І̑рмо́съ: Помо́щник и покро́витель бы́сть мнѣ̀ во спасе́ні̇е, се́й мой бг҃ъ, и҆ прославлю е҆го: бг҃ъ ѻ҆ц҃а моегѡ̀, и҆ вознесꙋ̀ е҆го̀: сла́внѡ бо просла́висѧ.

Ірмо́с: Памочнік і Абаронца стаў мне на спасенне: Ён — мой Бог, і буду славіць Яго, Ён — Бог айца майго, і буду ўзносіць Яго, бо са славаю Ён праслаўлены.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѿкꙋ́дꙋ начнꙋ̀ пла́кати ꙍ҆каѧ́ннагѡ моегѡ̀ житі̇ѧ̀ дѣѧ́нїй; кое́ ли положꙋ нача́ло, хрⷭ҇те, ны́нѣшнемꙋ рыда́нїю; но ѧко бл҃гоꙋтро́бенъ, да́ждь мѝ прегрѣше́нїй ѡ҆ставле́ні̇е.

З чаго пачну аплакваць акаяннага майго жыцця дзе́янні? Які пакладу пачатак, Хрысце, цяперашняму пла́чу? Але Ты, як Міласэрны, дай мне саграшэнняў прабачэнне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Грѧдѝ ѻ҆каѧ́ннаѧ дꙋше, съ пло́ті̇ю твое́ю, зижди́телю всѣ́хъ исповѣ́ждсѧ, и҆ ѡ҆ста́нисѧ про́чее пре́жднѧгѡ безслове́сі̇ѧ, и҆ принесѝ бг҃ꙋ въ покаѧ́нїи сле́зы.

Прыйдзі, няшчасная душа, з плоццю тваёю да Стварыцеля ўсяго, спавядайся і пакінь, нарэшце, ранейшую бяздумнасць, і прынясі Богу пакаянне слёзнае.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Первозда́ннаго а҆да́ма престꙋпле́нїю поревнова́въ, позна́хъ себѐ ѡ҆бнаже́на ѿ бг҃а, и҆ присносꙋ́щнагѡ црⷭ҇твїѧ и҆ сла́дости, грѣ̀хъ ра́ди мои́хъ.

За першаствораным Адамам ў парушэ́нні пасле́даваўшы, спазна́ў я сябе адлу́чаным ад Бога, і ад вечнага Царства, і ад асалоды – з-за грахоў маіх.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѹ҆вы̀ мнѣ̀ ѻ҆каѧ́ннаѧ дꙋшѐ, что̀ ѹ҆подо́биласѧ е҆сѝ пе́рвѣе еѵѣ; ви́дѣла бо е҆сѝ ѕлѣ̀, и҆ ѹ҆ѧзви́ласѧ е҆сѝ го́рцѣ, и҆ коснꙋласѧ е҆сѝ дре́ва, и҆ вкꙋси́ла е҆сѝ де́рзостнѡ безслове́сныѧ снѣ́ди.

Го́ра мне, няшчасная мая душа! Навошта стала ты падобнаю першай Еве? Бо глядзела ты зламысна, і ўра́зілася жорстка, і дакранулася да дрэва, і пакаштавала ежу дзёрзка і бяздумна.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Вмѣ́стѡ еѵы чꙋвственныѧ, мы́сленнаѧ мѝ бы́сть еѵа, во пло́ти страстны́й по́мыслъ, показꙋ́ѧй сла҆дкаѧ, и҆ вкꙋша́ѧй при́сно го́рькагѡ напое́нїѧ.

Замест Евы пачуццёвай, паўстала ўва мне Ева ўя́ўная – у плоці пажа́длівае памышле́нне, пака́зваючы на выгляд салодкае, але на смак заўсёды горкае піццё.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Досто́йнѡ и҆з̾ єде́ма изгна́нъ бы́сть, ѧкѡ не сохрани́въ е҆ди́нꙋ твою̀, сп҃се, за́повѣдь ада́мъ: азъ же что̀ постраждꙋ̀, ѿмета́ѧ всегда̀ живо́тнаѧ твоѧ̀ словеса̀;

Варты выгна́ння з Эдэма быў Адам, бо не вы́канаў адзіную Тваю, Спасіцель, запаведзь; як жа пакутаваць буду я, які заўсёды адвяргаю жыватворныя Твае словы?

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Пресꙋ́щнаѧ трⷪ҇це, во е҆ди́ницѣ покланѧ́емаѧ, возмѝ бре́мѧ ѿ менѐ тѧ́жкое грѣхо́вное, и҆ ѧ́кѡ благоꙋтро́бна, да́ждь мѝ сле́зы ѹ҆миле́ні̇ѧ.

Троічны: Звыш існая Троіца, у Адзінстве пакланя́емая, здымі з мяне ярмо цяжкае грахоўнае і, як Міласэрная, дай мне слёзы жалю.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Бцⷣе, наде́жде и҆ предста́тельство тебѐ пою́щихъ, возмѝ бре́мѧ ѿ мене тѧ́жкое грѣхо́вное, и҆ ꙗкѡ влⷣчца чⷭ҇таѧ, ка́ющасѧ прі̇ими́ мѧ.

Багародзічны: Багародзіца, Надзея і Абарона тых, хто апявае Цябе! Здымі з мяне ярмо цяжкае грахоўнае, і як Уладычыца Чыстая ў пакаянні прымі мяне.

І̑рмо́съ: Вонмѝ нб҃о, и҆ возглаго́лю, и҆ воспою̀ Хрⷭ҇та ѿ Дв҃ы плоті̇ю прише́дшаго.

Ірмо́с: Пачуй, неба, я буду абвяшчаць і апяваць Хрыста, Які з Дзевы прышоў у плоці.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Вонмѝ нб҃о, и҆ возглаго́лю: землѐ внꙋша́й гла́съ, ка́ющі̇йсѧ къ Бг҃ꙋ и҆ воспевающі̇й е҆го̀.

Пачуй, неба, я буду абвяшчаць; зямля, слухай голас таго, хто ка́ецца перад Богам і апявае Яго.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Вонми́ ми, Бж҃е, Сп҃се мо́й млⷭ҇тивнымъ твои́мъ ѻкомъ, и҆ прі̇имѝ моѐ те́плое и҆сповѣ́дані̇е.

Спагля́нь на мяне, Божа, Спасіцель мой, мі́ласцівым Тваім позіркам і прымі маё гарачае спавяданне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Согрѣши́хъ па́че всѣ́хъ человѣ́къ, еди́нъ согрѣши́хъ тебѣ̀: но ѹ҆ще́дри ꙗкѡ Бг҃ъ, Сп҃се, творе́ні̇е твоѐ.

Саграшыў я больш за ўсіх людзей, адзін саграшыў перад Табою; але Ты як Бог памілуй, Спасіцель, Тваё стварэнне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Вообрази́въ мои́хъ страсте́й без̾ѻбра́зіе, любостра́стными стремле́нми погꙋби́хъ ѹ҆ма̀ красотꙋ̀.

Увасобіўшы сваіх страсце́й агіднасць, сласталю́бнымі жаданнямі сказіў я прыгажосць розуму.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Бу́рѧ мѧ̀ ѕлы́хъ ѡ҆бдержи́тъ, бл҃гоутро́бне Гдⷭ҇и: но ꙗкѡ Петру̀, и҆ мнѣ̀ рꙋку прострѝ.

Бура зла ахоплівае мяне, міласэрны Госпадзі, але Ты, як Пятру, і мне руку́ працягні.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѡ҆скверни́хъ пло́ти моеѧ̀ ри́зу и҆ о҆клаѧ́хъ еже по ѻбразу, Сп҃се, и҆ по подо́бі̇ю.

Апаганіў я плоці маёй вопратку і забрудзіў тое, Спасіцель, ў чым вобраз Твой і падабенства.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѡ҆мрачи́хъ душе́внꙋю красоту̀ стра́стей сластьмѝ, и҆ всѧ́чески ве́сь ѹмъ пе́рсть сотвори́хъ.

Азмрочыў я душы́ прыгажосць асалодаю страсце́й і цалкам увесь розум у пыл ператварыў.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Раздра́хъ ны́нѣ ѻ҆де́жду мою̀ пе́рвую, юже мѝ и҆зтка̀ Зижди́тель и҆з̾ нача́ла, и҆ ѿту́дꙋ лежу̀ на́гъ.

Парваў я ўжо адзенне маё першае, якое саткаў мне Стварыцель адпачатку, і таму ляжу голы.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѡ҆блеко́хсѧ въ раздра́нную ри́зу, юже и҆зтка́ ми ѕмі̇й совѣ́томъ, и҆ стыжду́сѧ.

Апрануўся я ў рванае рыззё, якое саткаў для мяне змей сваёю пара́даю, і саро́меюся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Сле́зы блудни́цы, ще́дре, и҆ азъ предлага́ю: ѡ҆чи́ти мѧ̀, Сп҃се, бл҃гоутро́бі̇емъ твои́мъ.

Слёзы блудніцы, Мі́ласцівы, і я праліваю; ачысці мяне, Спасіцель, па міласэрнасці Тваёй.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Воззрѣ́хъ на садо́вную красоту̀ и҆ прельсти́хсѧ ѹмо́мъ, и҆ ѿту́дꙋ лежу̀ на́гъ, и҆ срамлѧ́юсѧ.

Паглядзе́ў я на прыгажосць дрэва і спакусіўся розумам, таму цяпер ляжу голы і цярплю сорам.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Дѣ́лаша на хребтѣ̀ мое́мъ всѝ нача́льницы страсте́й, продолжа́юще на мѧ̀ беззаконі̇е ихъ.

Аралі на хрыбце́ маім усе правадыры́ страсцей, расця́гваючы ўздоўж па мне беззаконне сваё.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Е҆ди́наго тѧ̀ въ трі̇е́хъ ли́цѣхъ, Бг҃а всѣ́хъ пою̀, Ѻц҃а̀ и҆ Сн҃а и҆ Дх҃а Ст҃а́го.

Троічны: Цябе, Адзінага ў трох Асобах Бога ўсіх, апяваю: Айца, і Сына, і Духа Святога.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Пречⷭ҇таѧ Бцⷣе Дв҃о, еди́на всепѣ́таѧ, молѝ прилѣ́жно во еже спасти́сѧ на́мъ.

Багародзічны: Прачыстая Багародзіца Дзева, адзіная ўсімі апява́емая, маліся старанна, каб спасці́ся нам.

На недви́жимомъ, Хрⷭ҇те, ка́мени за́повѣдей твои́хъ ѹ҆твердѝ моѐ помышле́ні̇е.

На непару́шным, Хрысце, камені запаведзяў Тваіх умацуй мае памышленні.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѻгнь ѿ Гд҃а и҆ногда̀ Гдⷭ҇ь ѡ҆дожди́въ, зе́млю Содо́мскую пре́жде попалѝ.

Агонь ад Госпада аднойчы нібы дажджом праліўшы, зямлю Садомскую Гасподзь некалі спаліў.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

На горѣ̀ спаса́йсѧ, душѐ, ꙗкоже Ло́тъ о́ный, и҆ въ Сиго́ръ ѹгонза́й.

На гары ратуйся, душа, як той самы Лот, і ў Сігоры укрывайся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Бѣ́гай запале́ні̇ѧ, ѽ душѐ, бѣ́гай Содо́мскагѡ горѣ́ні̇ѧ, бѣ́гай тлѣ́ні̇ѧ бж҃е́твеннагѡ пла́мени.

Уцякай ад запале́ння, душа, уцякай ад садомскага пажарышча, уцякай ад знішчэ́ння Бажэственным полымем.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Согрѣши́хъ тебѣ́ еди́нъ азъ, согрѣши́хъ па́че всѣ́хъ, Хрⷭ҇те Сп҃се, да не пре́зриши менѐ.

Саграшыў перад Табою адзін я, саграшыў больш за ўсіх, Хрысце Спасіцелю, але не пагарджа́й мною!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ты̀ есѝ па́стырь до́брый, взыщѝ менѐ агнца, и҆ заблу́ждшаго да не пре́зриши мене.

Ты, Пастыр Добры, знайдзі мяне, як ягня, і заблука́лым не пагарджа́й мною.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ты̀ есѝ сла́дкі̇й, І҆и҃се, ты̀ есѝ Созда́телю мо́й: въ тебѣ̀, Сп҃се, оправда́юсѧ.

Ты Салодкі Іісусе, Ты Стварыцель мой! Табою я, Спасіцель, апраўда́юся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆сповѣ́даюсѧ тебѣ̀, Сп҃се: согрѣши́хъ тѝ, но ѡ҆сла́би, оста́ви мѝ, ꙗкѡ бл҃гоутро́бенъ.

Спавяда́юся перад Табою, Спасіцель: саграшыў я, саграшыў перад Табою, але аслаб, адпусці мне, як Мііласэрны.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Ѽ Трⷪ҇це є҆ди́нице Бж҃е, спасѝ на́съ ѿ пре́лести, и҆ и҆скуше́ні̇й, и҆ ѡ҆бстоѧ́ні̇й.

О, Троіца, Адзіны Божа! Збаў нас от падма́ну, і спакус, і няшчасцяў.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Ра́дуйсѧ, бг҃опрі̇ѧ́тна́ ѹ҆тро́бо: ра́дуйсѧ прⷭ҇то́ле Гдⷭ҇нь: ра́дуйсѧ, мт҃и жи́зни на́шеѧ.

Радуйся, Улонне, Якое Бога ўмясціла, радуйся, Прастол Гасподні, радуйся, Маці Жыцця нашага.

І̑рмо́съ: Ѹ҆слы́ша Прⷪ҇ро́къ прише́стві̇е твое́, Гдⷭ҇и, и҆ ѹ҆боѧ́сѧ, ꙗкѡ хо́щеши ѿ Дв҃ы роди́тисѧ и҆ чл҃кѡмъ ꙗ҆ви́тисѧ, и҆ гл҃аше: ѹ҆слы́шахъ слу́хъ тво́й и҆ ѹ҆боѧ́хсѧ, сла́ва си́лѣ твое́й Гдⷭ҇и.

Ірмо́с: Пачуў прарок прышэсце Тваё, Госпадзі, і ўстрашы́ўся, што Ты хочаш з Дзевы нарадзіцца і лю́дзям явіцца, і сказаў: "Пачуў я вестку Тваю, і ўстрашы́ўся". Слава сіле Тваёй, Госпадзі!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Дѣ́лъ твои́хъ да не пре́зриши, созда́ні̇ѧ твоего̀ да не оста́виши, Правосу́де: аще и҆ еди́нъ согрѣши́хъ ꙗкѡ чл҃вѣ́къ па́че всѧ́кагѡ человѣ́ка, человѣ́колю́бче, но имаши, ꙗкѡ Гдⷭ҇ь всѣ́хъ, вла́сть ѡ҆ставлѧ́ти грѣхѝ.

Справамі рук Тваіх не пагарджа́й, стварэння Твайго не пакінь, Суддзя праведны. Хоць і адзін я саграшыў, як чалавек, больш за ўсякага чалавека, Чалавекалюбец, але Ты маеш, як Гасподзь усяго, уладу адпускаць грахі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Прибли́жаетсѧ, душѐ, коне́цъ, приближа́етсѧ и҆ неради́ши, не гото́вишисѧ, вре́мѧ сокраща́етсѧ, воста́ни, бли́зъ при две́рехъ Суді̇ѧ есть: ꙗкѡ со́ні̇е, ꙗкѡ цвѣ́тъ, вре́мѧ житїѧ̀ тече́тъ: что̀ всу́е мѧте́мсѧ;

Набліжа́ецца канец, душа, набліжа́ецца, а ты не дба́еш, не рыхтуешся; час скарача́ецца, устань: блізка, пры дзвяра́х Суддзя. Як сон, как кве́цень, час жыцця бяжыць, навошта мы марна мітусімся?

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Воспрѧ́нѝ, ѽ ду́шѐ моѧ̀, дѣ́ѧні̇ѧ твоѧ̀ ꙗже содѣ́лала е҆сѝ, помышлѧ́й, и҆ сі̇ѧ҆ предъ лицѐ твоѐ принесѝ, и҆ ка́пли и҆спꙋстѝ сле́зъ твои́хъ: рцы со дерзнове́ні̇емъ дѣѧ҆ні̇ѧ и҆ помышле́ні̇ѧ Хрⷭ҇ту̀, и҆ оправда́йсѧ.

Уздыміся, душа мая! Пра ўчы́неныя табою справы думай, і іх перад вачыма сваімі ўяўля́й, і кропля за кропляй слёзы твае пралівай, раскажы адважна пра свае справы і думкі Хрысту і апраўдайся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Не бы́сть въ житі̇ѝ грѣха̀, ни дѣѧ́ні̇ѧ, ни зло́бы, е҆ѧ же азъ Сп҃се не согрѣши́хъ, ѹ҆мо́мъ и҆ сло́вомъ и҆ произволе́ні̇емъ, и҆ предложе́ні̇емъ и҆ мы́слїю и҆ дѣѧ́нїемъ согрѣши́въ, ꙗкѡ инъ никто́же когда̀.

Няма ў жыцці ні граху, ні дзе́яння, ні зла, у якіх бы я, Спасіцель, не саграшыў, розумам, і словам, і жаданнем, і наме́рам, і думкаю, і справаю саграшы́ўшы, як ніхто іншы ніколі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѿсю́ду и҆ ѡ҆сужде́нъ бы́хъ, ѿсю́дꙋ и҆ препрѣ́нъ бы́хъ азъ ѻ҆каѧ́нный ѿ своеѧ̀ со́вѣсти, е҆ѧ́же ничто́же въ мі̇́рѣ нужнѣ́йше: Сꙋдїѐ изба́вителю мо́й, и҆ вѣ́дче, пощадѝ и҆ и҆зба́ви, и҆ спаси́ мѧ̀ раба̀ твоего̀.

Таму і асу́джаны быў, таму і абвінава́чаны быў я, няшчасны, сваім сумленнем, за якое нічога ў свеце няма стражэйшага; Суддзя і Збавіцель мой, Які ўсё ведаеш, злітуйся, абарані і спасі мяне, раба Твайго.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Лѣ́ствица, юже ви́дѣ дре́вле вели́кїй въ Патрїа́рсѣхъ, ѹ҆ка́занїе есть дꙋше моѧ̀, дѣ́ѧтельнагѡ восхожде́нїѧ, разꙋмнагѡ возше́ствїѧ: аще хо́щеши ѹ҆бѡ дѣѧ́нїемъ и҆ ра́зꙋмомъ, и҆ зрѣ́нїем̾ пожи́ти, обнови́сѧ.

Лесвіца, якую бачыў у старажытнасці вялікі сярод патрыярхаў, указвае, душа мая, на ўзыхо́джанне справамі і на ўзвышэ́нне розумам; таму, калі хочаш жыць у дзе́янні, і ў разуменні, і ў сузіранні, то абнаўляйся.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Зно́й дневны́й претерпѣ́ лише́нїѧ ра́ди Патрїа́рхъ, и҆ мра́зъ нощны́й понесѐ, на всѧ́къ де́нь снабдѣ́нїѧ творѧ̀, пасы́й, тружда́ѧйсѧ, рабо́таѧй, да двѣ́ женѣ̀ сочета́етъ.

Гарачыню дзённую мусіў цярпець патрыярх і мароз начны пераносіў, кожны дзень прыбы́так памнажа́ючы, пасучы́, працуючы, рабскі слу́жачы, каб з дзвюма жонкамі злучы́цца.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Жены́ ми двѣ̀ разꙋмѣ́й, дѣѧ́нїе же и҆ ра́зумъ въ зрѣ́ні̇и: Лі́ю ѹбѡ дѣѧ́нїе, ꙗкѡ многоча́днꙋю, Рахи́ль же ра́зꙋмъ, ꙗкѡ многотрꙋдную: ибо кромѣ̀ трꙋдѡ́въ ни дѣѧ́нїе ни зрѣ́нїе, дꙋшѐ, и҆спра́витсѧ.

Пад жонкамі дзвюма разумей дзе́йнасць і пазна́нне праз сузіра́нне: пад Ліяю, як мнагадзетнаю – дзейнасць, пад Рахіллю ж, як атры́манаю многаю працаю – пазна́нне, бо без працы ні дзейнасць, ні сузіранне, душа мая, не ўдаскана́ляцца.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Нераздѣ́льное сꙋщество́мъ, несли́тное ли́цы бг҃осло́влю тѧ̀, трⷪ҇ческое е҆ди́но Бж҃ество̀, ꙗкѡ е҆диноцрⷭ҇твенное и҆ сопресто́льное: вопїю́ ти пѣ́снь вели́кꙋю, въ вы́шнихъ трегу́бо пѣ́сносло́вимꙋю.

Троічны: Нераздзе́льнае Істотаю і нязлі́тнае ў Асобах, Троічнае Адзінае Бажаство, Табою, Адзінаца́рственнае і Супрасто́льнае, я навуча́юся богапазна́нню. Спяваю Табе песню ве́лічную, якая ў вышнім свеце тройчы спяваецца.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: И҆ ражда́еши, и҆ дѣ́вствꙋеши, и҆ пребыва́еши ѻ҆бою́дꙋ естество́мъ Дв҃а: рожде́йсѧ обновлѧ́етъ зако́ны е҆стества̀, ѹ҆тро́ба же ражда́етъ неражда́ющаѧ: Бг҃ъ и҆дѣ́же хо́щетъ, побѣжда́етсѧ е҆стества̀ чи́нъ: твори́тъ бо е҆ли̑ка хо́щетъ.

Багародзічны: І нараджа́еш Ты, і застаешся Дзеваю, і захоўваеш у тым і ў другім прыродную дзявоцкасць; Народжаны з Цябе абнаўляе законы прыроды: і ўлонне дзявоцкае нараджае. Дзе жадае Бог, там пераадольваецца прыродны парадак, бо Ён робіць усё, як жадае.

І̑рмо́съ: Ѿ нощѝ ᲂу҆́тренююща, чл҃вѣколю́бче, просвѣтѝ молю́сѧ, и҆ наста́ви и҆ менѐ на повелѣ̑нїѧ твоѧ̑: и҆ наꙋчи́ мѧ сп҃се, твори́ти во́лю твою̀.

Ірмо́с: Мяне, што з ночы не перастаю апяваць Цябе, Чалавекалюбец, прасвятлі, малюся, і настаў мяне на выкананне запаведзяў Тваіх, і навучы мяне, Спасе, здзяйсня́ць волю Тваю.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Въ нощѝ житїѐ моѐ преидо́хъ при́сно, тма́ бо бы́сть и҆ глꙋбока̀ мнѣ̀ мгла̀ но́щь грѣха̀: но ꙗкѡ днѐ сы́на, Сп҃се покажи́ мѧ.

У ночы жыццё маё я праводзіў заўсёды, бо цемраю і глыбокім змрокам была́ для мяне ноч граху; але сы́нам дня, Спасіцель, пакажы мяне.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Руві̇́ма подража́ѧ ѻ҆каѧ́нный азъ, содѣ́ѧхъ беззако́нный и҆ законопрестꙋ́пный совѣ́тъ на Бг҃а вы́шнѧго, ѡ҆скверни́въ ло́же моѐ, ꙗкѡ ѻч҃ее ѻнъ.

Падобна Рувіму я, акаянны, здзе́йсніў беззаконную і злачы́нную заду́му перад Богам Усявышнім, апаганіўшы ложа маё, як той ложа бацькава.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

И҆сповѣ́даюсѧ тебѣ̀ Хрⷭ҇тѐ Цр҃ю̀: согрѣши́хъ, согрѣши́хъ, ꙗкѡ пре́жде І҆ѡ́сифа бра́тїѧ прода́вшїи, чистоты̀ пло́дъ и҆ цѣломꙋ́дрїѧ.

Спавядаюся перад Табою, Хрысце Цару: саграшыў, саграшыў я, як некалі браты, прадаўшы Іосіфа – плод чысціні і цнатлівасці.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѿ сро́дникѡвъ пра́веднаѧ дꙋша̀ свѧза́сѧ, прода́сѧ въ рабо́тꙋ сла́дкїй, во ѻбразъ Гдⷭ҇нь: ты́ же всѧ̀ дꙋшѐ, продала́сѧ е҆сѝ ѕлы́ми твои́ми.

Роднымі праведная душа была звя́зана, прада́дзены быў у рабства ўзлюблены, – як правобраз Госпада; ты ж, душа, сама ўсю сябе прадала злым справам тваім.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

І҆ѡ́сифа пра́веднаго и҆ цѣломꙋ́дреннаго ума̀ подража́й ѻ҆каѧ́ннаѧ, и҆ неискꙋснаѧ дꙋшѐ, и҆ не осквернѧ́йсѧ безслове́сными стремле́нми при́сно беззако́ннꙋющи.

Розуму Іосіфа праведнага і цнатлівага будзь падобнай, акаянная і нягодная душа, і не апаганьвайся бяздумнымі імкне́ннямі, заўсёды чы́нячы беззаконні.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

А҆ще и҆ въ ро́вѣ поживѐ иногда̀ І҆ѡ́сифъ, Влкⷣо Гдⷭ҇и, но во образъ погребе́ніѧ и҆ воста́ніѧ твоегѡ̀: азъ же что̀ тебѣ̀ когда̀ сицево́е принесꙋ;

Калі і быў некалі ў яме Іосіф, Уладару Госпадзі, то як правобраз пахавання і Уваскрасення Твайго; а я што́ і калі Табе падобнае прынясу?

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Тѧ̀ Трⷪ҇це сла́вимъ, е҆ди́наго Бг҃а: ст҃ъ, ст҃ъ, ст҃ъ е҆сѝ Ѻ҆ч҃е, Сн҃е и҆ Дш҃е, про́стое существо̀, е҆ди́нице при́снѡ покланѧ́емаѧ.

Троічны: Цябе, Троіца, мы славім, Адзінага Бога: "Святы, святы, святы Ты: Айцец, Сын і Дух", – простая Істота, Адзінства заўсёды пакланя́емае.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: И҆з̾ тебѐ ѡ҆блече́сѧ въ моѐ смѣше́нїе, нетлѣ́ннаѧ, безмꙋжнаѧ мт҃и дв҃о, Бг҃ъ созда́вый вѣ́ки, и҆ соединѝ себѣ̀ человѣ́ческое е҆стество̀.

Багародзічны: З Цябе, непару́шаная, бязмужняя Маці-Дзева, увасобіўся паводле майго складу Бог, Які стварыў вякі, і злучыў з Сабою чалавечую прыроду.

Возопи́хъ всѣ́мъ се́рдцемъ мои́мъ къ ще́дрому Бг҃ꙋ, и҆ ѹ҆слы́ша мѧ̀ ѿ ада преиспо́днѧго, и҆ возведѐ ѿ тлѝ живо́тъ мо́й.

Я ўсклікнуў усім сэрцам маім да міласэрнага Бога, і пачуў Ён мяне з пекла апраметнага, і вы́веў з пагібелі жыццё маё.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Сле́зы Сп҃се ѻчїю мое́ю, и҆ из̾ глꙋбины̀ воздыха́нїѧ чи́стѣ приношꙋ̀, вопїю́щу се́рдцу: Бж҃е, согрѣши́хъ тѝ ѡ҆чи́сти мѧ̀.

Слёзы, Спасіцель, вачэй маіх і стогны з глыбіні душы шчыра прыношу Табе, усклікаючы сэрцам: "Божа, я саграшыў перад Табою, ачысці мяне!".

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ѹ҆клони́ласѧ е҆сѝ дꙋшѐ, ѿ Гдⷭ҇а твоего̀, ꙗкоже Даѳа́нъ и҆ А҆вїрѡ́нъ: но пощадѝ, воззовѝ и҆з̾ ада преиспо́днѧго, да не про́пасть земна́ѧ тебѐ покры́етъ.

Ухілілася ты, душа, ад Госпада твайго, як Дафа́н і Авіро́н; але ўсклікні з пекла апраметнага, просячы літасці, каб прорва зямная не пакрыла цябе.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Ꙗкѡ юница дꙋшѐ разсвирѣ́пѣвшаѧ, ѹ҆подо́биласѧ е҆сѝ Е҆фре́мꙋ, ꙗкѡ се́рна ѿ тене́тъ сохранѝ житїѐ, впери́вши дѣѧ́нїемъ ѹмъ и҆ зрѣ́нїемъ.

Як цялушка ашале́лая зрабілася ты, душа, падобнай да Яфрэма; але, як сарну ад пасткі, захавай жыццё сваё, акрыліўшы розум дзе́яннем і сузіра́ннем.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Рука̀ на́съ Мои҆се́ова да ѹ҆вѣ́ритъ дꙋшѐ, ка́кѡ мо́жетъ Бг҃ъ прокаже́нное житїѐ ѹ҆бѣли́ти и҆ ѡ҆чи́стити: и҆ не ѿча́йсѧ сама̀ себѐ, аще и҆ прокаже́нна е҆сѝ.

Рука Маісея няхай засведчыць нам, душа, як можа Бог пракажонае жыццё вы́беліць і ачысціць, і не адчайвайся сама за сябе, хоць ты і пракажоная.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Трцⷭ҇а есмь проста̀, нераздѣ́льна, раздѣ́льна ли́чнѣ, и҆ еди́ница есмь е҆стество́мъ соедине́на, ѻц҃ъ глаго́летъ, и҆ Сн҃ъ, и҆ бж҃е́ственный Дх҃ъ.

Троічны: "Я ёсць Троіца простая, нераздзельная, адрозная ў Асобах, і Адзінства Я ёсць, злучанае па прыродзе", – Айцец абвяшчае, і Сын, і Бажэственны Дух.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Ѹ҆тро́ба твоѧ̀ Бг҃а на́мъ родѝ, воображе́на по на́мъ: е҆го́же ꙗкѡ Созда́телѧ всѣ́хъ, молѝ, Бцⷣе, да моли́твами твои́ми ѡ҆правди́мсѧ.

Багародзічны: Улонне Тваё нарадзіла нам Бога, Які прыняў наш вобраз; Яго ж як Тварца ўсяго малі, Багародзіца, каб нам по малітвах Тваіх апраўдацца.

Конда́къ, гла́съ ѕ҃: Душѐ моѧ̀, душѐ моѧ̀, воста́ни, что спи́ши; коне́цъ приближа́етсѧ, и҆ имаши смꙋти́тисѧ: воспрѧнѝ ѹбо, да пощади́тъ тѧ̀ Хрⷭ҇то́съ Бг҃ъ, вездѣ̀ сы́й, и҆ всѧ҆ и҆сполнѧ́ѧй.

Кандак, глас 6: Душа мая, душа мая, / паўстань, што спіш ты? / Канец набліжа́ецца, / і ты моцна збянтэ́жышся. / Уздымі́ся ж, / каб злітаваўся над табою Хрыстос Бог, // Які ўсюды прысу́тны і ўсё напаўня́е.

І̑рмо́съ: Согрѣши́хомъ, беззако́нновахомъ, непра́вдовахом̾ предъ тобо́ю, нижѐ соблюдо́хомъ, нижѐ сотвори́хомъ, ꙗкоже заповѣ́далъ е҆сѝ на́мъ: но не преда́ждь на́съ до конца̀, ѻ҆ц҃е́въ Бж҃е.

Ірмо́с: Саграшылі мы, учынілі беззаконне, няпраўду перад Табою, і не захавалі, і не вы́каналі таго, што Ты запаве́даў нам. Але не пакінь нас да канца, айцоў Божа!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Согрѣши́хъ, беззако́нновахъ, и҆ ѿверго́хъ за́повѣдь твою̀, ꙗкѡ во грѣсѣ́хъ произведо́хсѧ, и҆ приложи́хъ ꙗзвамъ стрꙋпы себѣ̀: но са́мъ мѧ̀ поми́лꙋй, ꙗкѡ благоꙋтро́бенъ, ѻ҆ц҃е́въ Бж҃е.

Саграшыў я, учыніў беззаконне, і адпрэчыў запаведзь Тваю, бо і народжаны быў ужо ў грахах, і яшчэ прыклаў да язваў сваіх раны; але Ты Сам мяне памілуй як міласэрны, айцоў Божа.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Та҆йнаѧ се́рдца моего̀ и҆сповѣ́дахъ тебѣ̀, Судїѝ моемꙋ̀: ви́ждь моѐ смире́нїе, ви́ждь и҆ ско́рбь мою̀, и҆ вонмѝ сꙋду̀ моемꙋ̀ ны́нѣ, и҆ са́мъ мѧ̀ поми́луй, ꙗкѡ бл҃гоꙋтро́бенъ, ѻ҆ц҃е́въ Бж҃е.

Тайны сэрца майго я вы́знаў перад Табою, Суддзёй маім, убач маю пакору, убач смутак мой, пачуй самаасуджэ́нне маё цяпер і Сам мяне памілуй як Міласэрны, айцоў Божа.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Сау́лъ и҆ногда̀ ꙗкѡ погꙋбѝ ѻ҆ц҃а̀ своегѡ̀, дꙋшѐ ѻ҆слѧ́та, внеза́пꙋ ца́рство ѡ҆брѣ́те къ прослꙋтїю: но блюдѝ, не забыва́й себѐ, ско́тскїѧ по́хоти твоѧ̀ произво́ливши па́че Ца́рства Хрⷭ҇о́ва.

Саул некалі, згубіўшы асліц бацькі свайго, нечакана атрымаў царскі сан і славу; таму глядзі, душа, не забывайся, да скоцкіх пажаднасцей сваіх імкнучыся больш, чым да Царства Хрыстова.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Дави́дъ и҆ногда̀ бг҃оꙍц҃ъ, аще и҆ согрѣшѝ сꙋгу́бо, дꙋшѐ моѧ̀, стрѣло́ю ѹ҆бѡ ѹ҆стрѣле́нъ бы́въ прелюбодѣ́йства, копїе́мъ же плѣне́нъ: бы́въ ѹ҆бjйства томле́нїемъ: но ты̀ сама̀ тѧжча́йшими дѣ́лы неду́гꙋеши, самохо́тными стремле́нми.

Богаайцец Давід некалі хоць і саграшыў двойчы, душа мая, працяты быў стралою пралюбадзейства і, як кап'ём, быў паранены пакараннем за забойства, але ты сама горшымі за тыя дзеянні абцяжарана – самавольнымі імкненнямі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Совокꙋпѝ ѹбѡ и҆ногда̀ Двд҃ъ беззако́нїю беззако́нїе: ѹбі́йствꙋ же любодѣ́йство раствори́въ, покаѧ́нїе сꙋгꙋбое показа̀ абїе: но: сама̀ ты лꙋка́внѣйшаѧ, дꙋшѐ содѣ́лала е҆сѝ, не пока́ѧвшисѧ Бг҃ꙋ.

Далучыў Давід некалі беззаконне да беззаконня, забойства з пралюбодзействам змяша́ўшы, але пакаянне падвойнае прынёс у хуткім часе; ты ж горшыя справы ўчыніла, душа, не раскаяўшыся перад Богам.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Давд҃ъ и҆ногда̀ вообразѝ, списа́въ ꙗкѡ на і҆ко́нѣ пѣ́снь, еюже дѣѧ́нїе облича́етъ, еже содѣ́ѧ, зовы́й: поми́лꙋй мѧ̀. тебѣ̀ бо еди́номꙋ согрѣши́хъ всѣ́хъ Бг҃ꙋ, са́мъ ѡ҆чи́сти мѧ̀.

Давід некалі вы́явіў, напісаўшы, як на іконе, песню, праз якую ён выкрывае тое, што зрабіў, усклікаючы: "Памілуй мяне, бо перад Табой Адзіным я саграшыў, усіх Богам. Сам ачысці мяне!"

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Трⷪ҇це про́стаѧ, нераздѣ́льнаѧ, единосꙋщнаѧ, и҆ е҆стество̀ еди́но, свѣ́тове и҆ свѣ́т̾, и҆ ст҃а трѝ, и҆ еди́но ст҃о, пое́тсѧ Бг҃ъ Трⷪ҇ца: но воспо́й, просла́ви, живо́тъ и҆ животы̀, дꙋшѐ, всѣ́хъ Бг҃а.

Троічны: Бог Троіца апяваецца як Троіца Простая, Нераздзельная, Адзінасутная і Адзіная Істотаю, як Светачы і Святло, як Святыя тры і адзінае Святое; таму апявай, праслаўляй, душа, Жыццё і Жыцці – усіх Бога.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Пое́мъ тѧ̀, блгⷭ҇ослови́мъ тѧ̀, покланѧ́емсѧ тѝ, Бг҃ороди́тельнице, ꙗкѡ неразлꙋчныѧ Трцⷪ҇ы породила̀ е҆сѝ еди́наго Хрⷭ҇та Бг҃а, и҆ сама̀ ѿве́рзла е҆сѝ на́мъ сꙋщымъ на землѝ нбⷭ҇наѧ.

Багародзічны: Апява́ем Цябе, благаслаўляем Цябе, пакланя́емся Табе, Богарадзіцелька, бо нарадзіла Ты Адзінага з Нераздзельнай Троіцы – Хрыста Бога і Сама адкрыла нам, якія жывуць на зямлі, нябеснае.

І̑рмо́съ: Е҆го́же во́инства нбⷭ҇наѧ сла́вѧтъ, и҆ трепе́щꙋтъ Херуві́ми и҆ Серафі́ми, всѧ́ко дыха́нїе и҆ тва́рь, по́ите, бл҃гослови́те, и҆ превозноси́те во всѧ̀ вѣ́ки.

Ірмо́с: Яго воінствы нябесныя славяць, і перад Ім трымцяць Херувімы і Серафімы; кожнае дыханне і стварэнне, апявайце, благаслаўляйце і ўзносьце Яго на ўсе вякі!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Согрѣши́вша Сп҃се поми́лꙋй, воздви́гни мо́й ѹмъ ко обраще́нїю, прїими́ мѧ̀ ка́ющагосѧ, ѹ҆ще́дри вопїю́ща: согрѣши́х̾ ти́, спасѝ, беззако́нновахъ, поми́лꙋй мѧ̀.

Мяне, які саграшыў, памілуй, Спасіцель, уздымі розум мой дзеля навяртання, прымі мяне ў пакаянні, злітуйся нада мною, які ўсклікае: "Саграшыў я перад Табою, спасі; беззаконне я ўчыніў, памілуй мяне!"

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Колесни́чникъ И҆лїа̀, колесни́цею добродѣ́телей вше́дъ, ꙗкѡ на нб҃са̀, ноша́шесѧ превы́ше и҆ногда̀ ѿ земны́хъ: сего̀ ѹбо, дꙋшѐ моѧ̀, восхо́дъ помышлѧ́й.

Каляснічнік Ілія, на калясніцу дабрадзейнасцяў узышоўшы, як на нябёсы уздымаўся некалі вышэй за ўсё зямное; таму пра яго ўзыходжанне, душа мая, разважа́й.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Елїссе́й и҆ногда̀ прїе́мъ ми́лоть И҆лїинꙋ̀, прїѧ́тъ сꙋгꙋбꙋю благода́ть ѿ Гдⷭ҇а: ты̀ же ѽ дꙋшѐ моѧ̀, сеѧ̀ не причасти́ласѧ е҆сѝ бл҃года́ти за невоздержа́нїе.

Елісей некалі, прыня́ўшы міло́ць Іліі, атрымаў асаблівую благадаць ад Бога; ты ж, душа мая, не стала супольніцай той благадаці за няўстры́манасць.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

І҆орда́нова стрꙋѧ̀ пе́рвѣе, ми́лотїю И҆лїино́ю, Елїссе́емъ ста̀ сю́дꙋ и҆ сю́дꙋ: ты̀ же, ѽ дꙋшѐ моѧ̀, сеѧ̀ не причасти́ласѧ е҆сѝ благода́ти за невоздержа́нїе.

Іардана цячэнне міло́ццю Іліі для Елісея некалі спынілася па той і другі бок; ты ж, душа мая, не стала супольніцай той благадаці за няўстры́манасць.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Сомані́тїда и҆ногда̀ пра́веднаго ѹ҆чредѝ, ѽ дꙋшѐ, нра́вомъ бл҃ги́мъ: ты̀ же не ввела̀ е҆сѝ въ до́мъ ни стра́нна, ни пꙋ́тника: тѣ́мже черто́га и҆зри́нешисѧ во́нъ, рыда́ющи.

Саманіцянка некалі з добразычлівасцю праведніка прыняла́, ты ж, душа, не ўвяла ў свой дом ні прышлага, ні падарожнага; за гэта будзеш з хорама вы́кінута прэч з рыданнямі.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Гїезі́евъ подража́ла е҆сѝ ѻ҆каѧ́ннаѧ ра́зꙋм̾ скве́рный всегда̀, дꙋшѐ: е҆го́же сребролю́бїе ѿложѝ понѐ на ста́рость. бѣ́гай гее́нскаго ѻ҆гнѧ̀, ѿстꙋпи́вши ѕлы́хъ твои́х̾.

Гіезі́еў нячысты нораў заўсёды пераймала ты, акаянная душа; срэбралюбства яго адкінь хоць у старасці, пазбягай агню геенскага, адступіўшыся ад ліхіх спраў тваіх.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Безнача́льне Ѻ҆́ч҃е, Сы́не собезнача́льне, ѹтѣ́шителю бл҃гі́й, Дꙋше пра́вый, Сло́ва Бж҃їѧ Роди́телю, Ѻ҆ц҃а безнача́льна Сло́ве, Дш҃е живы́й и҆ зи́ждай, Трⷪ҇це еди́нице поми́луй мѧ̀.

Троічны: Беспачатны Ойча, Сыне субеспачатны, Уцяшыцелю Добры, Дух праведны; Слова Божага Бацька, Айца Беспачатнага Слова, Дух жывы і стваральны, Троіца Адзіная, памілуй мяне.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Ꙗ҆́кѡ ѿ ѡ҆броще́нїѧ червлени́цы, пречи́стаѧ, ѹмнаѧ багрѧни́це Е҆мманꙋ́илева, внꙋ́трь во чре́вѣ твое́мъ пло́ть истка́сѧ: тѣ́мже Бцⷣꙋ вои́стиннꙋ тѧ̀ почита́емъ.

Багародзічны: Нібы з пурпурнага складу, Прачыстая, духоўная парфіра – плоць Эману́іла ўнутры ўлоння Твайго сатка́лася; таму мы Цябе, ісцінную Багародзіцу, ўшаноўваем.

І̑рмо́съ: Безсѣ́меннаго зача́ті̇ѧ ржⷭ҇тво̀ несказа́нное, мт҃ре безмꙋ́жныѧ нетлѣ́ненъ пло́дъ: Бж҃їе бо рожде́нїе ѡ҆бновлѧ́етъ е҆стества̀: тѣ́мже тѧ̀ всѝ ро́ди, ꙗко бг҃оневѣ́стнꙋю Мт҃рь, правосла́вно велича́емъ.

Ірмо́с: Нараджэнне зачатага без семені – неспасціжнае; Плод Маці, не спазнаўшай мужа, – беззага́нны: бо абнаўляе Божае нараджэнне законы прыроды. Таму Цябе мы, усе роды, як Боганявесту-Маці праваслаўна велічаем.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Оу҆́мъ ѡ҆стрꙋпи́сѧ, тѣ́ло ѡ҆болѣ́знисѧ, недꙋгꙋетъ дх҃ъ, сло́во и҆знемо́же, житїѐ умертви́сѧ, коне́цъ при две́рехъ: тѣ́мже моѧ̀ ѡ҆каѧ́ннаѧ дꙋшѐ, что сотвори́ши, е҆гда̀ прі̇и́детъ Сꙋдїѧ̀ испыта́ти твоѧ̀;

Розум пара́нены, цела немачнае, хварэе дух, слова зняможылася, жыццё змярцвела, канец каля дзвярэй. Дык вось, няшчасная душа мая, што будеш рабіць, калі прыйдзе Суддзя выпрабоўваць справы твае?

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Моѵꙵсе́ово приведо́хъ тѝ, дꙋшѐ, мїробы́тїе и҆ ѿ того̀ всѐ завѣ́тное писа́нїе, повѣ́дающее тебѣ̀ пра́ведныѧ и҆ непра́ведныѧ: ѿ ни́хже вторы́ѧ, ѽ дꙋшѐ, подража́ла е҆сѝ, а не пе́рвыѧ, въ Бг҃а согрѣши́вши.

Маісееву кнігу пра стварэнне свету пераказаў я для цябе, душа, і за ёй – усё запаветнае Пісанне, якое апавядае аб праведных і няправедных; з іх другіх, а не з першых брала прыклад ты, душа, перад Богам саграшыўшы.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Зако́нъ и҆знемо́же, пра́зднуетъ Е҆ѵⷢ҇лїе, писа́нїе же всѐ въ тебѣ̀ небреже́но бы́сть, проро́цы и҆знемого́ша и҆ всѐ пра́ведное сло́во: стрꙋ́пи твоѝ, ѽ душѐ, ѹмно́жишасѧ, не сꙋщꙋ врачꙋ исцѣ́лѧющемꙋ тѧ̀.

Закон не мае сілы, бяздзейнічае Евангелле, і ўсё Пісанне ў цябе без увагі: прарокі страцілі моц і ўсякае праведнае слова. Язвы твае, душа, прымножыліся, і няма лекара, каб ацаліць цябе!

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Но́ваго привождꙋ́ тѝ писа́нїѧ ѹказа́нїѧ, вводѧ́щаѧ тѧ̀ дꙋше ко ѹмиле́нїю: пра́веднымъ ѹбо поревну́й, грѣ́шныхъ же ѿвраща́йсѧ, и҆ уми́лостиви Хрⷭ҇та̀ моли́твами и҆ поще́нми, и҆ чтⷭ҇отою, и҆ говѣ́нїемъ.

Новазапаветнага Пісання прыводжу табе прыклады, якія прыводзяць цябе, душа, у скру́шанасць. Дык вось, на праведных раўняйся, ад грэшных жа адвярніся, і ўміласціўля́й Хрыста малітваю, і постам, і чысцінёю, і благагавеннем.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Хрⷭ҇то́съ вочеловѣ́чисѧ, призва́въ къ покаѧ́нїю разбо́йники и҆ блу́дни̑цы: дꙋшѐ пока́йсѧ, две́рь отве́рзесѧ црⷭ҇твїѧ у҆жѐ, и҆ предвосхища́ютъ ѐ фарїсе́е и҆ мытарѝ и҆ прелюбодѣ́и ка́ющїисѧ.

Хрыстос, прыня́ўшы чалавечую прыроду, заклі́каў да пакая́ння разбойнікаў і блудніц. Душа, пакайся: дзверы Царства адчынены ўжо, і першымі дасягаюць яго фарысеі, і мытнікі, і пралюбадзеі, якія каюцца.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Хрⷭ҇то́съ вочеловѣ́чисѧ пло́ти приѡбщи́всѧ мѝ, и҆ всѧ̑ е҆ли̑ка сꙋть е҆стества̀ хотѣ́нїемъ и҆спо́лни грѣха̀ кромѣ̀, подо́бїе тебѣ̀, ѽ дꙋшѐ, и҆ образъ предпоказу́ѧ своего̀ снизхо́жденїѧ.

Хрыстос стаў дзіцяткам, плоццю да мяне далучыўшыся, і дабравольна спазнаў усё, уласцівае чалавечай прыродзе, акрамя граху, прыклад табе, душа, паказваючы і вобраз Свайго прышэсця.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Хрⷭ҇то́съ волхвы̀ спасѐ, па́стыри созва̀, младе́нецъ мно́жества показа̀ мꙋченики, ста́рцы просла́ви, и҆ ста́рыѧ вдови́цы, и҆хже не поревнова́ла е҆сѝ дꙋшѐ, ни дѣѧ́нїемъ ни житїю̀: но го́ре тебѣ̀, внегда̀ бꙋ́деши сꙋди́тисѧ.

Хрыстос валхвоў уратава́ў, пастухоў склікаў, мноства немаўлят зрабіў мучанікамі, старца праславіў і старэнькую ўдаву. Ні іх справам, ні жыццю не імкнулася быць падобнай ты, душа; дык гора табе, калі на Судзе ты станеш.

Припѣ́въ: Поми́лꙋй мѧ̀, бж҃е, поми́лꙋй мѧ̀.

Прыпеў: Памілуй мяне, Божа, памілуй мяне.

Пости́всѧ Гдⷭ҇ь дні́й четы́редесѧть въ пꙋсты́ни, послѣдѝ взалка̀ показꙋѧ человѣ́ческое: дꙋшѐ, да не разлѣни́шисѧ, аще тебѣ̀ приложи́тсѧ вра́гъ, моли́твою же и҆ посто́мъ отъ но́гъ твои́хъ да отрази́тсѧ.

Пасці́ўся Гасподзь сорак дзён у пустыні, і ўрэшце адчуў голад, выяўляючы ў Сабе прыроду чалавечую. Душа, не лянуйся: калі на цябе паўстане вораг, то малітваю і постам ад ног тваіх няхай адкінуты будзе.

Сла́ва ѻ҆ц҃ꙋ̀, и҆ сн҃ꙋ, и҆ ст҃о́мꙋ дх҃ꙋ.

Сла́ва Айцу́, і Сы́ну, і Свято́му Ду́ху.

Трⷪ҇ченъ: Ѻ҆ц҃а̀ просла́вимъ, Сы́на превознесе́мъ, бж҃ественномꙋ Дх҃ꙋ вѣ́рно поклони́мсѧ, Трⷪ҇цѣ нераздѣ́льнѣй, е҆ди́ницѣ по сꙋществу̀, ꙗкѡ свѣ́тꙋ и҆ свѣ́томъ, и҆ животꙋ̀ и҆ живото́мъ, животворѧ́щемꙋ и҆ просвѣща́ющемꙋ концы̀.

Троічны: Айца праславім, Сыну хвалу ўзнясём, Бажэственнаму Духу з вераю паклонімся – Троіцы нераздзельнай, Адзінай Істотаю, як Святлу і Светачам, і Жыццю і Жыццям, што дае жыццё і прасвятляе краі свету.

И҆ ны́нѣ и҆ при́снѡ, и҆ во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

І цяпе́р, і заўсёды, і на ве́кі вяко́ў. Амі́нь.

Бг҃оро́диченъ: Гра́дъ тво́й сохранѧ́й, Бг҃ороди́тельнице пречⷭ҇таѧ: въ тебѣ̀ бо се́й вѣ́рно ца́рствꙋѧй, въ тебѣ̀ и҆ ѹ҆твержда́етсѧ, и҆ тобо́ю побѣжда́ѧй побѣжда́етъ всѧ́кое и҆скуше́нїе, и҆ плѣнѧ́етъ ра́тники, и҆ прохо́дитъ послꙋша́нїе.

Багародзічны: Горад Твой захоўвай, Богарадзіцелька Прачыстая, бо пад Тваёй аховай ён з вераю царствуе, і Табою ўмацоўваецца, і Тваім спрыя́ннем адольвае ўсякае выпрабава́нне, і скара́е ворагаў, і трымае іх у паслушэ́нстве.

Припѣ́въ: Прпⷣбне ѻ҆́тче а҆ндре́е, молѝ бг҃а ѡ҆ на́съ.

Прыпеў: Прападобны ойча Андрэе, малі Бога за нас.

А̑ндрeю: А̑ндре́е чтⷭ҇ны́й и҆ ѻч҃е требл҃же́ннѣйшїй, па́стырю Кри́тскїй, не преста́й молѧ́сѧ ѡ҆ воспѣва́ющихъ тѧ̀: да и҆зба́вимсѧ всѝ гнѣ́ва и҆ ско́рби и҆ тлѣ́нїѧ и҆ прегрѣше́нїй безмѣ́рных̾, чтꙋщихъ твою̀ па́мѧть вѣ́рно.

Андрэю: Андрэе дастахва́льны і ойча найблажэннейшы, пастыр Крыцкі, не пераставай маліцца за тых, хто апявае цябе, каб пазбавіцца нам ад гневу, і гора, і разбурэння, і саграшэнняў бязмерных, ушаноўваючы тваю памяць з вераю.

І̑рмо́съ: Безсѣ́меннаго зача́ті̇ѧ ржⷭ҇тво̀ несказа́нное, мт҃ре безмꙋ́жныѧ нетлѣ́ненъ пло́дъ: Бж҃їе бо рожде́нїе ѡ҆бновлѧ́етъ е҆стества̀: тѣ́мже тѧ̀ всѝ ро́ди, ꙗко бг҃оневѣ́стнꙋю Мт҃рь, правосла́вно велича́емъ.

Ірмо́с: Нараджэнне зачатага без семені – неспасціжнае; Плод Маці, не спазнаўшай мужа, – беззага́нны: бо абнаўляе Божае нараджэнне законы прыроды. Таму Цябе мы, усе роды, як Боганявесту-Маці праваслаўна велічаем.