарсі́съ побѣжѐ, проразумѣ́въ ѡ҆браще́ні̇е Ні̇неѵі́тѧнѡвъ: разумѣ́ бо ꙗ҆́кѡ Проро́къ Бж҃їе благоꙋтробі̇е: тѣ́мже ревнова́ше проро́честву не солга́тисѧ.

Іо́на ў Фарсі́с пабег, прадба́чачы навяртанне ніневіцян: бо ён ведаў, будучы прарокам, міласэрнасць Божую, і таму раўнівасцю палымнеў, каб не з’явілася прароцтва лжывым.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Данїи́ла въ ро́вѣ слы́шала е҆сѝ, ка́кѡ заградѝ ᲂу҆ста̀, ѽ душѐ ѕвѣре́й: ᲂу҆вѣ́дѣла е҆сѝ, ка́кѡ ѻ҆́троцы и҆̀же ѡ҆ А҆за́рїи погаси́ша вѣ́рою пе́щи пла́мень горѧ́щі̇й.

Чула ты, душа, як Данііл у рове закрыў пашчы звяроў; даведалася ты, як юнакі разам з Азарыяй пагасілі вераю полымя распа́ленай печкі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ве́тхаго завѣ́та всѧ̀ приведо́хъ, тѝ душѐ, къ подо́бі̇ю, подража́й пра́ведныхъ бг҃олюби́ваѧ дѣѧ́ні̇ѧ, избѣ́гни же па́ки лꙋка́выхъ грѣхо́въ.

Са Старога Запавета ўсіх я прывёў табе, душа, у прыклад, рабі падобна богаўгодным справам праведных, і, наадварот, пазбяга́й грахоў ліхіх людзей.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Безнача́льне Ѻ҆́ч҃е, Сы́не собезнача́льне, ѹтѣ́шителю бл҃гі́й, Дꙋше пра́вый, Сло́ва Бж҃їѧ Роди́телю, Ѻ҆ц҃а безнача́льна Сло́ве, Дш҃е живы́й и҆ зи́ждай, Трⷪ҇це еди́нице поми́луй мѧ̀.

Троічны: Беспачатны Ойча, Сыне субеспачатны, Уцяшыцелю Добры, Дух праведны; Слова Божага Бацька, Айца Беспачатнага Слова, Дух жывы і стваральны, Троіца Адзіная, памілуй мяне.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Ꙗ҆́кѡ ѿ ѡ҆броще́нїѧ червлени́цы, пречи́стаѧ, ѹмнаѧ багрѧни́це Е҆мманꙋ́илева, внꙋ́трь во чре́вѣ твое́мъ пло́ть истка́сѧ: тѣ́мже Бцⷣꙋ вои́стиннꙋ тѧ̀ почита́емъ.

Багародзічны: Нібы з пурпурнага складу, Прачыстая, духоўная парфіра – плоць Эману́іла ўнутры ўлоння Твайго сатка́лася; таму мы Цябе, ісцінную Багародзіцу, ўшаноўваем.

І̑рмо́съ: Безсѣ́меннаго зача́ті̇ѧ ржⷭ҇тво̀ несказа́нное, мт҃ре безмꙋ́жныѧ нетлѣ́ненъ пло́дъ: Бж҃їе бо рожде́нїе ѡ҆бновлѧ́етъ е҆стества̀: тѣ́мже тѧ̀ всѝ ро́ди, ꙗко бг҃оневѣ́стнꙋю Мт҃рь, правосла́вно велича́емъ.

Ірмо́с: Нараджэнне зачатага без семені – неспасціжнае; Плод Маці, не спазнаўшай мужа, – беззага́нны: бо абнаўляе Божае нараджэнне законы прыроды. Таму Цябе мы, усе роды, як Боганявесту-Маці праваслаўна велічаем.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Хрⷭ҇то́съ и҆скꙋша́шесѧ, ді̇а́волъ и҆скꙋша́ше, показу́ѧ ка́мені̇е, да хлѣ́би бꙋдутъ, на го́ру возведѐ ви́дѣти всѧ̑ ца́рствїѧ мі́ра во мгнове́ні̇и: ᲂу҆бо́йсѧ ѽ дꙋшѐ, ловле́ні̇ѧ, трезви́сѧ, моли́сѧ на всѧ́кі̇й ча́съ Бг҃ꙋ.

Хрыстос быў спакуша́ны: дыявал спакуша́ў Яго, паказваючы камяні, каб Ён ператвары́ў іх у хлябы́; узвёў Яго на гару, каб убачыў усе царствы свету ў адно імгненне; бойся, душа, пасткі такой, не спі і маліся ўвесь час Богу.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Го́рлица пꙋстынолю́бнаѧ, гла́съ вопїю́щагѡ возгласѝ, Хрⷭ҇то́въ свѣти́льник̾, проповѣ́дуѧй покаѧ́нїе: И҆́рѡдъ беззако́ннова со И҆рѡді̇а́дою: зрѝ дꙋшѐ моѧ̀, да не ᲂу҆вѧ́знеши въ беззакѡ́нныѧ сѣ̑ти, но ѡ҆блобыза́й покаѧ́ні̇е.

Го́рліца пустынелю́бная, голас таго, хто кліча, Хрыстоў свяцільнік усклікаў, прапаведуючы пакаянне; але Ірад з Ірадыядай чынілі беззаконне; глядзі, душа мая, не заблы́тайся ў сетках беззаконнікаў, а ўзлюбі пакаянне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Въ пꙋсты́ню всели́сѧ бл҃года́ти Предте́ча, и҆ І̑ꙋде́а всѧ̀ и҆ Самарі́а слы́шавше теча́ху и҆ и҆сповѣ́даху грѣхѝ своѧ̀, креща́ющесѧ ᲂу҆се́рднѡ, и҆́хже ты̀ не подража́ла е҆сѝ, дꙋшѐ.

У пустыні пасяліўся благадаці Прадцеча, і з усёй Іудзеі і Самары́і сыходзіліся слухаць яго і спавядаліся ў грахах сваіх, хрышчэнне прымаючы рупліва. Але ты не рабіла па іх прыкладу, душа.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Бра́къ ᲂу҆́бѡ честны́й и҆ ло́же нескве́рно: ѻ҆боѧ́ бо Хрⷭ҇то́съ пре́жде благословѝ, пло́ті̇ю ꙗ҆ды́й, и҆ въ Ка́нѣ же на бра́цѣ во́дꙋ въ вїно̀ соверша́ѧ, и҆ показꙋ́ѧ пе́рвое чꙋ́до, да ты̀ и҆змени́шисѧ, ѽ дꙋшѐ.

Шлюб – пачэсны і ложа – неапаганенае, таму што Хрыстос іх некалі благаславіў, плоццю ежу спажываючы, і ў Ка́не на вяселлі ваду ў віно ператвара́ючы, і першы гэты цуд здзяйсня́ючы, каб ты перамянілася, душа.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Разсла́бленнаго стѧгну̀ Хрⷭ҇то́съ, ѻ҆́дръ взе́мша, и҆ ю́ношꙋ ᲂу҆ме́рша воздви́же, вдови́че рожде́ні̇е, и҆ со́тника ѻ҆́трока, и҆ Самарѧны́нѣ ꙗ҆ви́сѧ, въ дс҃ѣ слу́жбꙋ тебѣ̀, дꙋшѐ, предживописа̀.

Спаралізаванага ўмацаваў Хрыстос, і той пасцель сваю ўзяў, і юнака памерлага ўзняў сына ўдавы, таксама – і слугу сотніка; і самаранцы адкрыў Сябе, праз гэта ў Духу служэнне Богу табе, душа, прадвы́значыў.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Кровоточи́вꙋю и҆сцѣлѝ прикоснове́ні̇емъ кра́ѧ ри́зна Гд҃ь, прокаже́нныѧ ѡ҆чи́сти, слѣпы́ѧ и҆ хромы́ѧ просвѣти́въ испра́ви, глꙋхі̑ѧ же и҆ нѣмы̑ѧ и҆ нича́щыѧ ни́зу и҆сцѣлѝ сло́вомъ, да ты̀ сп҃се́шисѧ, ѻ҆каѧ́ннаѧ дꙋшѐ.

Тую, што мела кровацячэ́нне, ацаліў дакрана́ннем да кра́ю вопраткі Гасподзь, пракажоных ачысціў, сляпых і кульгавых, прасвятліўшы, вы́правіў, глухіх жа і нямых, і сагну́тую ацаліў словам, каб ты імкнулася спасціся, няшчасная душа.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Ѻ҆ц҃а̀ просла́вимъ, Сы́на превознесе́мъ, бж҃ественномꙋ Дх҃ꙋ вѣ́рно поклони́мсѧ, Трⷪ҇цѣ нераздѣ́льнѣй, е҆ди́ницѣ по сꙋществу̀, ꙗкѡ свѣ́тꙋ и҆ свѣ́томъ, и҆ животꙋ̀ и҆ живото́мъ, животворѧ́щемꙋ и҆ просвѣща́ющемꙋ концы̀.

Троічны: Айца праславім, Сыну хвалу ўзнясём, Бажэственнаму Духу з вераю паклонімся – Троіцы нераздзельнай, Адзінай Істотаю, як Святлу і Светачам, і Жыццю і Жыццям, што дае жыццё і прасвятляе краі свету.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Гра́дъ тво́й сохранѧ́й, Бг҃ороди́тельнице пречⷭ҇таѧ: въ тебѣ̀ бо се́й вѣ́рно ца́рствꙋѧй, въ тебѣ̀ и҆ ѹ҆твержда́етсѧ, и҆ тобо́ю побѣжда́ѧй побѣжда́етъ всѧ́кое и҆скуше́нїе, и҆ плѣнѧ́етъ ра́тники, и҆ прохо́дитъ послꙋша́нїе.

Багародзічны: Горад Твой захоўвай, Богарадзіцелька Прачыстая, бо пад Тваёй аховай ён з вераю царствуе, і Табою ўмацоўваецца, і Тваім спрыя́ннем адольвае ўсякае выпрабава́нне, і скара́е ворагаў, і трымае іх у паслушэ́нстве.

Припѣ́въ: Прпⷣбне ѻ҆́тче а҆ндре́е, молѝ бг҃а ѡ҆ на́съ.

Прыпеў: Прападобны ойча Андрэе, малі Бога за нас.

А̑ндрeю: А̑ндре́е чтⷭ҇ны́й и҆ ѻч҃е требл҃же́ннѣйшїй, па́стырю Кри́тскїй, не преста́й молѧ́сѧ ѡ҆ воспѣва́ющихъ тѧ̀: да и҆зба́вимсѧ всѝ гнѣ́ва и҆ ско́рби и҆ тлѣ́нїѧ и҆ прегрѣше́нїй безмѣ́рных̾, чтꙋщихъ твою̀ па́мѧть вѣ́рно.

Андрэю: Андрэе дастахва́льны і ойча найблажэннейшы, пастыр Крыцкі, не пераставай маліцца за тых, хто апявае цябе, каб пазбавіцца нам ад гневу, і гора, і разбурэння, і саграшэнняў бязмерных, ушаноўваючы тваю памяць з вераю.

І̑рмо́съ: Безсѣ́меннаго зача́ті̇ѧ ржⷭ҇тво̀ несказа́нное, мт҃ре безмꙋ́жныѧ нетлѣ́ненъ пло́дъ: Бж҃їе бо рожде́нїе ѡ҆бновлѧ́етъ е҆стества̀: тѣ́мже тѧ̀ всѝ ро́ди, ꙗко бг҃оневѣ́стнꙋю Мт҃рь, правосла́вно велича́емъ.

Ірмо́с: Нараджэнне зачатага без семені – неспасціжнае; Плод Маці, не спазнаўшай мужа, – беззага́нны: бо абнаўляе Божае нараджэнне законы прыроды. Таму Цябе мы, усе роды, як Боганявесту-Маці праваслаўна велічаем.